Πέμπτη 19 Ιουνίου 2025

Ανάσες

Είναι πολύ εύκολο να μιλάς με στόμφο και πάθος, προφασιζόμενος ένταση, θυμό και πόνο.
Ταιριάζει με τις αντιδράσεις που περιμένει ο κόσμος από κάποιον με ακραίες συναισθηματικές μεταπτώσεις. Μα δεν είμαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι από εμάς. Είμαστε ο ανώτερος εαυτός μας.

Με σκέφτομαι να μπαίνω σε ένα ήσυχο ιαπωνικό σούπερ μάρκετ αργά το απόγευμα προς βράδυ. Χαρούμενος, σίγουρος, δυνατός και υπεύθυνος. Είναι κρίμα που σε αυτήν την χώρα δεν έχουν τη σοκολάτα σε μεγάλη εκτίμηση σκέφτομαι. Μεγάλη ποικιλία σε τρόφιμα που δεν τρώω, αλλά σίγουρα θαυμάζω. Κι αυτά τα ιαπωνικά ιδεογράμματα παντού γύρω!!! Θαυμάζω ακόμη και τις ενθουσιώδεις γραμματοσειρές τους με τα απέραντα θαυμαστικά στο τέλος. Το περνάνε το μήνυμα, οποίο κι αν είναι αυτό! Και τέλος η υπόκλιση στο ταμείο! Λατρεύω να υποκλίνομαι! Κι αυτοί! Το κάνουν με τόση ευχαρίστηση! Τι όμορφη κουλτούρα! Τι ευγένεια! Νιώθω να με γεμίζει χαρά αυτή η κατάσταση! Είναι τόσο όμορφο και αναζωογονητικό να είναι όλοι γύρω μας τόσο ευγενείς! 

Σε αυτήν την χώρα θέλω να ξαναβρεθώ πολλές φορές! Με την οικογένεια μου κατά προτίμηση, για να ταξιδέψουμε μαζί με πτήσεις που διαρκούν 20 ώρες και μετά δεν μπορούμε να κοιμηθούμε ή να ξυπνήσουμε. Για να μπούμε σε χαριτωμένα τρένα του παραμυθιού, να βάλουμε σφραγιδουλες σε κάθε σταθμό που θα κατεβαίνουμε. Να φορέσω ένα όμορφο ψάθινο καπέλο με κορδέλα στη κόρη μου και να της δώσω ένα μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά. Να χαίρομαι δίπλα στην γυναίκα μου.

Όλα αυτά είναι επιθυμίες που κανείς δεν ξέρει αν θα πραγματοποιηθούν. Μα είμαι πολύ πεισματάρης και ακόμη κι αν δεν έχω αλλά προτερήματα, δεν το βάζω ποτέ κάτω. Τελικά, αυτό κάνει και όλη τη διαφορά.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2025

... and the stacks of your load.

Πρώτο ξυπνητήρι. 5:30 το πρωί. Χτυπάει και κανονικά θα έπρεπε να ξυπνάω, μα η αλήθεια είναι ότι είμαι ήδη ξύπνιος καμιά ώρα πριν. 

Τα νυχτερινά σύννεφα στέλνουν σκέψεις που με ειδοποιούν να αφήσω τα όνειρα για κάποια άλλη βραδιά, κάποιου άλλου Σάββα. Θέλουν κι απόψε ένα νυχτερινό προσκύνημα στην Ψυχή. Κι αν το θέλω, δυσκολεύομαι να επιστρέψω στο κρεβάτι. Ταξιδεύω όσο γίνεται σε μέρη της Ανατολής, σε παραμύθια που διαρκούν χίλιες και μία νύχτες, ώσπου να βγάλει απόφαση ο σουλτάνος και να ροδισει κάπως η ανατολή.


Πρώτο ξυπνητήρι. Μία γουλια νερό κι ύστερα πόλεμος στην εντροπία. Κόψε ξύλα, κουβαλά νερο...  ή πλύνε τα πιάτα! Είναι εξαγνιστικο να καθαρίζεις τα γύρω σου με ζεστό νερό, σχεδόν σαν να καθαρίζεις τον Εαυτό σου με παγωμένο νερό.


