Ίων Δραγούμης, ένας διαφορετικός φιλόσοφος.

                                                                                                                                                                                                                       

Αν αξίζει να μνημονεύεται κανείς μέσα στις πολυάριθμες σελίδες της Ιστορίας για κάτι, είναι για τα έργα του. Όταν μάλιστα είναι διαφορετικός από τους άλλους, μπροστά από την εποχή του και με διαφορετικές ιδέες από αυτές των άλλων, συγχρόνων του, συχνά παρεξηγείται και απομονώνεται, πέφτοντας ενίοτε σε πρόσκαιρη λήθη. Μέσα στους αναρίθμητους αιώνες όμως που ακολουθούν, πολλές φορές επανα-ανακαλύπτονται τέτοια πρόσωπα και οι ιδέες τους λάμπουν ξανά στο στερέωμα της διαχρονικότητας. Το μόνο που μένει μετά είναι να δούμε πέρα από τη λάμψη τους, τη προέκταση τους στην εποχή μας. Και δεν είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές.

Τέτοιο πρόσωπο ήταν και ο Ίωνας Δραγούμης. Ένας παραγνωρισμένος διπλωμάτης, πολιτικός, συγγραφέας και προασπιστής των εθνικών υποθέσεων, θύμα του διχασμού Βενιζελικών- Αντιβενιζελικών, δολοφονημένος στα Ιουλιανά του 1920, εντελώς αναίτια και άνανδρα, από φανατικούς της εποχής του. Ανοιχτόμυαλος, ανεξάρτητος στη σκέψη και τίμιος, ένα ωραίο δείγμα Έλληνος, όπως το ήθελε κι ο ίδιος. Δε κυνήγησε την εξουσία με μανία, δεν επεδίωξε το πλουτισμό, ούτε την εύνοια των ισχυρών και των κρατούντων. Και το πλήρωσε. Ένας γενναίος άνθρωπος που είχε άποψη και δε δίσταζε να τη καταθέτει σε κάθε ευκαιρία και να την υποστηρίζει έμπρακτα. Ένας γνήσιος Έλληνας στο πνεύμα, που κράτησε από τις ιδεολογίες της εποχής του ότι θεωρούσε καλύτερο, φτιάχνοντας μια δική του κοσμοθεωρία, κράμα εθνικισμού, σοσιαλισμού και ανθρωπισμού, πριν οι ιδεολογίες αυτές φορτιστούν αρνητικά και θετικά, ανάλογα της σκοπιάς του καθενός. Οι ιδέες του ηχούν περίεργες σε κάποιους, θελκτικές σε κάποιους άλλους, σίγουρο είναι όμως πως είναι πάντα επίκαιρες και ενδιαφέρουσες. Αυτός που είπε «Δεν ξέρω αν είμαστε καθαροί απόγονοι των αρχαίων. Είτε καθαροί, είτε κι ανακατωμένοι, μιλούμε όμως γλώσσα ελληνική» και «Εκείνο που με συνδέει μ' έναν τόπο δεν είναι το καλοκαίρι, είναι ο χειμώνας, και με τους ανθρώπους, οι λύπες της αγάπης», πάντοτε έχει κάτι να δώσει στον κατοπινό μελετητή της πορείας του στο κόσμο.


Αυτή ακριβώς η ένταση στο πνεύμα του είναι που τον διέκρινε και στο συγγραφικό του έργο. Ποιος θα μπορούσε να ξυπνήσει τους Έλληνες; Ποιος θα μπορούσε να τους οδηγήσει σε μια άλλη, ελληνική Αναγέννηση, σε μια ανάκαμψη στο βίο τους; Να αφήσουν πέρα την επίσημη, νεκρωμένη γλώσσα και να προσχωρήσουν στην δημοτική, που σήμαινε μεγαλύτερη συμμετοχή όλων στην επιστημοσύνη και τα γράμματα; Ποιος θα μπορούσε να τους ωθήσει να γίνουν καλύτεροι Έλληνες και καλύτεροι άνθρωποι; Πώς να τους πείσει να προοδεύσουν και να αποκοπούν από τα συμπλέγματα κατωτερότητας που τους διακατέχουν από γενέσεως Ελληνικού κράτους το 1821; Να εμπνευστούν από τους προγόνους τους και να πιστέψουν ότι μπορούν να κάνουν ανάλογα μεγάλες πράξεις;

Με λίγα λόγια, τότε, όπως και τώρα, υπήρχαν πάντα λίγοι άνθρωποι, οραματιστές, πρωτοπόροι, που θέλανε να αλλάξουν τα πράγματα της εποχής, να ξεπεράσουν τα εμπόδια και την εποχή τους για χάρη των πολλών και να τους οδηγήσουν, τελικά, σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, ανώτερη. Δηλαδή πνευματικότερη.

