Ξανά σε αυτό το λεωφορείο! Ξανά στο ΚΤΕΛ που είναι παρελθόν, παρόν και ίσως μέλλον.
Ξανά επιστροφή στις αναμνήσεις μια μακρινής εποχής. Όταν ο δρόμος δεν τελείωνε. Όταν ο δρόμος με οδηγούσε χωρίς να τον περπατώ.
Μια εποχή γλυκόπικρη, με τα πάνω και τα κάτω της. Έτσι το ήθελε ο Θεός.
Όμως κοιτάζω τον Σάββα τότε και τον κοιτάζω και τώρα.
Δεν είναι ο ίδιος ίσκιος, ας μην γελιομαστε.
Τότε όλα έμοιαζαν εφικτά. Τώρα τα εφικτά είναι πλέον ορατά με γυμνούς οφθαλμούς.
Κατά κάποιο τρόπο ευχαριστώ την ζωή που τα έφερε έτσι. Ο δρόμος μπορεί να είχε αγκάθια, πέτρες και χώματα ή φωτιές. Σε όλα τα επίπεδα, έπρεπε να στρώσω τον δρόμο από την αρχή. Και ο δρόμος που περπατιεται, μένει πάντα ανοιχτός.
"Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις αν δεν τους κουβαλεις μες στην ψυχή σου. Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.