Fine dust

 Κοιμόμουν. Ήταν ενας από αυτούς του γλυκούς υπνους μετά την αυγή, αυτούς που διαρκούν λίγο και λυτρωνουν.

Ξαφνικά είδα μια αλήθεια. Μέσα στο όνειρο συνειδητοποίησα ότι μετά από 20 χρόνια μπορεί να μην είμαι πια εδώ. Με γέμισε στεναχώρια. Γιατί, τι νόημα έχει όλο αυτό, αφού μετά από 20, 30 χρόνια θα είμαστε σκόνη;;

Οταν σκέφτομαι τον θάνατο, βλέπω μόνο το σύμπαν. Απέραντο Μαύρο με αμέτρητα αστέρια γύρω. Είναι αιωνιότητα. Είναι λύτρωση. Είναι το τέλος.

Κι όμως, ποσος χρόνος μας απομένει να στοχαστουμε μέσα στα χρόνια μας; Δεν υπάρχει χώρος για χρόνο...

Ξύπνησα και σκέφτηκα πόση ζωή κρύβεται μέσα στα αστέρια. Πόση αγάπη δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί. Ποσο φως μπορουν να χωρέσουν τα μάτια μας.

Τα γράφω αυτά καθώς ακόμη σκέφτομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. 

Και σε λίγο, θα πρεπει να αρχίσω την μέρα μου.

 

ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΞΕΝΟΙ

 

Οι πράξεις μας έχουνε και επιπτώσεις,

σκέψου το λίγο πριν με καρφώσεις,

Ιούδα, κάποια στιγμή θα το μετανιώσεις,

με μια αγκαλιά και ενα φιλί, λίγο πριν με προδώσεις.

Έτσι ήτανε, έτσι είναι και έτσι πάει,

εμείς κάνουμε σχέδια και ο Μεγάλος γελάει,

και όταν ξανά-ηττηθείς, να με θυμηθείς,

μια φορά δάσκαλος, για πάντα μαθητής.

 

Και αυτοί που λένε πως σ'αγαπάν', θα σε στηρίξουνε, 

όταν σε βρουν αδύναμο, θα σε πατήσουνε. 

Εγώ είμαι τρελός και λέω τα δικά μου,

μα δεν γαμάω ανθρώπους για τα ψυχολογικά μου.

Και αν όλα αυτά έχουν γίνει για το καλό μου,

ασπρίζουν τα μαλλιά μου, έχει σπάσει το πρόσωπο μου,

και αν η τύχη είναι ρόδα που θα γυρίσει,

εύχομαι ο καθένας να πάρει ότι του αξίζει.

Δεν ζω σε κύκλους, η πορεία μου ευθεία,

η πόλη κρύα, πικρό ποτήρι η προδοσία,

έγκλημα θα 'πρεπε να'ναι η αχαριστία με βαριά τιμωρία.

Σας σιχάθηκα, αγανάκτησα και κουράστηκα να με χτυπάνε,

δάκρυα να κυλάνε,

 οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν και τα όνειρα πονάνε, 

τι θέλω ο μαλάκας και τα θυμάμαι;

 

ΓΑΜΙΕΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΚΡΥΟ ΑΙΜΑ

Μεγαλώνουμε

 

Με πνίγει η μπέσα μου, γιατί δεν σκότωσα το παιδί μέσα μου.

Dead end

 Θα εκπλαγείς πόσες φορές γράφω και σβήνω. Είναι ένας συμπαντικός κανόνας που ορίζει πως ότι λες κι ότι κάνεις, πολλές φορές πρέπει να ξελες και να ξεκανεις. Τα αστέρια σβήνουν. Γιατί όχι και οι λέξεις ή οι σκέψεις μας; Και καθώς για άλλη μια φορά με τυραννανε οι σκέψεις ξημερώματα, χωρίς καμία ελπίδα να αλλάξει κάτι δραστικά και να έρθει η λύτρωση, έμαθα να υπομένω στωικά αυτές τις ώρες.

Πρέπει να υπολογίζω τι θα πω, για να μην έχουν συνέπειες τα λόγια μου. Σε ποιον να τα πω; Στα άδεια ντουβαρια, στα φανάρια στους δρόμους, στο πιάνο μου, στους χαμένους φίλους ή στην γυναίκα που στέκεται δίπλα μου; 

Ακόμη δυσκολεύομαι, ακόμη προσπαθώ. Πληγώνομαι λίγο από τον κόσμο και συνεχίζω, ελπίζοντας να μην πληγώνω κι εγώ με την σειρά μου τους γύρω μου κι αυτούς που δεν είναι πια γύρω μου.

