Ο νεαρός στην αυλή του σχολείου κρατά την μπάλα του μπάσκετ. Τριπλαρει πίσω από την πλάτη, χαμηλώνει το σώμα του και κάνει μια προσποίηση, μετά ξεκινά να παίρνει τα βήματα για μπασιμο. Καλάθι. Αρπάζει τη μπάλα και βγαίνει περίπου στο ύψος των βολών. Σουτάρει στο ψηλότερο σημείο του άλματος του. Μόνο διχτακι! Όμορφο καλάθι. Όμορφο σαν τέχνη, σαν πίνακας ζωγραφικής. Τσιμέντο και γύρω γύρω πεσμένα φύλλα από τα δέντρα. Τι όμορφη και ρομαντική εικόνα! Δεν είμαι εγώ!
Το μάθημα έχει ξεκινήσει. Ο μαθητής έχει χιούμορ. Δεν έχει διαβάσει. Ακούει τις υποδείξεις. Πότε κάνει τα δικά του, πότε ότι του λένε. Η ξανθιά καθηγήτρια προσπαθεί να τον πείσει να θέλει μουσική. Να την ζητά. Να την λατρεύει! Δεν είμαι εγώ!
Ο πιτσιρίκος ανεβαίνει τον Γολγοθά του. Είναι δύσκολα στο σπίτι και πονά. Δεν έχει εύκολη διέξοδο. Του αρέσει το χιούμορ και τα ψέματα. Κάνουν την πραγματικότητα λίγο πιο εύκολη. Δεν λειτουργούν πάντα γιατί η μύτη του μεγαλώνει. Και ποιος θέλει ένα ξύλινο παιδί; Τρώει για να ξεχνά και του αρέσει! Δεν είμαι εγώ!
Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, είναι οι άλλοι.
Αυτοί είναι το νόημα, αυτό ήταν ανέκαθεν.
Επιβάτες, σε τυχαία δρομολόγια της ζωής.
"Καμιά φορά σκέφτομαι οτι
μετά από εβδομήντα χρόνια
κάποιος μπορεί να σταθεί σε ένα άδειο αντίστοιχο τρόλεϋ
και να ακούσει την σιωπή του πλήθους
…Ναι…
Αλλά δεν θα είναι η ίδια σιωπή
Θα είναι η σιωπή ενός άλλου πλήθους
Δε θα είμαστε εμείς"
Εξετάσεις πιάνου. Ένα - ένα μπαίνουν τα παιδιά.
Αγωνία, τρεμούλιασμα και νεύρα.
Μόλις ανοίξουν την πόρτα φροντίζω να αλλάξουν όλα. Αστεία, χαλαρή διάθεση και επιείκεια.
Οτιδήποτε για να μην αισθανθούν άβολα. Οτιδήποτε για να μην αισθανθούν μόνοι. Παγωμένοι.
Έχω βρεθεί ενώπιον πολλών επιτροπών. Δεν βρήκα ούτε μια με επιείκεια. Μόνο μερικές με αρκετή συμπάθεια ΑΦΟΥ έπαιξα. Άλλες εποχές.
Μια φορά άκουσα τις καθηγήτριες της επιτροπής να παρατηρούν: "Κοίτα πως τρέμει! Χα,χα, χα, χα!" Ήταν ψιθυριστά. Δεν θα έπρεπε να ακουστούν. Τις άκουσα.
Άλλη φορά άρχισαν να μιλάνε την ώρα που έπαιζα. Μεγαλόφωνα, χωρίς ίχνος συστολής. Μια άλλη χτύπησε κινητό και απάντησαν. Και έφυγαν από την αίθουσα. Μπορεί και καλύτερα έτσι...
Και άλλη μία φορά, ένα κέρμα άρχισε να κατεβαίνει αργά και βασανιστικά τις σκάλες από το αμφιθέατρο του πανεπιστημίου. Κλακ, κλακ, κλακ, κλακ.... Πότε θα φτάσει κάτω;
Μια άλλη φορά έπαιζα για μια επιτροπή κρυμμένη πίσω από μια κουρτίνα για μια υποτροφία. Σαν ταινία τρόμου. Σαν παράλογος εφιάλτης. Δεν πήρα υποτροφία από εκει. Ο Θεός είναι μεγάλος όμως και τελικά κατά σκανδαλώδη Του εύνοια, βρέθηκα για μεταπτυχιακό στην Ουαλία.
