"...Κατά Χάριν του Θεου..."

Λένε πως τα ταξίδια αλλάζουν όποιον τα πραγματοποιεί. Πως ο ταξιδιώτης δίνει, αλλά και λαμβάνει. Νέες εμπειρίες, νέες γνώσεις, νέες απόψεις, νέες οπτικές.

Δυστυχώς δε ταξιδεύω όσο συχνά θα ήθελα. Μα το τελευταίο μου ταξίδι ήταν από τα πιο σημαντικά.

Βρέθηκα στο περιβόλι της Παναγιάς.

Στα αναρίθμητα χρόνια που πέρασαν και θα έρθουν, στεκόμαστε κοιτάζοντας πάντα μπροστά. Πες μου όμως, πως θα ξεχωρίσεις το πριν από το μετά μέσα στην αιωνιότητα;

Γεύτηκα για λίγο την αιωνιότητα. Κοιτάζοντας την θάλασσα. Τόσο γαλάζια... Τόσο όμορφη...

Κοιτάζοντας τους βράχους. Πόσες ιστορίες κρύβουν; Πόσα γεγονότα έζησαν;

Κάπου εδώ ο καθένας περιμένει να ακούσει μια ιστορία ακόμα. Μια που να συνέβη σε κάποιον που γνώρισε, κάποτε, παλιά, ίσως και ποτέ, μέσα στην ομίχλη της ζωής του.

Αυτη είναι η δική μου ιστορία.


Πήγα στο Όρος για να μιλήσω με τους σοφούς και αγαθούς γέροντες, να πάρω συμβουλή για την ζωή μου και να νιώσω χαρά. Ανέβηκα κι έκανα το ταξίδι. Περπάτησα τα μονοπάτια μέσα στο δάσος και το βουνό. Είδα τη θάλασσα από ψηλά. Ένιωσα τον αέρα να φυσά πάνω μου σαν δροσερή πνοή.  Συνάντησα προσκυνητές σαν κι εμένα. Πολλούς ταπεινούς, καλούς ανθρώπους. Ανθρώπους με ελαττώματα και καρδιές μικρών παιδιών. Και συνάντησα γέροντες αγαθούς, τίμιους κι ειλικρινείς, με μάτια άδολα, σαν να 'τανε μικρού παιδιού. Και το ένιωσα μέσα μου αμέσως, ότι πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσους πολλούς τέτοιους ανθρώπους μαζεμένους σε ενα μέρος. Είδα άγιες μορφές να περπατάνε δίπλα μου, να στέκονται κοιτάζοντας με και να μου μιλάνε. Κι αν δεν πιστεύεις στο Θεό, μπορείς να μιλήσεις σε αυτούς.

Μίλησα με δυο γέροντες και έναν νέο γέροντα.

Εξομολογήθηκα σε έναν από αυτούς ότι πιάνω τον εαυτό μου να υπερηφανεύεται μέσα μου: Είμαι πολύ καλός άνθρωπος. Δε φοβάμαι, αν υπάρχει ζωή μετά, για τη σωτηρία μου. Υπάρχουν τόσο χειρότεροι από εμένα... Δεν αισθάνομαι ότι έχω κάνει κάτι τρομερά κακό. Είμαι καλός!

Κι ο γέροντας δεν θέλησε να με στεναχωρήσει. Με κοίταξε και μου είπε:

-Καλός άνθρωπος είσαι. Αλλά πρέπει να λες "καλός κατά Χάριν του Θεού". Κι όποιος πιστεύει και προσπαθεί, θα αξιωθεί να δει Παράδεισο.





Και περάσαν μέρες κι εβδομάδες. Κι ακόμα σκέφτομαι το λόγο του. Να προσπαθείς. Να πιστεύεις. Κατά Χάριν του Θεού.


Όταν συνειδητοποιείς ότι η βάση που έχεις θέσει στη ζωή σου, είναι να είσαι καλός, αγαθός άνθρωπος, εμπεδώνεις και την ως τώρα πορεία σου. Τις πράξεις σου, τον τρόπο που έζησες. Και που θα ζήσεις.


Δεν έχει τέλος η ιστορία. Στο μυαλό μου είναι ακόμη αυτό το μοναστήρι, που βρέχεται από τη θάλασσα, χτίσμενο πάνω σε έναν βράχο. Ο μοναχός που πηγαινοέρχεται κάνοντας τον σταυρό του στην ίδια μονότονη διαδρομή και μας αποφεύγει όταν πηγαίνουμε στην άκρη της πέτρας, για να χαζέψουμε τα κύματα. Τα δωμάτια μας, που είναι άνετα και έχουν ένα βιβλίο στο κομοδίνο με τον άγιο Εφραιμ από τα Κατουνάκια, που μια ζωή υπηρετούσε τον γέροντα του κι ας ξέρανε όλη για την αγιότητα του, μέχρι να έρθει η ώρα να τον υπηρετήσουν για λίγα μόνο χρόνια, στα βαθιά πλέον γεράματα. Τον αδερφό Γεώργιο, που έζησε το θαύμα και σιγα-σιγά αγιάζει. Τον Αρχοντάρη, που μου είπε ότι κι αυτός κάνει τα ίδια λάθη και πως κανείς δε περιμένει από εμένα να γίνω άγιος.

Όμως, ο καθένας πρέπει να ζήσει την ιστορία του κι εγώ τη δική μου.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από παρεμβατικές οντότητες που να επηρεάζουν την ζωή του. Τη πορεία του όμως θα την χαράξει ο ίδιος.


Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Εσύ θα αρχίσεις το ταξίδι;