Η φορτικοτητα των στιγμών... Η μουσική των άστρων. Των νοητών, αυτών που εξυψώνουν απείρως ψηλότερα από τα ανθρώπινα μέτρα. Εκεί είναι η μόνη καταφυγή του νου.
Το ανθρώπινο αποδεικνύεται ολέθριο, μικρό και ανεκπλήρωτο. Πρόσκαιρο και ευκαιριακό, ευμετάβλητο εκ φύσεως. Προορισμένο να περάσει γρήγορα, σαν όνειρο, σαν φευγαλέα σκιά στον χορό της ύπαρξης. Πόσο λίγο κρατά το καθετί ανθρώπινο! Πόσο όμορφο μπορεί να πλαστεί μόνο μέσα μας!
Και καθώς ακούω άλλη μια φορά τις νότες να παρουσιάζονται στον σκοτεινό ουρανό σαν νεογέννητα αστέρια, αναγνωρίζω την ματαιότητα του πράγματος. Δεν υπάρχει λύτρωση στον φυσικό κόσμο. Μόνο κομμάτια από πανιά διαφόρων χρωμάτων, ριγμένα χάμω γυρω-γυρω. Το κόκκινο για το πάθος και τον έρωτα. Το μπλε για την φαντασία. Το μαύρο για την απελπισία. Και το λευκό για την ελπίδα...
Μαζί μου περπατά σε αυτόν τον ουρανό ένα καράβι ιπτάμενο, δίχως ναύτες που το οδηγεί η επιθυμία, σε ρηχά νερά, αλλά χωρίς υφάλους. Πλέει ήσυχα και γρήγορα, κάνοντας επίσκεψη στα πιο λαμπρά αστέρια, λούζεται στο φως τους και αναγεννάται. Κάθε φορά, αλλάζει κι ένα κομμάτι του, από την πρύμνη ως την πλώρη και από τα πανιά ως τα κουπιά. Βάφεται και ξεβαφεται φως. Και στο τέλος θα πρέπει να ρωτήσεις, αφού όλα τα κομμάτια του έχουν αλλάξει, αν παραμένει το ίδιο πλοίο ή είναι πια ολότελα καινούριο. Μόνο κατ' όνομα ή και κατ' ουσία;
Και καθώς οι σκέψεις αυτές φαντάζουν οι πιο σημαντικές, από το κατάρτι κι όλας, ο μούτσος βλέπει το επόμενο αστέρι. Οι μαύρες τρύπες πουθενά πια.
Σκόνη ταξιδεύει μαζί με το φως στα πέρατα του σύμπαντος.Κι είναι ευτύχημα μεγάλο, γιατί εν μέρει το καθορίζει, του δίνει σχήμα και όψη πιο κοντά στα ανθρώπινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου