Blindsided

Έχω ψάξει τη ζωή και τους ανθρώπους από χίλιες μεριές. Έχω προσπαθήσει να καταλάβω το τι και το πώς. Γιατί κυλά έτσι η ζωή; Γιατί σκέφτονται οι άνθρωποι με τον τρόπο που σκέφτονται; Πως λειτουργεί τέλος παντων το πράγμα;

Αποτυχία πλήρης. Δεν έχω ιδέα στην πραγματικότητα και αισθάνομαι το ίδιο εξωγήινος όταν ήμουν 15 χρονων. Δεν ταιριάζω πουθενά, δεν προσαρμόζομαι στις νόρμες, στη νοοτροπία, στην ηθική. Είμαι άλλος και το έχω αποδεχτεί. Και αυτό πληρώνω.

Κι έρχεται η ώρα που δεν έχει πια καμιά σημασία, γιατί το σύστημα σε στυβει δίχως δεύτερη σκέψη, μέχρι τη τελευταία σου σταγόνα και μετά απλά σε αφήνει στην άκρη. Ή αν προλάβεις λίγο πριν το τέλος, κάνεις εσύ στην άκρη. 

Το σύστημα είμαστε όλοι μας. Μην γελιομαστε, δεν υπάρχει αληθινή ανθρωπιά εκεί έξω, ούτε "ενσυναίσθηση" για τον διπλανό. Μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιούμε στην εποχή μας για να κρύψουμε τη γύμνια μας, το γεγονός ότι δεν νοιαζομαστε, δεν αγαπάμε, δεν προσπαθούμε για τους άλλους, αλλά για την πάρτη μας και μόνο. Οι ψευδαισθήσεις δεν επιτρέπονται απλά, ενθαρρύνονται κι όλας.

Ο θυμός είναι λογικός, μα αν δεν τον διαχειριστείς εξίσου λογικά, κάνεις κακό στην ψυχή σου. Ίσως και στους άλλους. Πόση υπομονή πια να κάνεις; 

Τελικά, η ζωή είναι πιο μικρή από όσο φανταζόμαστε, πιο ευάλωτη από όσο θα θέλαμε και πιο ακριβή από όσο αντέχουμε. Θα ήθελα πολλά, αλλά και ποιος δε θέλει; Είναι μάταιο να ζητάς τον ουρανό όταν αρκεί ένα κομμάτι γης. Και δεν ξέρουμε αν σου αναλογεί πράγματι και αυτό στο τέλος της ημέρας.

Κάτι αξίζουμε όλοι. Παίρνουμε ότι πει ο Θεός. 

Ούτε υπάρχει δικαιοσύνη.

Η ζωή συνεχίζεται μέσα από εμάς. Στις επόμενες γενιές ελπίζω να φέρει γνώθι σαυτόν κι ένα καλύτερο σημείο εκκίνησης. Άλλες ευχές δε γνωρίζω που να είναι ρεαλιστικές, έστω και δύσκολες.

Έτσι, η κόρη μου θα γίνει το καλύτερο παιδί του κόσμου, το καμάρι και το φως μου. Ίσως αυτή βρει την άκρη. Εμείς δεν μπορέσαμε, αν και το παλεύουμε.

Κατά τα άλλα, άδραξε τη μέρα!

35 κάμψεις

Είναι σκληρό να σε ξεριζώνουν από τις αγαπημένες σου συνήθειες, τη ρουτίνα σου, την ηρεμία σου, τον ύπνο σου, την υγεία σου, τη ζωή σου.

Κάνεις καθημερινό αγώνα, σαν στρατιώτης που εκτελεί διαταγές, σαν μοναχός που κάνει υπακοή.

Κανείς δεν σε προετοιμάζει για αυτό, αλλά μη ρωτάς γιατί, φταίει η ζωή.

Χαμογέλα, ακόμη και τις ώρες που σου είναι αφόρητο. Κάνε τη δουλειά σου σαν να μην τρέχει τίποτα.