Ο πόνος όμως για τους άλλους είναι πάντα πιο ισχυρός από τον πόνο για τον εαυτό μας. Κύματα λύπης που δεν σταματά ο ύπνος τα βράδια, έρχονται μαλακά και μου χαϊδεύουν τα μαλλιά όταν ξαπλώνω. Και το καλύτερο για εμάς καμιά φορά δεν είναι το καλύτερο για εμάς.

Πως να βγάλω από μέσα μου μια κραυγή, χωρίς να τρομάξω κανέναν; Πως να μετασχηματισω τον θυμό σε κάτι δημιουργικά καλό; Πως να αλλάξεις σε χαμόγελο το δάκρυ;

Ξέρω πως ίσως τέτοιες, ίδιες ώρες κι άλλοι γράφουν, ίσως χωρίς μελάνι. Το θέμα είναι τι αποτύπωμα αφήνει κανείς. 

Καλύτερα θα ήταν για εμάς μια προσευχή  στον Θεό να μας λυτρώσει. Και να λυτρωθουμε μόνοι μας κατόπιν.

Εφιάλτης

 Ξεπέρασα πολλές προδοσίες. Την δική σου φίλε μου δεν θα την ξεπεράσω. Σφραγίσες την αυταπάτη σου σήμερα. Συγχαρητήρια.  Εύχομαι ότι καλύτερο.

Όμως με αδικήσες. Σου στάθηκα σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν μου στάθηκες το ίδιο. Όταν ήμουν τσακισμένος από ερωτα και θάνατο, δεν με βοήθησες. Μπορούσες και χειρότερα βέβαια. Αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Δεν έμαθες να είσαι γενναιόδωρος. Κι έτσι έμεινες φοβισμένος. Όλοι φοβόμαστε. Αλλά εσύ προδωσες.

Θυμήθηκα το τραγούδι από  Πυξ Λαξ. Πούλα με. Συγχαρητήρια φίλε, με πούλησες. Και τα λόγια που λες στον εαυτό σου ή που σου λέει αυτή δεν αλλάζουν την αλήθεια. Λυπάμαι, γιατί επένδυσα πολλά στην φιλία μας. Και τώρα παντρεύτηκες και δεν είμαι εκεί. 

Ξέρω ότι δεν σε νοιάζει. Αν σε ένοιαζε δεν θα αδιαφορούσες. Δεν θα έψαχνες αφορμές. Δεν θα έλεγες μισολογα. Δεν θα προδιδες τα μυστικά μου σε όλους και κυρίως σε αυτήν. Δεν θα προσπαθούσες να με κοροϊδέψεις μετά. Δεν θα διεδιδες τις δικές σου απόψεις στους άλλους για εμένα. Θα σεβοσουν. Δεν σεβάστηκες τίποτα.

Δεν σεβάστηκες τον εαυτό σου. Θυμάσαι τότε που τα είχαμε πει; Το είπες. Δεν είσαι ευτυχισμένος μαζί της. Το είπες. Δεν είναι ευτυχισμένη μαζί σου. Τι κάνεις για αυτό; Την παντρευεσαι. Και κανείς πέρα τον μοναδικό άνθρωπο που είχε τα παπαρια να σου πει την αλήθεια. Αυτήν που φοβάσαι να δεις στα μάτια κάθε μέρα. Αυτήν που αρνεισαι.

Οι αυταπάτες όμως δεν διαρκούν για πάντα. Κάποτε αυτή η φούσκα θα σκάσει. Κάποτε θα φτάσεις στο απροχώρητο. Κάποτε θα σκάσεις.

Θα σου πω όμως τι διαρκεί για πάντα.

Η ντροπή.

¨"Μην κλαίγεσαι"

Μετά από όσα έχω περάσει, ειλικρινά λίγα με στεναχωρούν τόσο πολύ.

Απλά, τα λόγια αυτών που σε αγαπούν μπορούν να σε πληγώσουν περισσότερο από τον καθένα.

Και να σε πληγώσουν βαθιά. Πολύ βαθιά.

Κάπου εκεί σταματάς να έχεις θυμό. Αισθάνεσαι βαθιά προσβεβλημένος. Πολύ βαθιά. 

Μην μιλάς σε κανέναν για τα προβλήματα σου. Μην εξωτερικεύεις τα συναισθήματα σου.

Όταν μιλάς για αυτά ή για τον πόνο σου, κλαίγεσαι.

Ναι, ναι. Κλαίγεσαι. 

Δεν ξελαφρώνεις. Δεν κάνεις το αυτονόητο για οποιονδήποτε θέλει να επιβιώσει συναισθηματικά. Δεν αναπνέεις για λίγο.

Κλαίγεσαι.