Μια φορά, τέλος, ένα μέλος της επιτροπής με ρώτησε ΠΡΙΝ παίξω πόσο χρονών είμαι. Όταν του είπα ότι είμαι 18, με ρώτησε αν παίζω και σε κάποιο άλλο στυλ, πέραν της κλασικής.
Του είπα ότι παίζω στα πανηγύρια.
Μου είπε ότι αυτό είναι καλο, γιατί δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι μας πιανίστες.
Παύση.
Παρ'όλο που ήμουν ένα ντροπαλό παιδί, βρήκα το θάρρος όταν με ξαναρωτησε αν ασχολούμαι σοβαρά με το πιάνο να του απαντήσω ότι όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτό.
Κι είχα δίκιο.
Τελικά, καμία επιτροπή δεν σε εξετάζει όπως η ίδια η ζωή.
Σε βλέπω καιρό να κάθεσαι ήσυχη, σιωπηλή. Σοβαρή. Τα άλλα παιδιά δεν σου δίνουν και πολλή σημασία. Κι έτσι, έχεις ένα βλέμμα μονίμως μελαγχολικό - Μα πού γύριζες;
Στο μάθημα είσαι πάντα προσεκτική και τραγουδάς σωστά. Απλά ώρες -ωρες η ματιά σου είναι άδεια, κουρασμένη από τους ήχους, δίχως αντίδραση. Ποιος ξέρει τι μελωδίες σφυρίζουν στα αυτιά σου;
Μετά από χρόνια, σε είδα την προηγούμενη εβδομάδα να χαμογελάς για πρώτη φορά. Θα φταίει που βάλαμε ο καθένας να ακουστεί το τραγούδι του. Θα φταίει που βγήκαμε εκτός προγράμματος. Θα φταίει που η ζωή αστράφτει σε μπλε φόντο.
Στο ταξίδι ήσουν συνέχεια πίσω από δύο κοριτσάκια. Ήσυχα κι αυτά, αλλά χωρίς χαμόγελο για εσένα. Σε υποφέρουν σιωπηλά. Γελάνε και σε ακούω να γελάς κι εσύ το ίδιο χαρούμενα. Αλλά τρέχουν να φύγουν κι εσύ, σαν να προσπαθείς να μείνεις κοντά τους για να μην σπάσει ο αόρατος σπαγγος. Για να μην σε αφήσουν και περάσεις όλη την εκδρομή μόνη σου.
Ξέρεις πόσες φορές κρατούσα τον σπαγγο να μην σπάσει;
Θυμάμαι να περπατάω μέσα σε ένα δάσος. Όλοι έχουν μια παρέα. Όχι εγώ. Εγώ περπατάω μόνος μου, περιπλανιεμαι σαν άδικη κατάρα, η κατάρα της μοναξιάς. Και τα παιδιά είναι σκληρά, το ξέρεις, σε αποφεύγουν και σε περιφρονούν. Έτσι, αν είσαι μόνος, σε κάνουν να νιώθεις ακόμη πιο μόνος. Σου δείχνουν τη πορεία της ζωής σου, εκτός κι αν θες να την αλλάξεις. Εγώ σε αυτό το δάσος, πάλι μόνος μου ήμουν. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά. Και μόνος έμεινα.
Να κοιτάς γύρω γύρω, με το άγχος και την δυσφορία να ανεβαίνουν με κάθε επιπλέον πρόσωπο που συναντούσες στο διάβα σου. Τι τραγωδια
100 χρόνια μοναξιάς.
Πόσο συχνά, αλήθεια, ξέρεις πως να βγεις από μια κατάσταση που σε πονά χωρίς να φταις;
Εσύ πάντως σίγουρα το προσπαθείς. Προετοιμάζεσαι, ψυχολογικά σκληρά γυμνάζεσαι. Ναι, δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη.
Απόψε χορέψαμε όλοι μαζί. Απόψε μπήκες στον χορό και τα έδωσες όλα. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους.
Και ξαφνικά... Σηκώθηκες να χορέψεις ζεϊμπέκικο. Και μας άφησες άναυδους!!!