Ξύπνα τα ξημερώματα, κοιμήσου με τις κότες.

Όσο κι αν όλο αυτό μοιάζει ζόρικο, πιο ζόρικο είναι όταν νιώσεις έστω και για μια στιγμή ανήμπορος.

Όταν οδηγεί άλλος το αμάξι σου. Όταν ο πατέρας σου κουβαλάει αντί για εσένα. Όταν η έγκυος γυναίκα σου δεν μπορεί και δεν μπορείς κι εσύ.

Όταν δεν μπορείς να περπατήσεις από τους πόνους, γιατί σε έχει τσακίσει η κορτιζόνη.

Όταν ξαφνικά, μια ανηφόρα στην Άνω Πόλη, είναι αφόρητη.

Όταν σου κόβουν τα φτερά, χωρίς να φταις.

Όταν κλαις μόνο ετεροχρονίσμενα.

Όταν νιώθεις ανήμπορος. Έστω και για λίγο.

Δόξα τω Θεώ, δεν είμαι ανήμπορος.

Σήμερα μόνο και μόνο από το πείσμα μου, τα κατάφερα.

35 συνεχόμενες κάμψεις. Θα έλεγε κανείς τίποτα το σπουδαίο.

Κάποτε είχα κάνει και 60.

Αλλά...

Αυτό το αλλά, τα αλλάζει όλα

Δεν ξελαφρώνεις εύκολα, αλλά τουλάχιστον έχεις τη δύναμη να ονειρεύεσαι.

Και τα όνειρα είναι όμορφα.

Εις εαυτόν III

 - Σκάβε μέσα σου· μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θα αναβλύζει πάντα αν πάντα την αναζητάς.

- Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι.

- Τίποτε δεν μπορεί να σου συμβεί που δεν είναι στη φύση σου να το αντέξεις. 

- Η ευτυχία στη ζωή εξαρτάται από πολύ λίγα πράγματα.

- Η τέχνη της ζωής μοιάζει περισσότερο με πάλη παρά με χορό, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι έτοιμος και ακλόνητος σ’ αυτά που συμβαίνουν απροειδοποίητα.

- Όποιος είδε τα τωρινά, τα είδε όλα, και αυτά που γίνονταν ανέκαθεν και όσα θα γίνουν στο άπειρο μέλλον. Γιατί όλα είναι ίδια κι όμοια.

- Να πορεύεσαι σαν κάθε πράξη σου να είναι η τελευταία της ζωής σου.

- Αξίζει κανείς τόσο όσο αξίζουν τα πράγματα με τα οποία ασχολήθηκε συστηματικά.

- Έκανα κάτι για το κοινωνικό σύνολο; άρα είμαι ωφελημένος.

- Φοβάται κανένας την αλλαγή; Αλλά τι μπορεί να γίνει χωρίς αλλαγή!

- Ο καθένας ζει για λίγο. Και μικρή είναι η γωνιά της γης όπου ζει.

- Περιορίσου στο παρόν.

Όταν φτάνει η ώρα, είναι δύσκολο να εφαρμόζεις τα διδάγματα που θαυμάζεις. Μα το κάνω, όχι γιατί είμαι κατι παραπάνω από τους άλλους, αλλά γιατί με οδηγεί η ανάγκη. Η ζωή δεν είναι ασπρο-μαυρο, ούτε στρώθηκε σε κανέναν με ροδοπέταλα. Κι όταν όλα γύρω δυσκολεύουν, η ψυχή είναι το πιο ασφαλές καταφύγιο. 

Δε μένουν πολλά να ειπωθούν ακόμη. 

Μένουν μόνο οι γλυκές προσευχές.

Ανάσες

Είναι πολύ εύκολο να μιλάς με στόμφο και πάθος, προφασιζόμενος ένταση, θυμό και πόνο.

Ταιριάζει με τις αντιδράσεις που περιμένει ο κόσμος από κάποιον με ακραίες συναισθηματικές μεταπτώσεις. Μα δεν είμαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι από εμάς. Είμαστε ο ανώτερος εαυτός μας.

