Breaking the habit

 Φταις. Φταις. Και θα πληρώσεις.

Φταις.

Φταις.

Φταις.

Κι από απόσταση ακούγεται:

Φταις.

Κι απομακρύνομαι κάμποσα μέτρα.

Πάλι ακούγεται.

Φταις.

Βγαίνω από αυτό το πηγάδι.

Φταις, από τα βάθη της γης.

Περπατάω μακριά, τρέχω στριγγλιζω, εξαφανιζομαι.

Φταιιιιις!! 

Ακούγεται πιο δυνατά...

Τρέχω στον αέρα, βουτάω στην θάλασσα, πετάω σε άλλους πλανήτες.

ΦΤΑΙΣ!!!

Ταξιδεύω με τη σκέψη μου σε άλλες διαστάσεις, γίνομαι άλλος άνθρωπος, μπαίνω σε ρόλους, σκέφτομαι λέξεις και πράγματα που οδηγούν στην εξιλέωση.

Τίποτα.

Φταις.

Παίζω κιθάρα και ακούω μια-μια τις νότες να μου χαϊδεύουν μελαγχολικά τα μαλλιά.

Φταις.

Οδηγώ το αυτοκίνητο, τρέχω με 200 (αν έτρεχε τόσο). Κι όμως, μέσα από τον παγωμένο αέρα...

Φταις.

Χτυπώ το σάκο με όλη μου τη μανία. Τα χέρια μου ματώνουν και αίμα ξεπηδά ανάμεσα στα δάχτυλα μου. Δεν φταίω!

Φταις.

Κλαίω τώρα σαν μικρό παιδί. Δεν μπορώ να γιατρευτω, δε μπορώ να ηρεμήσω.

Φταις.

Με παίρνει ο ύπνος περιλυπο. Τα δάκρυα δεν παίρνουν σχήμα, ούτε δροσίζουν. Απόκαμα.

Φταις.

Σώπα. Φταίω.