Glass

Είμαι διάφανος, διαυγής, γυάλινος.

Μέσα μου απεικονίζονται σκέψεις και λέξεις, αναμνήσεις και γεγονότα, μα και μέλλοντα σαν κοντές προφητείες,  χωρίς ανάγκη για επαλήθευση.

Η αγάπη διαπερνά το είναι μου. Η δίψα για την ζωή που έρχεται κάνει τους κρυστάλλους μου λίγο πιο αστραφτερους. Ο αμέθυστος στο κέντρο μου καθορίζει τις ποιότητες μου. Μια ματιά αρκεί για να μαγευτεις.

Είμαι ευαίσθητος, απαλός, εύθραυστος.

Τα χρόνια και ο καιρός, η κάψα και η υγρασία, τα απρόσεκτα χέρια, άφησαν πάνω μου σημάδια, που μόλις τώρα αρχίζουν να φαίνονται. Ραγισματα της αλήθειας, μιας κακοποιητικης πραγματικότητας. Της ζωής που παίρνει, μα και δίνει. Και της μοίρας που ζητά χωρίς να απολογείται, καθώς μας σπρώχνει στα πιο απίθανα μονοπάτια για να χαράξουμε δρόμους με αυτούς, τους ίδιους, αδύναμους κρυστάλλους μας. Σημάδια σε πορείες που σβήνουν εύκολα, γρήγορα και δίχως ίχνη.

Είμαι ανθρώπινος, αν κι όχι εξολοκλήρου.

Στο μυαλό μου τα επίγεια, στην καρδιά μου τα πνευματικά, χωρίς ξεχωρισμο, σαν να μου αρέσει η ηρεμία του απείρου. 

Πόσο σκληρό μπορεί να είναι το γυαλί;