Ιστορίες από την αρχή

 Ι. Η Μαρία της σιωπής... Μπαίνεις στο μάθημα και δεν μιλάς. Κουνάς το κεφάλι. Παίζεις, μα δεν θες κουβέντες. Η αξία της σιωπής μεγάλη, μα αναγκάζομαι να μιλώ συνέχεια. Κι όταν πια σωπαίνω κι εγώ, κοιτάς το πιάνο χωρίς να κουνιέσαι. Ασάλευτη. Δεν παίρνεις τα χέρια από τα πλήκτρα. Περνάνε τα λεπτά. Ησυχία. Περιμένω να δω ως που θα φτάσεις. Το κουδούνι χτυπά. Φεύγεις. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα... Υποθέτω. Μεγάλη αποτυχία μου...

ΙΙ. Δύο αγόρια, το ένα χαμογελαστό σαν λαγουδάκι, το άλλο κατσούφης σαν μικρός Σάββας. Μα αλήθεια, τι μουτζουφλια! Το θέμα είναι ότι παίζετε κι οι δύο και με αυτόν τον ρυθμό δεν ξέρω που θα σταματήσετε! Γειτονικοί πύραυλοι που σπάνε το φράγμα του ήχου. Πόσο κοντά ο ένας με τον άλλον, πόσο μακριά οι αντιδράσεις σας. Γιατί τόση ησυχία βρε παιδιά; Η μαμά σας φέρνει ένα τσάι, το ρολόι κούκου χτυπά και εγώ νομίζω ότι ζω σε μια άχρονη εποχή, που δεν είναι το σήμερα. Έχει τη χάρη του το διαχρονικό. 

ΙΙΙ. Είσαι μια σταλιτσα! Είσαι τόσο χαμογελαστή! Είσαι τόσο όμορφη! Κι αναρωτιέμαι αν μπορούσα να δω βαθιά μέσα στο μέλλον ποια θα γινοσουν. Το σπίτι σου είναι ένα ουράνιο τόξο. Εσύ είσαι τα χρώματα. Τα γύρω είναι θολά. Μα είσαι μικρή! Πώς γίνεται να μην τρομάζεις; Το χρώμα διώχνει και τους φόβους τελικά. Προσεύχομαι για εσένα. Ο Θεός θα κατευθύνει το φως σου. Έχω κάνει συμφωνία μαζί Του να ζητώ μόνο για τους άλλους. Κι Αυτός Ακούει. Πρόσεχε μικρή μου πασχαλίτσα...

IV.  Τρικ, τροκ, τροκ, μπαίνει στην αίθουσα το στρατιωτακι. Ετοιμος, πρόθυμος και ικανός. Δε χάνει χρόνο. Κάθεται και παίζει. Τα ξέρει όλα και συνεχίζει. Ακούει και προοδεύει. Μήπως τελικά είσαι φανταρακι; Είναι αδύνατον να μην σε συμπαθήσει κάποιος. Κι είσαι καλος στρατιωτης της μουσικής στο πιάνο, ενδεχομένως κι αλλού. Μα πρέπει να γίνεις κάπου κι αντάρτης. Προς το παρόν είσαι λες και σε κουρδισαν, πας πάντα μπροστά σαν ρολογακι που οι δείκτες του ποτέ δε λαθευουν. Τι πολυτέλεια να μη ρωτάς μήτε με λόγια, μήτε στη σκέψη! Έτσι κι αλλιώς, αποδείχθηκαν άχρηστα και βλαβερά! Εύγε στρατιωτακι μου!

V. Είσαι η αγαπημένη μου μαθήτρια. Γιατί το ήθελες εσύ, εγώ δε ξεχωρίζω. Έχεις πλάκα, πάντα με αντιρρήσεις και πειρακτικη. Με πιστεύεις κι αυτό σαν δάσκαλο μου δίνει φτερά. Με κάνει δάσκαλο κι ας μην μαθαίνεις. Καμιά φορά κοιτάμε μόνο ακριβώς μπροστά  και χάνουμε το γυρω-γυρω. Κι αυτό είναι που αποδίδει την ουσία. Κυνηγά μια ιδέα αν θες, μα η καρδιά της ζωής είναι στα κοινά. Κόψε ξύλα, κουβαλά νερό. Κι εμεις κοιτάμε τον ουρανό. Μπράβο μας. Σκονταψαμε στην πέτρα.

VI. Μα ειλικρινά τι να πούμε για εσένα; Η σκέψη σου φωτίζει και τις πιο σκοτεινές ώρες. Δε κάνουμε μάθημα. Απλά με πρόσχημα το πιάνο που σου διδάσκω κάνουμε αλληλοθεραπεια. Δωρεάν μαθήματα κατανόησης του εαυτού μας μέσω του πιάνου. Το θέμα είναι ότι υπάρχει πολύ υπόβαθρο και δεν το προλαβαίνω. Παίζεις και αναρωτιέμαι πότε θα σπάσει το σχοινί; Το τεντωσαμε ο καθένας με τον τρόπο του και ανεβήκαμε να ακροβατουμε στο διάστημα. Δεν υπάρχει βαρύτητα, μα το καθήκον, καθήκον. Και στη ζωή, όπως και στην ερμηνεία δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.