35 κάμψεις

Είναι σκληρό να σε ξεριζώνουν από τις αγαπημένες σου συνήθειες, τη ρουτίνα σου, την ηρεμία σου, τον ύπνο σου, την υγεία σου, τη ζωή σου.

Κάνεις καθημερινό αγώνα, σαν στρατιώτης που εκτελεί διαταγές, σαν μοναχός που κάνει υπακοή.

Κανείς δεν σε προετοιμάζει για αυτό, αλλά μη ρωτάς γιατί, φταίει η ζωή.

Χαμογέλα, ακόμη και τις ώρες που σου είναι αφόρητο. Κάνε τη δουλειά σου σαν να μην τρέχει τίποτα.

Ξύπνα τα ξημερώματα, κοιμήσου με τις κότες.

Όσο κι αν όλο αυτό μοιάζει ζόρικο, πιο ζόρικο είναι όταν νιώσεις έστω και για μια στιγμή ανήμπορος.

Όταν οδηγεί άλλος το αμάξι σου. Όταν ο πατέρας σου κουβαλάει αντί για εσένα. Όταν η έγκυος γυναίκα σου δεν μπορεί και δεν μπορείς κι εσύ.

Όταν δεν μπορείς να περπατήσεις από τους πόνους, γιατί σε έχει τσακίσει η κορτιζόνη.

Όταν ξαφνικά, μια ανηφόρα στην Άνω Πόλη, είναι αφόρητη.

Όταν σου κόβουν τα φτερά, χωρίς να φταις.

Όταν κλαις μόνο ετεροχρονίσμενα.

Όταν νιώθεις ανήμπορος. Έστω και για λίγο.

Δόξα τω Θεώ, δεν είμαι ανήμπορος.

Σήμερα μόνο και μόνο από το πείσμα μου, τα κατάφερα.

35 συνεχόμενες κάμψεις. Θα έλεγε κανείς τίποτα το σπουδαίο.

Κάποτε είχα κάνει και 60.

Αλλά...

Αυτό το αλλά, τα αλλάζει όλα

Δεν ξελαφρώνεις εύκολα, αλλά τουλάχιστον έχεις τη δύναμη να ονειρεύεσαι.

Και τα όνειρα είναι όμορφα.