Δεύτερο ξυπνητήρι. Άλλη μια γουλια νερό. Βράσε τα αυγά, ετοίμασε μια σαλάτα, καθάρισε το τραπέζι, βγάλε πιάτα. Βάλε ακουστικά πρώτα όμως κι άκου τα αγαπημένα σου τραγούδια, έτσι ώστε το προσκύνημα να συνεχιστεί εσώτερα. Δείξε αγάπη στον εαυτό σου και αποδεξου την μουσική στην ψυχή σου, μαλάκωσε την καρδιά σου. Έχεις δικαίωμα να σε αγαπάς! 

On your back with your racks as the stacks are your load...


Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχει κι αυτό το τραγούδι. Κι έτσι τα δάκρυα κυλούν  ήσυχα για να μην ξυπνήσουν  τα αληθινά όνειρα επάνω, στην κρεβατοκάμαρα. Και να είμαστε ειλικρινείς, δεν κυλούν συχνά. Ο κόσμος θέλει να ζεις αθόρυβα συνήθως, εκτός από τις στιγμές που  αποφασίζει να αναστεναξει για μια στιγμή μαζί σου. Η δροσιά των ματιών σου δεν τον ενδιαφέρει. Ούτε η φωτιά τους όμως.

Whatever could it be that has brought me to this loss?


Τρίτο ξυπνητήρι. Τρεις γουλιες νερό, πικρές αυτήν την φορά, πολύ πικρές. Αλλά πόση πίκρα μπορεί να σου μείνει στο στόμα; Πίνεις λίγες γουλιες ακόμη και εξαφανίζεται. Ή όλο το μπουκάλι. Το στόμα σου θα είναι καθαρό μετά από λίγο.

Καθάρισε τα αυγά και φαε τα ασπράδια. Λίγα αμύγδαλα, μια σαλάτα, λίγο ψωμί και είσαι έτοιμος. Κάνε λίγες κάμψεις ή μην κάνεις, παρ' όλο που δεν πρέπει (ή πρέπει;) και μπες στο ντους. 

Αυτό το κρύο νερό σου ψιθυρίζει να συνεχίσεις.


In the back with your racks and you're un-stacking your load.



Πέμπτη 5 Ιουνίου 2025

Κάτω από ένα δέντρο

Κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου, με την πρωινή δροσιά να μου χαϊδεύει το πρόσωπο, η ζωή φαίνεται ωραία! Μακρινές ομιλίες και ψίθυροι από τους καθηγητές...  τους μαθητές... το αεράκι που φυσά ανέμελα. 

Έτσι, ήσυχα και ήρεμα, πριν η πρώιμη καλοκαιρινή ζέστη εμφανιστεί για να μας κλέψει την δροσουλα μας.  

Γαλήνη είναι...


Να χαμογελάς στον ήλιο και να τον ευχαριστείς για την ημέρα που ξημέρωσε.

Να νιώθεις όμορφα χωρίς να έχεις τίποτα.

Να ξέρεις ότι τα χέρια σου φτάνουν μέχρι εκεί που χαράζει ο ουρανός.


Γαλήνη είναι να δέχεσαι τα πράγματα όπως ήρθαν.


Η ζωή είναι μικρές δαγκωματιες ευτυχίας.



Παρασκευή 16 Μαΐου 2025

Σταγόνες

Η βροχή σταμάτησε. Πίσω από το παράθυρο βλέπω τις σταγόνες.  Αφήνουν ένα προσωρινό αποτύπωμα στον γκρίζο και λευκό ουρανό πίσω από το τζάμι. Σαν ελπίδα κάποιο ξημέρωμα.

Μία βρύση που έκλεισε. Στο νιπτήρα, στους σωλήνες, στις στάλες που ακούγονται από μακριά, μια μικρή μουσική που σπάει τη μονοτονία της ησυχίας. Μία επαναπαυση δίχως βιασύνη.

Σταγόνες, σταγόνες, σταγόνες που στάζουν. Σταγόνες σαν διάφανο ελιξίριο. Σταγόνες για το μέλλον.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2025

Μία σκέψη σαν αεράκι

Περνώντας κάτω από τη γέφυρα, για πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου να αναρωτηθεί: "γιατί Θεέ μου σε εμένα;"


Την ίδια στιγμή με πλησίασε μια ηλικιωμένη γυναίκα βρώμικη, αποστεωμενη και ταλαιπωρημένη.