Μα πως είναι δυνατόν να χορεύεις τόσο καλά; Μα πως είναι δυνατόν να έχεις τόση αυτοπεποίθηση; Δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Εγώ δεν μπορούσα να χορέψω Άννα... Ακόμη και για αυτό ένιωθα άσχημα.
Όμως εσυ το έκανες επανειλημμένα.
Έχεις μεγάλη καρδιά κορίτσι μου. Αυτός ο κόσμος σε απορρίπτει γιατί είσαι ιδιαίτερη. Έχεις τα προβλήματα σου. Μα εσύ είσαι αυτή που είσαι. Το κατάλαβες και αποφάσισες να αλλάξεις. Και τα διορθώνεις όλα.Μη χάνεσαι σε λέξεις. Σκεψου μόνο τον σκοπό.
Έχεις πολύ μεγάλη καρδιά κορίτσι μου. Σε θαυμάζω.
Το δωματιακι δίπλα στη σκηνή στέκει βουβό. Σχεδόν άδειο. Λίγες καρεκλες μόνο βρίσκονται στο χώρο, ανακατες, άτακτα τοποθετημένες στο χώρο όπως αυτές ήθελαν. Σαν σκόρπιες σκέψεις, που πνίγονται κάτω από το βυθό, δίχως οξυγόνο.
Ο φόβος της σκηνής. Το άγχος της εμφάνισης. Αυτό το άγχος που δεν ξεκινά καν από τον φόβο της έκθεσης πια. Το παράλογο άγχος, ο παραλογος φόβος. Αυτός ο φόβος. Ο ίδιος και ο διαφορετικός μαζί.
Όλα τα άγχη, οι αδυναμίες και οι φοβίες που εκδηλώνονται σταδιακά, αλλά και σε μια στιγμή μόνο. Το βάρος της πίεσης που νομίζεις πως θα σε συνθλίψει. Η προσταγή αυτή η σκληρή, πως πρέπει να τα πας καλά, on demand. Μέρα, νύχτα, όταν είσαι καλά, όταν δεν είσαι καλά, ξύπνιος, κοιμισμένος, λιποθυμος... Όχι σαν άνθρωπος. Κυρίως όχι σαν άνθρωπος.
Και μετά ο αργος βασανισμός μέχρι να ανέβεις στη σκηνή. Τα χέρια ιδρώνουν, οι σφυγμοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν άτακτα, ενώ ταυτόχρονα από το μυαλό περνάνε σε κινούμενη εικόνα όλες οι νότες, σαν κουρδισμενο μηχανάκι για επιβεβαίωση. Τσιτωνεις, χαλαρώνεις, πέφτεις, νυστάζεις, φοβάσαι και πάλι από την αρχή.
Δεν είναι ο τωρινός πόνος που σε κάνει να υποφέρεις. Δεν είναι μόνο αυτος. Είναι όλοι μαζί οι προηγούμενοι, συσσωρευμένοι. Σηκώνομαι να παίξω συνοδεία σε μια τραγουδίστρια, αλλά είναι σαν να παίζω ξανά 4η Μπαλάντα Σοπέν, ενώ δεν έχω μελετήσει.
Έχεις ξανάρθει εδώ. Θυμάσαι; 10 χρόνια σχεδόν πίσω. Περιμένεις τη σειρά σου για να παίξεις στο διαγωνισμό. Είσαι σίγουρος. Είσαι διαβασμενος. Είσαι έτοιμος. Πέρσι έφτασες μέχρι τον τελικό σε όλη την Αγγλία. Φέτος μπορείς να νικήσεις! Και τότε βγαίνει να παίξει η Rachel. Δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Αλλά η Rachel είναι πιτσιρικα και νομίζεις ότι κάνει μορφασμούς. Αρχίζει να παίζει. Αλλά δε κάνει μορφασμούς. Παίζει πολύ ωραία. Και είναι τυφλή. Θυμάσαι πόσο συγκινήθηκες; Θυμάσαι πόσο έσπασες; Θυμάσαι πόσο ήθελες να κλάψεις; Θυμάσαι ότι έπαιξες decent; Θυμάσαι ότι πέρασε άλλος στον τελικό εκείνη τη χρονιά; Τα θυμάσαι; Θέλεις να τα θυμάσαι άραγε;
Πάντως η Rachel σε έκανε φίλο στο Facebook και βλέπεις από τότε τη πρόοδο της. Θα πάει πολύ μπροστά αυτό το κορίτσι! Πόσο χαίρομαι!
