Πόσο ακόμα;

 Η τύχη είναι τυφλή.

Η ατυχία όχι.

Σκέφτομαι καθισμένος μπροστά σε ένα πιάνο πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Πολύ.

Δεν μπορώ να ξεφύγω όμως από τις επίμονες σκέψεις.

Γιατί εγώ; Γιατί πάντα σε εμένα; Υπάρχει κάποιος διδακτισμος στην κακοτυχία;

Μήπως αγνοω κάτι;

Τι μου ξεφεύγει;

Αν περπατάς ίσια, το τελευταίο που περιμένεις είναι να σκοντάφτεις συνεχώς.

Κι όμως...

Γιατί τόση επιμονή, τόση προτίμηση οι λακούβες σε εμένα;

Δεν αντιλαμβάνομαι τι και πώς. Και κουράστηκα να δικαιολογώ τους άλλους και την θεά Τύχη.

Ίσως πρέπει να αλλάξω στάση.