Αυτή η πέτρα ράγισε!
Αυτή η πέτρα ράγισε!
Φωνές ακούγονται από μακριά, με μια ταραχή που δεν κρύβεται.
Αυτή η πέτρα ράγισε...
Ξανακουγονται φωνές, όλο και πιο θλιμμένες. Κλαίνε. Δε γνωρίζουν με τι έχουν να κάνουν.
Η πέτρα ράγισε, λέει τέλος ένα μικρό κορίτσι. Θα 'ναι 7 χρόνων. Έχει τον ήλιο στο πρόσωπο της και θάλασσες στα μάτια της.
Η πέτρα. Αυτή η πέτρα που έστεκε στην κορυφή του βουνού, αγέρωχη, περήφανη, σκληρή.
Μπορείς να την ζωγραφίσεις αν θες, μα μια δυνατή βροχή τα σβήνει όλα. Και μένει μόνο η πέτρα, εκεί, δυνατή, ισχυρή.
Και να που όλα τα στοιχειά της όρμησαν ένα βράδυ για να την καταστρέψουν. Με σφυριά και καλεμια. Χωρίς αγάπη. Με πόνο και δειλία. Με απανθρωπιά. Και να που την ράγισαν. Γέλασαν χαιρεκακα καθώς την άφησαν χαραγμένη, σπασμένη. Ραγισμένη.
Μα ποιος περισσότερο ράγισε ;
Την άλλη μέρα την άνοιξαν να δουν αν κάτι σώζεται.
Δεν το περίμεναν αυτό που είδαν.
Η πέτρα ήταν βράχος.
Ο βράχος μετεωρίτης .
Το μέταλλο ήταν έξω από αυτή τη γη. Τρόμαξαν οι άνθρωποι, τρόμαξαν και τα στοιχειά.
Κάποιος τη γυαλισε, την έτριψε και την καθάρισε.
Η πέτρα πια έλαμπε βράδυ - πρωί.
Η πέτρα που κι αν ράγισε, έπαψε να 'ναι απλή πέτρα.
Απο το μέταλλο της έφτιαξαν κάτι θαυμαστό. Μα είναι νωρίς ακόμη...
Και η πέτρα εκεί. Βράχος και θεμέλιο.
Γέφυρα για τον ουρανό.
Εκεί από όπου ήρθε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.