Κι έφτασε κι αυτή η στιγμή. Εσύ που κυνηγάς αυτό που δε μπόρεσα να πετύχω, εσύ που ζεις και αναπνέεις μουσική...
Εσύ που ότι λέω το έχεις ανάγει σε κανόνα και ιερή εντολή, εσύ που μου έδειξες πόση χαρά κρύβεται σε αθώα χαμόγελα, να!
Έφτασε η στιγμή που λυγισες!
Εσύ που ερχόσουν από άλλη πόλη μέσα στο καλοκαίρι για μάθημα, τώρα δεν ήρθες στο πρώτο μάθημα της χρονιάς!
Γιατί η ζωή είναι άδικη και θα σε πονέσει χωρίς λόγο. Έτσι σου είπα.
Χωρίς γαμημενο λόγο εννοούσα.
Σωστά Ζωή;
Ευτυχώς υπάρχουν Μπετόβεν, Ραχμάνινοφ και Μότσαρτ με Σοπέν να σου κάνουν παρέα και να δίνουν νόημα στη μέρα σου. Σου είπα, βγες από το κρεβάτι, το είπες κι εσύ στον εαυτό σου.
Με πειράζει πολύ όταν συμβαίνουν αδικίες. Ίσως περισσότερο στους άλλους από ότι σε εμένα. Πάλι ταυτίζομαι και συμπάσχω. Θα μάθω να είμαι πιο αναίσθητος. Θα προσπαθήσω να στο μάθω κι εσένα. Και θα αποτύχω. Δε πειράζει. Αιωνίως χαμένος από επιλογή να μην αδικήσω.
Με έχεις σαν παράδειγμα. Τιμή μου. Κράτα στο μυαλό σου το πιάνο και τη μουσική.
Στην ζωή του καθενός, έρχεται τουλάχιστον μία φορά ένας κατακλυσμός. Τα παίρνει όλα με έναν τρόπο που δεν σου φαινόταν ποτέ πιθανος. Σε καταπίνει ο ωκεανός του χάους. Μαζεύεις τότε την ψυχή και το μυαλό σου σε μια ξύλινη κιβωτό και περιμένεις τη μπόρα να περασει. Κι αν είσαι δυνατός επιβιώνεις. Ποτέ δεν θα είσαι αρκετά έτοιμος ή προετοιμασμένος. Κι όμως! Επιβιώνεις ή πεθαίνεις.
Ζήσε Ζωή μου, ζήσε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.