Έπρεπε να φτάσω σε αυτήν την ηλικία για να κατανοήσω πως δεν είναι κακό να μοιράζεσαι πράγματα και σκέψεις, συναισθήματα. Έπρεπε να μπω στην απομόνωση για να κατανοήσω ότι δεν μπορεί κανείς να ζήσει μόνος του. Έπρεπε να φτάσω στην κατάθλιψη για να ανοίξω τα μάτια μου και να δω ότι τζάμπα λυπάμαι τόσα χρόνια. Η λύπη για τους άλλους, η στεναχώρια για τις καταστάσεις, η επιθυμία να βοηθήσω δεν μπορεί να αποδίδει. Και είναι ΟΚ. Δεν μπορώ να σώσω κανέναν. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορώ να σώσω τον εαυτό μου.

Θα συνεχίσω να νοιάζομαι και να κάνω αυτά που μπορώ για τους άλλους. Μπορώ να αφήσω πίσω μου και τις ενοχές όμως;

Αυτός είναι ο λόγος που γράφω, αυτός είναι ο λόγος που συναισθηματικά πέρασα από την παιδική ανωριμότητα στην ταραγμένη υπερενσυναίσθηση και τέλος στην οριακή συναισθηματική αυτοκαταστροφή.

Αυτός είναι ο λόγος που για τους άλλους μπορεί να είμαι φως, αλλά μέσα μου δεν αφήνω να περάσει τίποτα και μένω με το σκοτάδι. 

...Όταν μου λες  πως μου αρέσει να κλαίγομαι, λες συνειδητά ψέματα ή έχεις τόσο στρεβλή εικόνα γενικά για τα πράγματα; Εμένα η δική σου η στρέβλωση μου έχει κοστίσει πολύ.

Γιατί, αρνούμενος να μιλήσω σε οποιονδήποτε, για οτιδήποτε ουσιαστικό μέσα μου, αρνούμαι να παραδεχτώ στον εαυτό μου και τα πραγματικά μου συναισθήματα. Κι έτσι "όλα καλά". "Μια χαρά είσαι".

Και δυο τρομάρες!

"Σταμάτα να λυπάσαι τον εαυτό σου".

ΟΚ. Πως;;;

Όσοι μπορούν να ακούσουν στήνουν αυτί. Μόνο ψίθυροι τριγύρω, μα η αλήθεια είναι ότι δεν αγαπάω καθόλου τον εαυτό μου. Καθόλου καθόλου.

Και δεν με αγαπάνε πραγματικά;

Δεν πειράζει, σκέψεις ενός ευχάριστου τρελού.

Ελπίζω τουλάχιστον ευχάριστου...

Λοιπόν:

Φταις.

Φταιιιιις!

Και θα πληρωσεις.

Αυτά μου είπε ένας φίλος μια εύθυμη βραδιά πριν χρόνια. Το θα πληρώσεις το πρόσθεσα εγώ βέβαια. Καλός φίλος. Έχω να τον δω μισό χρόνο. Καλό παιδί. Λίγο μαλακας. Σαν και μένα δηλαδή. Ή και όχι. Πιο μαλακας. Ή και όχι.


α. Περπατάμε όλοι μέσα σε μια γυάλινη σφαίρα που συνεχώς γυρίζει πάνω σε ένα γυάλινο πάτωμα και από κάτω μόνο γαλάζιο. Ναι, αλλά και από πάνω μόνο γαλάζιο. Και πλάγια. Παντού γαλάζιο. Συγχαρητήρια, αδιέξοδο παντού.
Η γυάλινη σφαίρα δεν σταματά πότε τελείως, άλλες φορές κυλά γρήγορα κι άλλες αργά.
Δεν πειράζει όμως, δεν σταματά με τίποτα. Και τελικά ίσως δεν περπατάμε και μας περπατά η σφαίρα μόνη της. Roll with it, it won't get you anywhere, anyway.

β. Η διάρκεια της ζωής μας μειώνεται όσο περνάνε τα χρόνια. Όχι, δεν εννοώ ότι μας μένουν λιγότερα χρόνια να ζήσουμε. Μας μένει λιγότερος χρόνος να ζήσουμε.
Είμαι ιδανικός στο να σπαταλάω τα λόγια και τα χρόνια. Αν ακούσεις το τραγούδι θα καταλάβεις ότι δύσκολα βγαίνει νόημα. Ούτε να το παίξεις μπορείς αυτό το κομμάτι χωρίς παρτιτούρα. Ούτε να το τραγουδήσεις. Και δεν το νιώθω γιατί δεν μου αρέσει το στυλ του. Είμαι κι ανούσιος τελικά...

η. Τα γεγονότα. Συμβαίνουν αδιάλειπτα και κουράζουν τους πάντες, πιο  πολύ για τον τρόπο που η ζωή μας ειρωνευεται. Η ζωή δεν μας ειρωνεύεται απλά, μας δείχνει το μεσαίο δάχτυλο και γελά. Της δείχνουμε και εμείς το δικό μας (Ε, άντε και γαμησου πια!) Και συνεχίζει να γελάει. Ξέρει καλύτερα. Κάθε σκέψη καταλήγει στα γεγονότα που είναι αναπόδραστα. Καλύτερα να κάνεις πεζοπορία με ρακέτες. Στα πόδια σου.