Φορούσα τα ακουστικά, αλλά έβγαλα να της δώσω μερικά ψίχουλα. Με χτύπησε στον ώμο.

 - Δουλεύεις αγόρι μου;

- Δουλεύω είπα βγάζοντας τα ακουστικά

- Να 'σαι καλά.

- Να είστε καλά.


Τι, θες κι επίλογο;

Δευτέρα 5 Μαΐου 2025

Το δώρο της αθανασίας

Κάπου, στην άκρη της ανατολής, στην άκρη του ήλιου που αρχίζει να διασχίζει τον ουρανό, στην άκρη αυτής της πόλης, στα πιο τσιμεντένια σοκάκια, εκεί, σε ένα μικρό ζωγραφιστο γήπεδο, εκεί, εκεί, εκεί...

Ονειρεύομαι την μέρα που θα ξημερώσει και θα βρεθώ εκεί. Να αφεθω ελεύθερος στην αγριάδα της επιπλαστης ερημιάς, εκεί που έμαθα από μικρός να ζω, να αναπνέω. Εκεί που δεν έχει σημασία τίποτα. Μόνο η στιγμή που περνά κι η πνοή που μπαίνει στα στήθη μου.

Κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό μου και τον ήλιο, το δικό μου έτος διαρκεί περίπου όσο και οι ανάσες μου.

Ύστερα, γροθιές στον αέρα, να φοβεριζω το άπειρο, σαν άφοβος έφηβος που τρέμει. 
Σαν ξεροκέφαλος γλάρος που βουτάει πάλι στο νερό.
Σαν άσπρο σύννεφο που δεν διαλύεται στη λιακάδα.

Η άκρη της γροθιάς πάντα προς το άγνωστο.

Κι αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό στον άνθρωπο από τη γροθιά του.

Για αυτό ο Θεός μου πρόσφερε το δώρο της πυγμαχίας κι εγώ, για να Τον υμνήσω, έφτιαξα μια νέα προσευχή.

"Το σταυρό σου και τη γροθιά σου". 

Κι αν κάπως κατανοείς την αναζήτηση της ευτυχίας, θα έχεις καταλάβει πια ποιο είναι το δώρο.


Τρίτη 29 Απριλίου 2025

Glass

Είμαι διάφανος, διαυγής, γυάλινος.

Μέσα μου απεικονίζονται σκέψεις και λέξεις, αναμνήσεις και γεγονότα, μα και μέλλοντα σαν κοντές προφητείες,  χωρίς ανάγκη για επαλήθευση.

Η αγάπη διαπερνά το είναι μου. Η δίψα για την ζωή που έρχεται κάνει τους κρυστάλλους μου λίγο πιο αστραφτερους. Ο αμέθυστος στο κέντρο μου καθορίζει τις ποιότητες μου. Μια ματιά αρκεί για να μαγευτεις.


Είμαι ευαίσθητος, απαλός, εύθραυστος.

Τα χρόνια και ο καιρός, η κάψα και η υγρασία, τα απρόσεκτα χέρια, άφησαν πάνω μου σημάδια, που μόλις τώρα αρχίζουν να φαίνονται. Ραγισματα της αλήθειας, μιας κακοποιητικης πραγματικότητας. Της ζωής που παίρνει, μα και δίνει. Και της μοίρας που ζητά χωρίς να απολογείται, καθώς μας σπρώχνει στα πιο απίθανα μονοπάτια για να χαράξουμε δρόμους με αυτούς, τους ίδιους, αδύναμους κρυστάλλους μας. Σημάδια σε πορείες που σβήνουν εύκολα, γρήγορα και δίχως ίχνη.

Είμαι ανθρώπινος, αν κι όχι εξολοκλήρου.
Στο μυαλό μου τα επίγεια, στην καρδιά μου τα πνευματικά, χωρίς ξεχωρισμο, σαν να μου αρέσει η ηρεμία του απείρου. 

Πόσο σκληρό μπορεί να είναι το γυαλί;