Με σκέφτομαι να μπαίνω σε ένα ήσυχο ιαπωνικό σούπερ μάρκετ αργά το απόγευμα προς βράδυ. Χαρούμενος, σίγουρος, δυνατός και υπεύθυνος. Είναι κρίμα που σε αυτήν την χώρα δεν έχουν τη σοκολάτα σε μεγάλη εκτίμηση σκέφτομαι. Μεγάλη ποικιλία σε τρόφιμα που δεν τρώω, αλλά σίγουρα θαυμάζω. Κι αυτά τα ιαπωνικά ιδεογράμματα παντού γύρω!!! Θαυμάζω ακόμη και τις ενθουσιώδεις γραμματοσειρές τους με τα απέραντα θαυμαστικά στο τέλος. Το περνάνε το μήνυμα, οποίο κι αν είναι αυτό! Και τέλος η υπόκλιση στο ταμείο! Λατρεύω να υποκλίνομαι! Κι αυτοί! Το κάνουν με τόση ευχαρίστηση! Τι όμορφη κουλτούρα! Τι ευγένεια! Νιώθω να με γεμίζει χαρά αυτή η κατάσταση! Είναι τόσο όμορφο και αναζωογονητικό να είναι όλοι γύρω μας τόσο ευγενείς! 

Σε αυτήν την χώρα θέλω να ξαναβρεθώ πολλές φορές! Με την οικογένεια μου κατά προτίμηση, για να ταξιδέψουμε μαζί με πτήσεις που διαρκούν 20 ώρες και μετά δεν μπορούμε να κοιμηθούμε ή να ξυπνήσουμε. Για να μπούμε σε χαριτωμένα τρένα του παραμυθιού, να βάλουμε σφραγιδουλες σε κάθε σταθμό που θα κατεβαίνουμε. Να φορέσω ένα όμορφο ψάθινο καπέλο με κορδέλα στη κόρη μου και να της δώσω ένα μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά. Να χαίρομαι δίπλα στην γυναίκα μου.

Όλα αυτά είναι επιθυμίες που κανείς δεν ξέρει αν θα πραγματοποιηθούν. Μα είμαι πολύ πεισματάρης και ακόμη κι αν δεν έχω αλλά προτερήματα, δεν το βάζω ποτέ κάτω. Τελικά, αυτό κάνει και όλη τη διαφορά.

... and the stacks of your load.

Πρώτο ξυπνητήρι. 5:30 το πρωί. Χτυπάει και κανονικά θα έπρεπε να ξυπνάω, μα η αλήθεια είναι ότι είμαι ήδη ξύπνιος καμιά ώρα πριν. 

Τα νυχτερινά σύννεφα στέλνουν σκέψεις που με ειδοποιούν να αφήσω τα όνειρα για κάποια άλλη βραδιά, κάποιου άλλου Σάββα. Θέλουν κι απόψε ένα νυχτερινό προσκύνημα στην Ψυχή. Κι αν το θέλω, δυσκολεύομαι να επιστρέψω στο κρεβάτι. Ταξιδεύω όσο γίνεται σε μέρη της Ανατολής, σε παραμύθια που διαρκούν χίλιες και μία νύχτες, ώσπου να βγάλει απόφαση ο σουλτάνος και να ροδισει κάπως η ανατολή.

Πρώτο ξυπνητήρι. Μία γουλια νερό κι ύστερα πόλεμος στην εντροπία. Κόψε ξύλα, κουβαλά νερο...  ή πλύνε τα πιάτα! Είναι εξαγνιστικο να καθαρίζεις τα γύρω σου με ζεστό νερό, σχεδόν σαν να καθαρίζεις τον Εαυτό σου με παγωμένο νερό.