Snap back to reality!
Τι παίζει ρόλο λοιπόν; Ο χρόνος, η διάρκεια; Ναι, σίγουρα. Και η ευθύνη. Όταν όλοι στηρίζονται σε εσένα και αν δεν αποδόσεις, δε βγαίνει η συναυλία, νιώθεις, χωρίς να το θες ή να χρειάζετςι βάρος.
Κάθεσαι, πατάς τα πλήκτρα, είσαι εκεί, τους ακούς όλους, σε ακούνε, είναι όμορφα μαζί. Μα εσένα σε πιάνει τρεμουλα, φόβος, άγχος, πόνος, παράπονο. Άσχετες σκέψεις και συναισθήματα. Δεν σε αγαπάνε, σε κοροϊδεύουνε, σε προδίδουν, σε αφήνουν, πεθαίνεις... Αυτός είναι ο αρχικός φόβος κι από αυτόν κανείς δεν ξεφεύγει. Μα τι σχέση έχουν αυτα; Τώρα παίζουμε Clair de lune!
Θες να φύγεις, να εξαφανιστείς, να κλάψεις σε μια γωνιά, γιατί όλα είναι τόσο άδικα. Το πιάνο έχει πολύ βαριά πλήκτρα και τα δάχτυλα σου δεν αντέχουν να τα σπρώχνουν προς τα μέσα. Και η φωνή του πιάνου, πολύ φοβάσαι πως δεν θα βγει. Πρόβα, πάμε πάλι, πρόβα.
Αισθάνεσαι αδύναμος, μικρός. Καταφεύγεις σε άδεια χρώματα. Θα φας, θα πιεις, θα κάνεις καταχρήσεις, θα μπλέξεις σε εξαρτήσεις.
Ή θα σε πάρει ένας φίλος από το χέρι να περπατήσεις, να πάρεις λίγο αέρα. Θα φας μια σακούλα πατατάκια μόνο με αλάτι μονομιάς. Θα γεμίσεις έστω λίγο. Μπορεί και να συνέλθεις. Λίγες θερμίδες μόνο παραπάνω. Δε πειράζει ρε Σάββα...
Θα έχεις γκρεμίσει τον εαυτό σου όλο αυτό το καιρό. Και ξαφνικά. Ξαφνικά. Ω, πόσο μη ξαφνικά...
Βγαίνεις στη σκηνή, πατάς ρωμαλέα, με αυτοπεποίθηση, τα παίζεις όλα και τελειώνεις τη συναυλία πανηγυρικά. Στα αρχιδια σου όλα. Αυτός είσαι και για αυτό γεννήθηκες. Και κανείς δεν μπορεί να σου το κλέψει αυτό.
Άντε γαμησου άγχος. Άντε γαμησου φοβε. Άντε γαμησου θάνατε, που κοιτάς από τη γωνία. Παλιομαλακα.
Άντε γαμησου.
Κι ύστερα μένουν τα κατάλοιπα. Πόσα πολλά κατάλοιπα; Δεν διαλύονται εύκολα και έτσι μπορεί να πηγαίνεις στη δουλειά, να ξαπλώνεις σπίτι, να τρως ασταμάτητα, να παίζεις παιχνίδια, να ακούς μουσική ή ακόμη και να κάνεις μια ηχογράφηση. Κι όμως τα κατάλοιπα δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Και όταν όλες οι άλλες διέξοδοι μοιάζουν να έχουν σφραγίσει, γράφεις.
Το να νικας τον εαυτό σου δεν είναι και μικρό πράγμα. Κάθε νίκη είναι παρόν. Κάθε νίκη ειναι για πάντα.
Ι. Η Μαρία της σιωπής... Μπαίνεις στο μάθημα και δεν μιλάς. Κουνάς το κεφάλι. Παίζεις, μα δεν θες κουβέντες. Η αξία της σιωπής μεγάλη, μα αναγκάζομαι να μιλώ συνέχεια. Κι όταν πια σωπαίνω κι εγώ, κοιτάς το πιάνο χωρίς να κουνιέσαι. Ασάλευτη. Δεν παίρνεις τα χέρια από τα πλήκτρα. Περνάνε τα λεπτά. Ησυχία. Περιμένω να δω ως που θα φτάσεις. Το κουδούνι χτυπά. Φεύγεις. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα... Υποθέτω. Μεγάλη αποτυχία μου...