δ. Το σπιτάκι με τις βρισιές. Περιμένω κάθε στιγμή να ανοίξω το μαγαζάκι αυτό που είναι πάντα σε lockdown. Έπρεπε να το ανοίξω κάποια στιγμή να ξελαφρωσουν όλοι από τα περιττά βάρη. Και ύστερα βλέπουμε. Πρώτα εξαφανίζεις την μαυρίλα, μετά την  κατευθύνεις άλλου.

γ. Η εμμονή σκέψη. Είναι εύκολο να πεις εμμονές σκέψεις, αλλα στην πραγματικότητα στην δική μου περίπτωση μιλάμε για μια γιγαντιαία, ενιαία, αδιαίρετη σκέψη. Δεν σταματά ποτέ, δεν ξεκουράζεται και ξαποσταινει μόνο στις λίγες βραδινές ώρες που κοιμάμαι (αλλά σχεδόν πάντα με διακοπές) και δεν με αφήνει να ξεκουραστώ παραπανω οπότε σηκώνομαι γύρω στις 6 ή 5. Είναι ένα είδος ναρκωτικού, δεν θα το κρύψω, καθώς μου αρέσει το ότι η σκέψη μου είναι πάντα τόσο έντονη και αυθεντική. Δυστυχώς, συνήθως μου λείπουν τα κίνητρα για να την αξιοποιησω. Στις λίγες περιπτώσεις που το κάνω αισθάνομαι ΤΟΣΟ γεμάτος. Τον υπόλοιπο καιρό νιώθω μια τρομερή σπατάλη.

ε. Η ρουτίνα που δεν έρχεται. Φυσικά και υπάρχει ρουτίνα. Απλά όχι αυτή που θέλω. Δεν μπορώ εύκολα να πειθαρχησω στο δύσκολο πρόγραμμα που θα ήθελα να έχω. Πειθαρχω μόνο περιστασιακά και αν και με μεγάλο πάθος, δεν μπορώ να έχω το αποτέλεσμα που θα ήθελα. Και τελικά πόσο μπορεί να πειθαρχήσει ένας μέσος άνθρωπος; Πόσο μακριά να το τραβήξει;


θ. Θάνατος. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά κάποια στιγμή πεθαίνουμε. Ο φόβος μου είναι ότι θα πεθάνουν οι άλλοι πρώτα. Εκεί κρασαρει το σύστημα μου και δεν ξέρω πως θα το διαχειριστώ. Έχω λύσει πολλούς γρίφους, αυτόν θα ήθελα να τον αναβάλλω όσο γίνεται.

ζ. Η συνταγή για την αποτυχία είναι να προσπαθείς να τους ευχαριστήσεις όλους. Δηλώνω εμφανώς αποτυχημένος από την αρχή. Μετά φτάνουμε τόσο βαθιά την ενδοσκόπηση που νομίζω πως η ανιδιοτέλεια μου είναι εγωιστική. Καινούριος κύκλος με ενοχές και ξύπνημα στις 5 το πρωί κ.τ.λ.

ι. Αυτές οι ήσυχες ώρες το ξημέρωμα είναι οι καλύτερες. Ανασαίνεις στατικότητα. Αν βγεις και περπατήσεις, βλέπεις αγνή, ήρεμη ομορφιά ακόμη και σε κατά τα άλλα άσχημα τοπία. Όπως η περιοχή που μένω. Ω, πόσο άσχημη είναι η περιοχή μου!

στ. Η πληρότητα της μουσικής. Όσο περνάνε τα χρόνια η σταθερά που συνεχίζει αδιάλειπτα την παρουσία της είναι μουσική. Όπως έλεγε ο πατέρας του David στο Shine, η μουσική θα είναι πάντα φίλη σου. Και μετά ο David τρελάθηκε.

κ. Τα πρακτικά ζητήματα. Είναι δύσκολο να κουβαλάς το βάρος του ουρανού. Ακόμα πιο δύσκολο είναι όταν δεν ξέρεις πόσο ζυγίζει. Κι αν είναι όντως ουρανός. Κόψε ξύλα, κουβαλα νερό. Όλα εξαρτώνται από το πώς τρως, πως κινείσαι, πως κοιμάσαι, πως αναπνέεις και πως σκέφτεσαι. Το σώμα σου είναι το μυαλό σου. Το μυαλό σου είναι το σώμα σου. Η ζωή είναι πόνος. Πόνος=κόπος. Κόπος=ζωή. Και ποιος δεν θέλει να την ζήσει;