Δεύτερο ξυπνητήρι. Άλλη μια γουλια νερό. Βράσε τα αυγά, ετοίμασε μια σαλάτα, καθάρισε το τραπέζι, βγάλε πιάτα. Βάλε ακουστικά πρώτα όμως κι άκου τα αγαπημένα σου τραγούδια, έτσι ώστε το προσκύνημα να συνεχιστεί εσώτερα. Δείξε αγάπη στον εαυτό σου και αποδεξου την μουσική στην ψυχή σου, μαλάκωσε την καρδιά σου. Έχεις δικαίωμα να σε αγαπάς! 

On your back with your racks as the stacks are your load...

Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχει κι αυτό το τραγούδι. Κι έτσι τα δάκρυα κυλούν  ήσυχα για να μην ξυπνήσουν  τα αληθινά όνειρα επάνω, στην κρεβατοκάμαρα. Και να είμαστε ειλικρινείς, δεν κυλούν συχνά. Ο κόσμος θέλει να ζεις αθόρυβα συνήθως, εκτός από τις στιγμές που  αποφασίζει να αναστεναξει για μια στιγμή μαζί σου. Η δροσιά των ματιών σου δεν τον ενδιαφέρει. Ούτε η φωτιά τους όμως.

Whatever could it be that has brought me to this loss?

Τρίτο ξυπνητήρι. Τρεις γουλιες νερό, πικρές αυτήν την φορά, πολύ πικρές. Αλλά πόση πίκρα μπορεί να σου μείνει στο στόμα; Πίνεις λίγες γουλιες ακόμη και εξαφανίζεται. Ή όλο το μπουκάλι. Το στόμα σου θα είναι καθαρό μετά από λίγο.

Καθάρισε τα αυγά και φαε τα ασπράδια. Λίγα αμύγδαλα, μια σαλάτα, λίγο ψωμί και είσαι έτοιμος. Κάνε λίγες κάμψεις ή μην κάνεις, παρ' όλο που δεν πρέπει (ή πρέπει;) και μπες στο ντους. 

Αυτό το κρύο νερό σου ψιθυρίζει να συνεχίσεις.

In the back with your racks and you're un-stacking your load.

Κάτω από ένα δέντρο

Κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου, με την πρωινή δροσιά να μου χαϊδεύει το πρόσωπο, η ζωή φαίνεται ωραία! Μακρινές ομιλίες και ψίθυροι από τους καθηγητές...  τους μαθητές... το αεράκι που φυσά ανέμελα. 

Έτσι, ήσυχα και ήρεμα, πριν η πρώιμη καλοκαιρινή ζέστη εμφανιστεί για να μας κλέψει την δροσουλα μας.  

Γαλήνη είναι...

Να χαμογελάς στον ήλιο και να τον ευχαριστείς για την ημέρα που ξημέρωσε.

Να νιώθεις όμορφα χωρίς να έχεις τίποτα.

Να ξέρεις ότι τα χέρια σου φτάνουν μέχρι εκεί που χαράζει ο ουρανός.

Γαλήνη είναι να δέχεσαι τα πράγματα όπως ήρθαν.

Η ζωή είναι μικρές δαγκωματιες ευτυχίας.

Σταγόνες

Η βροχή σταμάτησε. Πίσω από το παράθυρο βλέπω τις σταγόνες.  Αφήνουν ένα προσωρινό αποτύπωμα στον γκρίζο και λευκό ουρανό πίσω από το τζάμι. Σαν ελπίδα κάποιο ξημέρωμα.

Μία βρύση που έκλεισε. Στο νιπτήρα, στους σωλήνες, στις στάλες που ακούγονται από μακριά, μια μικρή μουσική που σπάει τη μονοτονία της ησυχίας. Μία επαναπαυση δίχως βιασύνη.

Σταγόνες, σταγόνες, σταγόνες που στάζουν. Σταγόνες σαν διάφανο ελιξίριο. Σταγόνες για το μέλλον.

