Είθισται όταν έρχεται η μέρα των γενεθλίων μας να συλλογιζόμαστε τι έχουμε καταφέρει τη χρονιά που πέρασε, να αναλογιζόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα και να βάζουμε στόχους για το μέλλον. Μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση. Τουλάχιστον για εμένα, μιας που τα γενέθλια μου σχεδόν συμπίπτουν με την αλλαγή του έτους, κάπως έτσι ήταν πάντοτε.
Τα τελευταία χρόνια, κάτι τέτοιο δε συνέβη για εμένα. Τα τελευταία χρόνια δεν είχα τη διάθεση ή την αντοχή να μπω σε μια τέτοια διαδικασία. Την απέφευγα επιμελώς. Την φοβόμουν.
Κι όμως... Όσα δε φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή.
Σήμερα έστειλα χρόνια πολλά σε μια μαθήτρια μου για τα γενέθλια της, με την ευχή στο τέλος να γίνουν όλα της τα όνειρα στη μουσική πραγματικότητα.
Κι έλαβα αυτή την απάντηση:
"Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Σάββα να στε καλά μακάρι να γίνω σαν και σας!!!"
Κι αμέσως ασημένια μονοπάτια έλαμψαν σε όχι και τόσο χλωμά μάγουλα...
Α, σε ευχαριστώ πολύ παιδί μου. Που μου θύμισες κυρίως
"Οι άνθρωποι έχουν γίνει ο ένας για τον άλλο. Λοιπόν, δίδασκε ή υπέμενε..."
Κι ίσως αρχίσω να γιορτάζω στα δικά σου γενέθλια. Αν αποφασίσω να σβησω τα κεράκια.