ΙΙ. Δύο αγόρια, το ένα χαμογελαστό σαν λαγουδάκι, το άλλο κατσούφης σαν μικρός Σάββας. Μα αλήθεια, τι μουτζουφλια! Το θέμα είναι ότι παίζετε κι οι δύο και με αυτόν τον ρυθμό δεν ξέρω που θα σταματήσετε! Γειτονικοί πύραυλοι που σπάνε το φράγμα του ήχου. Πόσο κοντά ο ένας με τον άλλον, πόσο μακριά οι αντιδράσεις σας. Γιατί τόση ησυχία βρε παιδιά; Η μαμά σας φέρνει ένα τσάι, το ρολόι κούκου χτυπά και εγώ νομίζω ότι ζω σε μια άχρονη εποχή, που δεν είναι το σήμερα. Έχει τη χάρη του το διαχρονικό.
ΙΙΙ. Είσαι μια σταλιτσα! Είσαι τόσο χαμογελαστή! Είσαι τόσο όμορφη! Κι αναρωτιέμαι αν μπορούσα να δω βαθιά μέσα στο μέλλον ποια θα γινοσουν. Το σπίτι σου είναι ένα ουράνιο τόξο. Εσύ είσαι τα χρώματα. Τα γύρω είναι θολά. Μα είσαι μικρή! Πώς γίνεται να μην τρομάζεις; Το χρώμα διώχνει και τους φόβους τελικά. Προσεύχομαι για εσένα. Ο Θεός θα κατευθύνει το φως σου. Έχω κάνει συμφωνία μαζί Του να ζητώ μόνο για τους άλλους. Κι Αυτός Ακούει. Πρόσεχε μικρή μου πασχαλίτσα...
IV. Τρικ, τροκ, τροκ, μπαίνει στην αίθουσα το στρατιωτακι. Ετοιμος, πρόθυμος και ικανός. Δε χάνει χρόνο. Κάθεται και παίζει. Τα ξέρει όλα και συνεχίζει. Ακούει και προοδεύει. Μήπως τελικά είσαι φανταρακι; Είναι αδύνατον να μην σε συμπαθήσει κάποιος. Κι είσαι καλος στρατιωτης της μουσικής στο πιάνο, ενδεχομένως κι αλλού. Μα πρέπει να γίνεις κάπου κι αντάρτης. Προς το παρόν είσαι λες και σε κουρδισαν, πας πάντα μπροστά σαν ρολογακι που οι δείκτες του ποτέ δε λαθευουν. Τι πολυτέλεια να μη ρωτάς μήτε με λόγια, μήτε στη σκέψη! Έτσι κι αλλιώς, αποδείχθηκαν άχρηστα και βλαβερά! Εύγε στρατιωτακι μου!
V. Είσαι η αγαπημένη μου μαθήτρια. Γιατί το ήθελες εσύ, εγώ δε ξεχωρίζω. Έχεις πλάκα, πάντα με αντιρρήσεις και πειρακτικη. Με πιστεύεις κι αυτό σαν δάσκαλο μου δίνει φτερά. Με κάνει δάσκαλο κι ας μην μαθαίνεις. Καμιά φορά κοιτάμε μόνο ακριβώς μπροστά και χάνουμε το γυρω-γυρω. Κι αυτό είναι που αποδίδει την ουσία. Κυνηγά μια ιδέα αν θες, μα η καρδιά της ζωής είναι στα κοινά. Κόψε ξύλα, κουβαλά νερό. Κι εμεις κοιτάμε τον ουρανό. Μπράβο μας. Σκονταψαμε στην πέτρα.
VI. Μα ειλικρινά τι να πούμε για εσένα; Η σκέψη σου φωτίζει και τις πιο σκοτεινές ώρες. Δε κάνουμε μάθημα. Απλά με πρόσχημα το πιάνο που σου διδάσκω κάνουμε αλληλοθεραπεια. Δωρεάν μαθήματα κατανόησης του εαυτού μας μέσω του πιάνου. Το θέμα είναι ότι υπάρχει πολύ υπόβαθρο και δεν το προλαβαίνω. Παίζεις και αναρωτιέμαι πότε θα σπάσει το σχοινί; Το τεντωσαμε ο καθένας με τον τρόπο του και ανεβήκαμε να ακροβατουμε στο διάστημα. Δεν υπάρχει βαρύτητα, μα το καθήκον, καθήκον. Και στη ζωή, όπως και στην ερμηνεία δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.