Μία σκέψη σαν αεράκι

Περνώντας κάτω από τη γέφυρα, για πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου να αναρωτηθεί: "γιατί Θεέ μου σε εμένα;"

Την ίδια στιγμή με πλησίασε μια ηλικιωμένη γυναίκα βρώμικη, αποστεωμενη και ταλαιπωρημένη.

Φορούσα τα ακουστικά, αλλά έβγαλα να της δώσω μερικά ψίχουλα. Με χτύπησε στον ώμο.

 - Δουλεύεις αγόρι μου;

- Δουλεύω είπα βγάζοντας τα ακουστικά

- Να 'σαι καλά.

- Να είστε καλά.

Τι, θες κι επίλογο;

Το δώρο της αθανασίας

Κάπου, στην άκρη της ανατολής, στην άκρη του ήλιου που αρχίζει να διασχίζει τον ουρανό, στην άκρη αυτής της πόλης, στα πιο τσιμεντένια σοκάκια, εκεί, σε ένα μικρό ζωγραφιστο γήπεδο, εκεί, εκεί, εκεί...

Ονειρεύομαι την μέρα που θα ξημερώσει και θα βρεθώ εκεί. Να αφεθω ελεύθερος στην αγριάδα της επιπλαστης ερημιάς, εκεί που έμαθα από μικρός να ζω, να αναπνέω. Εκεί που δεν έχει σημασία τίποτα. Μόνο η στιγμή που περνά κι η πνοή που μπαίνει στα στήθη μου.

Κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό μου και τον ήλιο, το δικό μου έτος διαρκεί περίπου όσο και οι ανάσες μου.

Ύστερα, γροθιές στον αέρα, να φοβεριζω το άπειρο, σαν άφοβος έφηβος που τρέμει. 

Σαν ξεροκέφαλος γλάρος που βουτάει πάλι στο νερό.

Σαν άσπρο σύννεφο που δεν διαλύεται στη λιακάδα.

Η άκρη της γροθιάς πάντα προς το άγνωστο.

Κι αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό στον άνθρωπο από τη γροθιά του.

Για αυτό ο Θεός μου πρόσφερε το δώρο της πυγμαχίας κι εγώ, για να Τον υμνήσω, έφτιαξα μια νέα προσευχή.

"Το σταυρό σου και τη γροθιά σου". 

Κι αν κάπως κατανοείς την αναζήτηση της ευτυχίας, θα έχεις καταλάβει πια ποιο είναι το δώρο.

Glass

Είμαι διάφανος, διαυγής, γυάλινος.

Μέσα μου απεικονίζονται σκέψεις και λέξεις, αναμνήσεις και γεγονότα, μα και μέλλοντα σαν κοντές προφητείες,  χωρίς ανάγκη για επαλήθευση.

Η αγάπη διαπερνά το είναι μου. Η δίψα για την ζωή που έρχεται κάνει τους κρυστάλλους μου λίγο πιο αστραφτερους. Ο αμέθυστος στο κέντρο μου καθορίζει τις ποιότητες μου. Μια ματιά αρκεί για να μαγευτεις.

Είμαι ευαίσθητος, απαλός, εύθραυστος.

Τα χρόνια και ο καιρός, η κάψα και η υγρασία, τα απρόσεκτα χέρια, άφησαν πάνω μου σημάδια, που μόλις τώρα αρχίζουν να φαίνονται. Ραγισματα της αλήθειας, μιας κακοποιητικης πραγματικότητας. Της ζωής που παίρνει, μα και δίνει. Και της μοίρας που ζητά χωρίς να απολογείται, καθώς μας σπρώχνει στα πιο απίθανα μονοπάτια για να χαράξουμε δρόμους με αυτούς, τους ίδιους, αδύναμους κρυστάλλους μας. Σημάδια σε πορείες που σβήνουν εύκολα, γρήγορα και δίχως ίχνη.

Είμαι ανθρώπινος, αν κι όχι εξολοκλήρου.

Στο μυαλό μου τα επίγεια, στην καρδιά μου τα πνευματικά, χωρίς ξεχωρισμο, σαν να μου αρέσει η ηρεμία του απείρου. 

