Το μπάσκετ, οι Ολυμπιακοί και το στοίχημα.

Με εκνευρίζει  η εμμονή που έχουν οι αθλητικογράφοι με την εθνική της Ισπανίας. Στους Ολυμπιακούς αυτούς η ιστορία επαναλήφθηκε, σαν φάρσα αυτή τη φορά.

Τι εννοώ με αυτό;

Όχι, αυτή η Ισπανία δεν έπαιξε μπάσκετ. Όχι, δεν ήταν καλύτερη από τις άλλες ομάδες. Και όχι, δε ξέρει να κερδίζει. Όποιος μπορεί να παρακολουθήσει το παιχνίδι χωρίς παραμορφωτικά γυαλιά (ότι χρώμα και να είναι αυτά), μπορεί να καταλάβει ότι στα ματς με Γαλλία και Ρωσία οι διαιτητές σημαδεύανε  τους ψηλούς τους, δίνανε φάουλ με εξαιρετική δυσαναλογία στις δυο ομάδες και φυσικά δημιουργούσαν προβλήματα στην άμυνα των αντιπάλων της Ισπανίας. Ναι, φυσικά ο Πάου είναι μεγάλος παίκτης, αλλά δε καμιά περίπτωση δεν είχαν την ευκαιρία να τον αντιμετωπίσουν όπως θα έπρεπε οι αντίπαλοι αμυνόμενοι. Και επειδή η καραμέλα με τη διαιτησία είναι πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα, να έχουμε στα υπ' όψιν μας την πραγματική σημασία του επαγγελματικού αθλητισμού, η οποία δεν είναι άλλη από... τα στοιχήματα!

Ο  οργανωμένος παγκόσμιος επαγγελματικός στοιχηματισμός είναι αυτός που κατευθύνει το τρόπο με τον οποίο σφυρίζουν οι διαιτητές (π.χ. αλλιώς στο πρώτο ημίχρονο, αλλιώς στο δεύτερο) και όχι... οι συμπάθειες που τρέφουν για τους Ισπανούς.

Οι δημοσιογράφοι παίζουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης γενικά. Έτσι και σε αυτή τη περίπτωση είχαμε τον Έλληνα σχολιαστή “να τα δίνει όλα για την Ισπανία’’, να βλέπει αυτά που θέλει και να μας τα μεταδίδει με απόλυτη πειστικότητα, να υποστηρίζει Ισπανία μέχρι εκεί που δε πάει και ακόμα παραπέρα. Πραγματικά πιο περίεργο κι από τη παρουσία της Ισπανίας στο τελικό… Μετά από τόσα χρόνια αποτυχιών της δικής μας Εθνικής απέναντι τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ο γράφων δε μπορεί να ξεχάσει τον ημιτελικό στο Ευρωμπάσκετ του 2007)  θα περίμενε κανείς πως θα ήταν κάπως πιο αυστηρός απέναντι τους, αν μη τι άλλο γιατί είναι γνωστός ο συναισθηματικός τρόπος με τον οποίο έχουν μεταδοθεί άλλοι αγώνες στο παρελθόν (emotional, very emotional). Φυσικά, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να υποστηρίζει όποιον θέλει στη παρέα του, όταν όμως κάνει μετάδοση είναι δεδομένο ότι πρέπει να είναι αντικειμενικός.


Εξάλλου, είναι δεδομένο ότι μια ομάδα σαν την Ισπανία, με τους τίτλους, τις διακρίσεις και το υψηλού επιπέδου μπάσκετ που έπαιξε τα τελευταία χρόνια, έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του αθλητικού κόσμου σαν μια σταθερή δύναμη και όχι σαν μια ομάδα της σειράς. Έτσι, είναι πολύ πιο εύκολο για δημοσιογράφους και ανθρώπους του χώρου γενικότερα να υποστηρίξουν την άποψη πως η Ισπανία είχε απλά ένα κακό τουρνουά, αλλά τη κρίσιμη στιγμή έκανε το καθήκον της, ανέβασε απόδοση όπου χρειάστηκε και έδειξε χαρακτήρα, δείχνοντας ότι μπορεί να κερδίσει
με την εμπειρία της.

Σε μεγάλο ποσοστό αυτό έγινε στον ημιτελικό και προημιτελικό, όπου είδαμε πως στο δεύτερο ημίχρονο και κυρίως στο τελευταίο δεκάλεπτο, οι άμυνες των αντιπάλων της Ισπανίας κατέρρευσαν (δεν μπορούσαν να αντέξουν να κάνουν άλλα φάουλ). Η ανατροπή της ψυχολογίας και ο εκνευρισμός της Γαλλίας ήταν χαρακτηριστικότατος στο τέλος του μεταξύ τους παιχνιδιού κι αν στον ανυποψίαστο θεατή φάνηκε αναίτιος, για τους παίκτες που είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διαιτησία (που έκανε αθόρυβα το έργο της, βεβαίως βεβαίως!) σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενος.

Δε δικαιολογούνται επίσης σε καμιά περίπτωση τα πολλά λάθη που κάνανε και οι δυο ομάδες στο τέλος, ούτε οι χαμένες βολές του Κυριλένκο (!) σε κρίσιμο σημείο, στοιχεία που μπορούσαν σίγουρα να αλλάξουν την έκβαση του παιχνιδιού. Οπότε προκύπτει μια πολύ πονηρή ερώτηση. Δε θα τη κάνω παρ' όλα αυτά.

Και για να ολοκληρώσω, φτάνουμε στο παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Μπορούμε να δούμε καμιά δεκαριά φάουλ που δε σφυρίχτηκαν κατά της Ισπανίας και αφορούσαν φάουλ πάνω σε σουτ, τις περισσότερες φορές τριών πόντων. Φάουλ ξεκάθαρα, φάουλ τα οποία απλά δε δόθηκαν. Στον αντίποδα είδαμε αρκετά πονηρά σφυρίγματα υπέρ των Ισπανών, τόσο πονηρά που δε τα κατάλαβε κανείς. Ή σχεδόν κανείς.
 Υπήρχε περίπτωση να κερδίσει ΑΥΤΗ η  Ισπανία τη συγκεκριμένη Team USA; Μιλάμε για κοινή λογική...

Η απάντηση; Στο συγκεκριμένο ματς κρατήθηκε κοντά στο σκορ η Ισπανία από τη μία για να σωθεί το γόητρο της Ισπανίας (η Αργεντινή και κυρίως η Λιθουανία έπαιξαν καλύτερα απέναντι στις ΗΠΑ, δυσκολεύοντας τες όσο μπορούσαν η καθεμιά, άρα δε μπορεί μια Ισπανία να έχει κατώτερη απόδοση)  και από την άλλη επειδή όπως είναι γνωστό στα στοιχήματα υπάρχουν τα spreads, οι διαφορές πόντων μεταξύ των δυο ομάδων στο τελικό σκορ (κι όχι μόνο)  που πρέπει να καλυφθούν ή όχι, ούτως ώστε να κερδίσει κάποιος.


Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το νόημα τους έχει χαθεί προ πολλού και οι φετινοί Αγώνες δε θα μπορούσαν να είναι παρά η αποθέωση της υπερβολής και της θυσίας του πνεύματος του αληθινού αθλητισμού, στο βωμό της εμπορικής επιτυχίας, πιο απλά, του χρήματος!  Αλλά εδώ μιλάμε για πρωταθλητισμό κι έτσι όλα επιτρέπονται. Τελικά, είναι πολλά τα λεφτά Άρη…