Στη γη της επαγγελίας.

Κάθε πραγματικά όμορφη μουσική έχει γραφτεί για να εξυμνήσει το Θείο. Το ανώτερο από εμάς, αυτό που βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας και μας καθοδηγεί, μας παροτρύνει, μας δυσκολεύει και μας παρουσιάζεται όταν υπάρχει ανάγκη. Μας δίνει πνοή και νόημα να ζούμε. Μας επιτρέπει να επιτύχουμε τα ακατόρθωτα, να ελπίζουμε εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα. Και να νικάμε. Να τα καταφέρνουμε. Να επιτυγχάνουμε. Όπου δεν υπάρχει διαφυγή, διέξοδος, προοπτική, υπάρχει ο Θεός.

Ξεκινώ με μια θέση που ίσως φαίνεται απόλυτη. Ίσως να είναι δύσκολη για όσους δε πιστεύουν σε κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπουν μπροστά τους. Μα δεν έχω διάθεση να κάνω βήμα πίσω.

Στη γη της μουσικής επαγγελίας. Μη το ξεχνάμε, η γη της επαγγελίας πάντοτε ήθελε πολύ ιδρώτα, αγώνα, πόνο, αίμα και δάκρυα για να μετατραπεί σε  αυτό που φαντάζονταν όσοι την έψαχναν για σαράντα χρόνια. Γιατί κι όταν την βρήκαν μπροστά τους, χρειάστηκε να πολεμήσουν για να την κατακτήσουν. Κανένας αγώνας δεν τελειώνει με μια απλή αναγγελία άφιξης. Θέλει σπόρο καλό και συστηματική καλλιέργεια και υπομονή και φροντίδα για να προκόψει ο κήπος της ψυχής και της αρετής που κρύβει μέσα της.

Στη γη της μουσικής επαγγελίας. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς προετοιμασία, χωρίς προηγούμενο.
Για αυτόν που είχε μέχρι το τέλος μια τυφλή ελπίδα, αποτελεί την απόλυτη απόδειξη ότι ο Θεός υπάρχει κάπου εκεί έξω και κοντά μας, μας ακούει και μας βοηθά, μας στηρίζει κι αν πιστεύουμε, ότι ζητάμε μας το δίνει. Απλά και χωρίς μεγάλες κουβέντες. Σιγανά και ταπεινά.

Η μουσική, μου έλεγε η καθηγήτρια του πιάνου μου, έχει σαν τελικό σκοπό να φέρει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση ηρεμίας. Τώρα μόλις κατάλαβα εκείνα της τα λόγια. Αυτή την κατάσταση ηρεμίας που μας φέρνει κοντά στο Θεό. Μια προσευχή...