Πόσο σκληρό μπορεί να είναι το γυαλί;

The stubborn rock

Αυτή η πέτρα ράγισε!

Αυτή η πέτρα ράγισε!

Φωνές ακούγονται από μακριά, με μια ταραχή που δεν κρύβεται.

Αυτή η πέτρα ράγισε...

Ξανακουγονται φωνές, όλο και πιο θλιμμένες. Κλαίνε. Δε γνωρίζουν με τι έχουν να κάνουν.

Η πέτρα ράγισε, λέει τέλος ένα μικρό κορίτσι. Θα 'ναι 7 χρόνων. Έχει τον ήλιο στο πρόσωπο της και θάλασσες στα μάτια της.

Η πέτρα. Αυτή η πέτρα που έστεκε στην κορυφή του βουνού, αγέρωχη, περήφανη, σκληρή.

Μπορείς να την ζωγραφίσεις αν θες, μα μια δυνατή βροχή τα σβήνει όλα. Και μένει μόνο η πέτρα, εκεί,  δυνατή, ισχυρή.

Και να που όλα τα στοιχειά της όρμησαν ένα βράδυ για να την καταστρέψουν. Με σφυριά και καλεμια. Χωρίς αγάπη. Με πόνο και δειλία. Με απανθρωπιά. Και να που την ράγισαν. Γέλασαν χαιρεκακα καθώς την άφησαν χαραγμένη, σπασμένη. Ραγισμένη.

Μα ποιος περισσότερο ράγισε ;

Την άλλη μέρα την άνοιξαν να δουν αν κάτι σώζεται. 

Δεν το περίμεναν αυτό που είδαν.

Η πέτρα ήταν βράχος.

Ο βράχος μετεωρίτης .

Το μέταλλο ήταν έξω από αυτή τη γη. Τρόμαξαν οι άνθρωποι, τρόμαξαν και τα στοιχειά.

Κάποιος τη γυαλισε, την έτριψε και την καθάρισε.

Η πέτρα πια έλαμπε βράδυ - πρωί.

Η πέτρα που κι αν ράγισε, έπαψε να 'ναι απλή πέτρα.

Απο το μέταλλο της έφτιαξαν κάτι θαυμαστό. Μα είναι νωρίς ακόμη...

Και η πέτρα εκεί. Βράχος και θεμέλιο.

Γέφυρα για τον ουρανό.

Εκεί από όπου ήρθε.

Μακρύς δρόμος

Ξανά σε αυτό το λεωφορείο! Ξανά στο ΚΤΕΛ που είναι παρελθόν, παρόν και ίσως μέλλον.

Ξανά επιστροφή στις αναμνήσεις μια μακρινής εποχής. Όταν ο δρόμος δεν τελείωνε. Όταν ο δρόμος με οδηγούσε χωρίς να τον περπατώ.

Μια εποχή γλυκόπικρη, με τα πάνω και τα κάτω της. Έτσι το ήθελε ο Θεός.

Όμως κοιτάζω τον Σάββα τότε και τον κοιτάζω και τώρα. 

Δεν είναι ο ίδιος ίσκιος, ας μην γελιομαστε.

Τότε όλα έμοιαζαν εφικτά. Τώρα τα εφικτά είναι πλέον ορατά με γυμνούς οφθαλμούς.

Κατά κάποιο τρόπο ευχαριστώ την ζωή που τα έφερε έτσι. Ο δρόμος μπορεί να είχε αγκάθια, πέτρες και χώματα ή φωτιές. Σε όλα τα επίπεδα, έπρεπε να στρώσω τον δρόμο από την αρχή. Και ο δρόμος που περπατιεται, μένει πάντα ανοιχτός. 

"Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις αν δεν τους κουβαλεις μες στην ψυχή σου. Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος."

Find your way

Θυμάμαι σαν τώρα να πρώτοακούω αυτό το κομμάτι ανάμεσα σε άλλα στο YouTube μετά από ώρες αναζητήσεων για νέα, ενδιαφέρουσα μουσική που να μιλά στην ψυχή.

