Κόκκινο ή μαύρο;

Περπατώντας στην μεγάλη σάλα κατάλαβε.

Δυσκολη νύχτα πάλι.

Μέσα από τα χέρια του γλιστράνε 2 χαρτονομίσματα και ακουμπάνε στη τσόχα.

"Όπου άκουγε αγάπη στο τέλος μύριζε..."

Παίρνει δυο πράσινες μάρκες, τις πιο μικρές. Τις κρατά στα χέρια του και τις κοιτά, σαν να κοιτά κάποιον στα μάτια. Αναστεναζει.

Δεν ποντάρει ακόμη. Χαζεύει τη μπίλια που κάνει κύκλους κι ακουμπάει στα νούμερα. Πότε έτσι, πότε αλλιώς, η ρουλέτα γυρίζει. Χαϊδεύει την τύχη του κάθε φορά που ακουμπά στο 33 ή το 7 ή το 15. Μετά επισκέπτεται αλλά μέρη. Σκέφτεται τα νούμερα και τα χρώματα μ πλημμυρίζουν την ύπαρξη του. Δεν τελειώνει ποτέ αυτό το συναίσθημα.

Τελικά ακουμπά τις μάρκες στο τραπέζι. Το έχει πάρει απόφαση. Δεν μπορεί να τις κρατήσει για πάντα! Οι μάρκες αυτές υπάρχουν και ταυτόχρονα δεν υπάρχουν. Κι ο τζογαδόρος δεν παίζει πότε για να κερδίσει. Μόνο για να χάσει παίζει.

Η ρουλέτα γυρίζει ξανά. Περνά από κόκκινο σε μαύρο και τούμπαλιν. Τι σημασία έχει, σκέφτεται; Αν χάσω, 20 ευρώ λιγότερα. Αν κερδίσω, σε τι θα αλλαξει η ζωή μου; Παλι στο μηδέν.

Η μπίλια γυρίζει. Πάει να κάτσει στο 15, μετά στο 33, μα με ένα ξαφνικό πήδημα:

- 0 πράσινο!

Δεν μπορεί να το πιστέψει

- Συγχαρητήρια για τα κέρδη σας κύριε!

Ε, όχι! 

- Θέλετε να ποντάρετε ξανά;

Αρπάζει τα κέρδη και φεύγει νευριασμένος από το τραπέζι. Κερατάδες, με ειρωνευεστε.

Κι έτσι απλά, η μπίλια συνέχισε να γυρίζει.

Μα αυτή η ρουλέτα βγάζει μόνο το μηδέν.