Ξάφνου, τέλος.
Το τηλέφωνο χτύπησε και η Δέσποινα μου έλεγε το αδιανόητο. Έφυγες. Εντελώς απροσδόκητα, εξαφανίστηκες για πάντα.
Με το αμάξι μπερδεύτηκα εκατό φορές μέχρι να φτάσω στη Δέσποινα. Χάος. Η Δέσποινα έκλαιγε. Η Δέσποινα ήταν χαμένη. Από τους δύο, ήμουν ο πιο ψύχραιμος. Μεγάλη επιτυχία.
Φτάσαμε στο σπίτι σου. Ανεβήκαμε τα σκαλιά και αντίκρισα την κόρη σου. Χαίρω πολύ μου είπε. Συλλυπητήρια της απάντησα. Ήταν περίλυπη και σοκαρισμένη. Είχε ανάγκη τη Δέσποινα.
Παραμέσα, ο άντρας σου. Ο πρώην άντρας. Αυτός, ο εθισμένος. Αυτός που έσπερνε τον τρόμο. Αυτός, που βρήκε άλλη. Αυτός, που σε παράτησε για να μείνει μαζί της. Αυτός, που όταν τον σουταρε η γκόμενα, έγλειψε τις πληγές του και άρχισε να σε τριγυρίζει πάλι.
Αυτό το απομεινάρι, που όταν έκατσα δίπλα του εκνευρίστηκα με την ψυχραιμία του. Με την απάθεια του.
Μου είπαν πως μετά είπε μπροστά στους άλλους πως αυτός έπρεπε να φύγει. Ναι, μεγάλα λόγια.
Μαλακίες φίλε! Έπρεπε να είχες φύγει χρόνια πριν από την ζωή της! Ίσως έτσι να είχε σωθεί!
Εσύ, η σκληρή επιφανειακά. Εσύ που γινοσουν αλοιφή για τα παιδιά σου και τα σκυλιά σου. Που ήσουν ευαίσθητη σαν κοριτσάκι. Εσύ, που εσκεμμένα παραμελησες την υγεία σου. Εσύ, που μου θυμίζεις επικίνδυνα τον εαυτό μου.
Κι όταν ήρθαν να σε πάρουν από το σπίτι εκείνο το πρωινό, λες και ήταν γραμμένο για ταινία, σε κοίταξα και καθώς σε βάζανε στο φορείο και έκλειναν την σακούλα, ένα ακορντεόν άρχιζε να παίζει από κάτω κάποιον λυπημένο σκοπό. Δε πίστευα ότι θα το ζήσω κι αυτό. Ποιητικός σουρεαλισμός. Από την άλλη, εσύ δεν ήθελες να ζήσεις. Γιατί βρε Γκαμπι μου; Έμοιαζες με κοριτσάκι, έτσι ήρεμη που κοιμόσουν.
Αργότερα ήρθαν κι οι άλλοι και καταλήξαμε σε ένα καφέ στη γωνία από το σπίτι σου. Είπα τις πιο μεγάλες χοντράδες που μπορούσα για αστεία. Κι όμως, μετά από λίγο ήταν ξανά βαριά η ατμόσφαιρα. Κανείς δεν μιλούσε, λες και μας είχαν σπάσει στο ξύλο και απλά δεν είχαμε περιθώριο για άλλες αντιδράσεις. Το βουβό τραπέζι. Απλά καθόμασταν και κοιτούσαμε.
Σοκ.
Δύο μέρες μετά ήρθαμε στη κηδεία σου. Κάποιοι δακρυσαν, κάποιοι έκλαψαν, κάποιοι σε χαιρέτισαν.
Και τώρα έμεινε η κόρη σου και η Δέσποινα. Ανάβουν συνεχώς κεριά στη μνήμη σου.
Τα κεριά τους δεν σβήνουν.
Άραγε, θα ανάβει κάνεις κεριά και για εμένα;