Θα ήταν 2015. Ή μήπως 2016; Αν το καλοσκεφτείς πέρασε πολύς καιρός.

Final Fantasy, Nobuo Uematsu. Κρυστάλλινες μελωδίες που ηχουν σε μέρη μακρινά.

Βγαίνοντας από μια σχέση που δυστυχώς δεν κράτησε, με μια καρδιά γεμάτη πόνο, πίκρα, και λαχτάρα, γιατί δεν ήμουν έτοιμος να προχωρήσω στην ζωή μου. Να βρω τον δρόμο μου.

Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω για κάτι καλό όλα τα συναισθήματα που είχα μέσα μου και με έκαιγαν. Η αγάπη, ο έρωτας, η μαγεία και ο ανοιχτός, γαλάζιος ουρανός που υποσχόταν καλύτερες μέρες.

Θα έβαζα όλα μου τα βιώματα σε μια παράσταση με μουσική από τους αγαπημένους μου συνθέτες. Θα έλεγα την ιστορία μου όπως ήθελα εγώ. 

Όχι αντικειμενικά, σίγουρα μαγικά, ίσως ωραιοποιημένα. Μα όπου υπάρχει αληθινή αγάπη, μπορεί να χωρέσει και αυτή η ωραιοποίηση. Κι αυτό γιατί ένα παραμύθι δεν μπορεί να τελειώνει με άσχημο τέλος. Κάποιος καλός άνεμος θα το αλλάξει σε κάτι πιο ποιητικό, κάτι πιο ανεκτό από την ψυχοσύνθεση μας. Κάτι πιο ανθρώπινο.

Και αν εκείνη η παράσταση επισκιάστηκε από τις τραγωδίες της ζωής, τον παππού και το αναπηρικό καροτσάκι του που εφεγγε σαν νεκροκεφαλή στο μισοσκόταδο με το σπίτι άδειο,  η πίστη στο ότι μπορώ να φτιάξω κάτι νέο, όμορφο καλλιτεχνικά, ήταν εκεί, παρούσα.

Μετά ήρθε η αγάπη. Κι όλα τα άλλα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Και πέρασε καιρός, χωρίς εξωτερίκευση και αυτοεκφραση. Κυρίως γιατί η ζωή έχει πρακτικές ανάγκες στις οποίες υπακούμε δίχως επιλογή. Πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά;

Κάνοντας την αυτοκριτική μου, δεν μπορώ να με κατηγορήσω για λάθη. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Κι αυτό είναι αρκετό. Δεν πούλησα τον εαυτό μου ή το όνειρο μου. Έκανα το ανθρωπίνως δυνατόν. Καμιά φορά και πιο πέρα. Κυρίως πιο πέρα, ως προς τον εαυτό μου τουλάχιστον.

Έτσι, όταν επέστρεφα κουρασμένος από τα μαθήματα, τα ιδιαίτερα, τα ωδεία, ήξερα ότι ανταλλάσσω την ελευθερία μου με ένα πενιχρό χρηματικό  αντίτιμο για να επιβιώσω. 

Χρόνια προσπάθειας που ουσιαστικά δεν με προχώρησαν σαν καλλιτέχνη. Ευτυχώς, με προχώρησαν σαν δάσκαλο και κυρίως σαν άνθρωπο.

Υπήρχε μια μακρινη εποχή που δεν θυμόμουν τα ονόματα των μαθητών μου. Τώρα γνωρίζω και τα ονόματα των γονιών τους.

Αυτό εγώ το ονομάζω εξέλιξη και πρόοδο. Και τελικά, σημασία δεν έχει τι λες εσύ για τον εαυτό σου, αλλά τι λένε οι άλλοι για εσένα.

Και τώρα, που η αληθινή ευτυχία ήρθε για πάντα, έφτασε η ώρα να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. 

A Journey to Japan: Romantic Memories  II