Η μπαλάντα της πληγωμένης απόρριψης

Εξετάσεις πιάνου. Ένα - ένα μπαίνουν τα παιδιά.

Αγωνία, τρεμούλιασμα και νεύρα.

Μόλις ανοίξουν την πόρτα φροντίζω να αλλάξουν όλα. Αστεία, χαλαρή διάθεση και επιείκεια.

Οτιδήποτε για να μην αισθανθούν άβολα. Οτιδήποτε για να μην αισθανθούν μόνοι. Παγωμένοι.

Έχω βρεθεί ενώπιον πολλών επιτροπών. Δεν βρήκα ούτε μια με επιείκεια. Μόνο μερικές με αρκετή συμπάθεια ΑΦΟΥ έπαιξα. Άλλες εποχές.

Μια φορά άκουσα τις καθηγήτριες της επιτροπής να παρατηρούν: "Κοίτα πως τρέμει! Χα,χα, χα, χα!" Ήταν ψιθυριστά. Δεν θα έπρεπε να ακουστούν. Τις άκουσα. 

Άλλη φορά άρχισαν να μιλάνε την ώρα που έπαιζα. Μεγαλόφωνα, χωρίς ίχνος συστολής. Μια άλλη χτύπησε κινητό και απάντησαν. Και έφυγαν από την αίθουσα. Μπορεί και καλύτερα έτσι...

Και άλλη μία φορά, ένα κέρμα άρχισε να κατεβαίνει αργά και βασανιστικά τις σκάλες από το αμφιθέατρο του πανεπιστημίου. Κλακ, κλακ, κλακ, κλακ.... Πότε θα φτάσει κάτω;

 Μια άλλη φορά έπαιζα για μια επιτροπή κρυμμένη πίσω από μια κουρτίνα για μια υποτροφία. Σαν ταινία τρόμου. Σαν παράλογος εφιάλτης. Δεν πήρα υποτροφία από εκει. Ο  Θεός είναι μεγάλος όμως και τελικά κατά σκανδαλώδη Του εύνοια, βρέθηκα για μεταπτυχιακό στην Ουαλία.

Μια φορά,  τέλος, ένα μέλος της επιτροπής με ρώτησε ΠΡΙΝ παίξω πόσο χρονών είμαι. Όταν του είπα ότι είμαι 18, με ρώτησε αν παίζω και σε κάποιο άλλο στυλ, πέραν της κλασικής.

 Του είπα ότι παίζω στα πανηγύρια.

 Μου είπε ότι αυτό είναι καλο, γιατί δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι μας πιανίστες.

Παύση. 

Παρ'όλο που ήμουν ένα ντροπαλό παιδί, βρήκα το θάρρος όταν με ξαναρωτησε αν ασχολούμαι σοβαρά με το πιάνο να του απαντήσω ότι όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτό.

Κι είχα δίκιο.

Τελικά, καμία επιτροπή δεν σε εξετάζει όπως η ίδια η ζωή.