Η σημασία του να χάνεις.

Καλήσπερα.Όλοι σε αυτή τη ζωή έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας. Τις στιγμές που αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και τις φορές που αισθανόμαστε λυπημένοι. Τις φορές που τα πράγματα μας πηγαίνουν καλά και άλλες που όλα μας πάνε στραβά κι ανάποδα.

Κάποιες φορές λοιπόν κερδίζουμε. Πετυχαίνουμε . Νικάμε. Αυτές είναι στιγμές που νιώθουμε δυνατοί , σίγουροι για τον εαυτό μας ή απολαμβάνουμε ενδεχομένως τους καρπούς των κόπων μας.

Τι γίνεται όμως με τις φορές που αποτυγχάνουμε;

Το πιο μισητό συναίσθημα , η πιο άσχημη κατάσταση για μας, είναι εκεί, τότε! Όταν έχουμε προσπαθήσει , έχουμε βάλει τα δυνατά μας , έχουμε δώσει όλες μας τις δυνάμεις κι όμως... Το αποτέλεσμα αποτυχία!

Και ενώ μισούμε την αποτυχία , δεν έχουμε τις περισσότερες φορές τη δύναμη να σταθούμε απέναντι της , να την κοιτάξουμε κατάματα και να την αντιμετωπίσουμε. Δεν θέλουμε με εκκίνηση την αναγγελία και την άφιξη της να επενδύσουμε σε αυτήν, να τη ακουμπήσουμε , να τη νιώσουμε , να τη γευτούμε σε όλο της το μεγαλείο. Μη ξεχνάμε, όλες οι γεύσεις δεν είναι ίδιες στη ζωή και πολλές φορές, αυτές οι γεύσεις είναι πικρές. Πρέπει όμως αργά ή γρήγορα να φτάσουμε στην ουσία της αποτυχίας: στην γνώση της . Για αυτό το λόγο πρέπει να σηκώνοντας το κύπελο της ζωής ψηλά να πιούμε το πικρό πιοτό της αποτυχίας μονομιάς. Και αφού το πιούμε να κατεβάσουμε με δύναμη το κύπελο στο τραπέζι της ύπαρξης μας.

Αποφεύγουμε λοιπόν να γνωρίσουμε την ουσία της αποτυχίας μας , ενώ θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε από αυτήν. Απωθούμε κάθε φορά τη δυσάρεστη ανάμνηση που μας αφήνει. Ποιος είναι όμως μεγαλύτερος δάσκαλος από αυτήν; Τακτικές και στρατηγικές για την επιτυχία πάντα θα έρχονται από την ήττα. Όχι από τη νίκη. Και αν ισχύει , για να κάνω και μια αναφορά σε προηγούμενο post , πως ζωές μας είναι ένα πεδίο μάχης ή όπως θα έλεγε κι ο Ηράκλειτος , πόλεμος πατήρ πάντων , πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε συναισθηματικά από τις μάχες της ζωής.

Το μεγάλο πρόβλημα , ο μεγάλος κινδύνος , είναι να εγκλωβιστούμε σε μια τέτοια κατάσταση , όπου δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ήττα μας , και να την ξεφορτωθούμε αφού την αξιοποιήσουμε όσο πιο εποικοδομητικά γίνεται.

Η Λύση και σωτηρία μας είναι μία και μόνο στάση ζωής. Αυτή του στοχαστή. Ο στοχαστής βλέπει τις πράξεις του σαν έρευνες και ζητήματα που πρόκειται να του δώσουν λύσεις στο ένα ή στο άλλο ζήτημα. Η επιτυχία ή αποτυχία είναι για τον στοχαστή, πρώτα από όλα, απαντήσεις.


Τελικά μια από τις μεγαλύτερες αρετές είναι το να ξέρει κανείς να χάνει.

Όταν αποφασίσουμε να τραβήξουμε την κουρτίνα και να ρίξουμε μια ματιά από το παράθυρο θα καταλάβουμε πως όταν μιλάμε για επιτυχία ή αποτυχία , μιλάμε για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.