Έξι πιο μικρές ιστορίες

I. Ένα κορίτσι σε μόνιμη ταραχή που αγανακτούσε με όλα συνάντησε έναν τότε πρόσφατο  ταξιδιώτη του ονείρου. Τότε που επέστρεφα από το προσκύνημα που μου άλλαξε την ζωή και την γέμισε νότες και σκέψεις. Και περασαμε παρέα μαζί χρόνια. Εγώ έλεγα κι εσύ άκουγες. Κι ας μην ήθελες καθόλου στην αρχή. Με άκουγες.

Κι έπαιζες, πόσο ωραία έπαιζες φορές-φορες. Πήραμε σφουγγάρι και σβήσαμε εκείνο τον μαυρισμένο πίνακα που σου είχαν κρεμάσει και σου ασπριζε τα χέρια. Σαν η σκόνη από την κιμωλία του να τα θόλωνε ολα γύρω. Μα τα ξεδιαλύνες για παντα
Ήσουν κορίτσι κι έγινες γυναίκα. Χαίρομαι, γιατί είσαι πάντα λευκή σαν περιστέρι!

Και σου έδωσα μόνο μια εντολή και εσύ την κρατήσες για πάντα: Να ακούς, να μην υπακούς.  Δεν ξερω το μέλλον, αλλά εσύ μπορείς να γίνεις ευτυχισμένη!

II. Ένα μικρό συνεσταλμένο αγόρι. Ήρθες και σου κρατούσε το χέρι η μαμά σου. Ήθελες να μάθεις πιάνο. Κι όταν κατάλαβες πως θα γίνεις καλός πιανίστας, άρχισες να βρίσκεις την μουσική παντού μέσα σου και γύρω σου. Κι άρχισες να κάνεις τα δικά σου. Ναι... αλλά μέχρι πότε; Στην Ανάγκη υπακούμε όλοι.

Συνεχίζεις να παίζεις όπως θες και σε παρακολουθώ από μακριά πλέον. Το στοίχημα είναι πια κερδισμένο. Απόδειξη πως όπου κι αν φυσάνε οι άνεμοι, εσύ δεν θα λυγίζεις. Θα γίνεις πιο δυνατός από ότι νομίζουν όλοι. Από ότι νομίζεις εσύ ο ίδιος.

III. Εσύ περπατήσες κι άλλη φορά αυτά τα μονοπάτια. Λυπάμαι που δεν είμαι εκεί να σου ανάβω ένα φως για να περπατάς. Λυπάμαι που ο χρόνος περπατά στραβά. Και που ο ήχος έμεινε ξεκούρδιστος.

   Όλα τα φωτα δεν έχουν το ίδιο χρώμα. Μην το ξεχάσεις.

IV. Εκρηξη  σουπερνόβα, φωτιά και αστραπή. Έρχεσαι από άλλον τόπο, μακρινό στην καρδιά. Άλλοι άνθρωποι, άλλοι τρόποι, άλλες αρετες. Σεβασμός και ταπεινότητα από την πρώτη κουβέντα,  λες και ήξερες πως αυτά θα είναι η πυξίδα σου. Υπέροχο μουσικό αισθητήριο και έτοιμη για ταξίδι στα πέρατα της γης.  Το κόκκινο χαλί θα ήταν αγένεια στις τραγωδίες σου... Θα σου το στρώσουν άλλοι και θα το περπατάς με χάρη και σεμνότητα. Ρίξε όμως και το πέπλο και μην φοβάσαι να λάμψεις. Μάλλον, για αυτό γεννήθηκες. Εσύ το ξέρεις, μόνο.

V. Εσύ ήσουν παιδί από οικογένεια φτωχή. Οι άλλοι είχαν για βιβλία, μα όχι εσύ. Ο πόνος σε έκανε πιο σκληρό. Κι έτσι, πιο δυνατό. Σε καταλαβαίνω. Παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πεις. Το ξερω.

 Σε θυμαμαι να κοπάνας τις συγχορδίες στο πιάνο με μανία σαν να θες να ξορκίσεις τα στοιχειά που σε κατατρέχουν. Δεν σπάει το πιάνο μικρέ. Κι οι χορδές δεν κόβονται. Όσο κι αν χτυπάς, θα σπάσεις. Δεν αλλάζει η μουσική, μόνο γίνεται βαβούρα.

Αν θες να ακούσεις μελωδίες, κάνε ησυχία...

Αν θες να διορθώσεις τα φάλτσα, ξαναπαίξε  με τα μάτια κλειστά.

Κι αν παλι δεν θες, κλείσε το καπάκι από το πιάνο και αναπνευσε αέρα που αναπνέει.


Μεγάλωσες πια μικρέ μου...



VI. Εσύ δεν πρόλαβες να μάθεις πολλά. Θα είναι κάποια ευλογία.

 Μην ξεχνάς να απλώνεις τα όνειρα σου την ώρα που πετάς σε πράσινες και κόκκινες νότες.