Το ζήτημα είναι να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τέτοιους ανθρώπους μέσα στο πλήθος και να κατανοήσουμε γιατί είναι σημαντικά τα όσα προτείνουν.

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Όσοι ζωντανοί:

- Δεν έχω πια να βγω από το έθνος μου. Θα κυλιστώ μέσα του αναγνωρίζοντας τη σκλαβιά μου και ομολογώντας την. Δεν ξεχωρίζεται πια η ζωή μου από την ενέργεια μου. Είμαι νεύρο της ελληνική ζωής, όπου κι αν σταθώ, όπου κι αν βρεθώ. Είμαι σε φυσιολογική κατάσταση, όταν αισθάνωμαι τον εαυτό μου έ ν α με τους ανθρώπους του έθνους μου.

-Δεν έχω να σκοτιστώ για όσα λεν τα άλλα έθνη για το έθνος μου, παρά θα φροντίζω να ξανοίγω το δρόμο του, να το ξελευτερώσω, μην ακούοντας τους άλλους, μην κοιτάζοντας κανένα.

-Δεν πασκίζω για το κράτος, γιατί το κράτος το δικό μας δεν αξίζει να το βοηθά κανείς, είναι μοναχά ορμητήριο. εγώ πασκίζω για το έθνος. Είναι ανάγκη ναυτειάσω ανθρώπους, να ελευτερώσω τους Έλληνες, ελεύτερους και δούλους, γιατί είναι όλοι τους σκλάβοι και ραγιάδες.

- Τη πολιτική τη σιχαίνομαι για πολλούς λόγους και για τα πολλά της τα λόγια και μόνο αν γίνεται με την πολιτική  να καταφέρω να υψώσω την αίσθηση και τη θέληση των γύρω μου ανθρώπων κατά κάποιον αγώνα ή πόλεμο (το μόνο πράμα που αξίζει σ'αυτό τον κόσμο, γιατί βιάζει τον άνθρωπο να ελευτερώνεται), μόνο αν μπορώ να συγκεντρώσω μια προσπάθεια, όποια και να 'ναι, της φυλής μου προς κάποιο είδωλο ή κάποια πραγματικότητα, μόνο τότε αξίζει να κάνω πολιτική. Η προσπάθεια να ξεθυμάνη κάποτε, ο πόλεμος θα τελειώση με τη νίκη και θα μείνει έπειτα ο άνθρωπος πιο δυνατός, πιο αντρείος, πιο τολμηρός, πιο φωτισμένος και πιο ελεύτερος και γω θα έχω κάψει τη ζωή μου, θα την έχω ξοδέψει.

- Οι κεφαλές της Ρωμιοσύνης πρέπει να γίνουν άνθρωποι. να μ ι α δουλειά μου. Η πολιτική του Ελληνισμού πρέπει να γίνη πολιτική με σκοπό την ένωση της φυλής. να ά λ λ η μια δουλειά μου. Και οι δυο χρειάζεται να γίνωνται παράλληλα.

- Δε μου έρχεται να λέγω σαν τους πολλούς, και μάλιστα επιστήμονες, «οι άνθρωποι     τ ώ ρ α είναι έτσι ή αλλοιώς. Τα πράγματα άλλαξαν στον αιώνα μας.». Οι άνθρωποι αλλάζουν πάντα, είναι το φυσικό τους, αυτό όμως το φυσικό τους δεν αλλάζει και λοιπόν δεν είναι κανένα καινούργιο αξίωμα πως οι άνθρωποι από τον αρχαίο καιρό αλλάζουν. Ό λ α μπορούν να γίνουν π ά ν τ α, σε κάθε καιρό, με κάθε λογής ανθρώπους, φτάνει να βρίσκωνται μεταξύ τους μερικοί διαλεχτοί, που να είναι αρκετά δυνατοί, όσο χρειάζεται για να κάνουν αυτά που σκοπεύουν, μ’ όλα τα εμπόδια που ξεφυτρώνουν γύρω τους. Γιατί, όσο και ν’ αλλάξουν οι άνθρωποι απομένουν πάντα άνθρωποι.


Βιβλιογραφία:

Η ζωή και η δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη (31 Ιουλίου 1920)
http://www.istorikathemata.com/2012/07/zoi-kai-dolofonia-tou-ionos-dragoumi.html

Ίων Δραγούμης (1878 – 1920)
http://www.sansimera.gr/biographies/178

Ίων Δραγούμης
Όσοι ζωντανοί

Στη γη της επαγγελίας.

Κάθε πραγματικά όμορφη μουσική έχει γραφτεί για να εξυμνήσει το Θείο. Το ανώτερο από εμάς, αυτό που βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας και μας καθοδηγεί, μας παροτρύνει, μας δυσκολεύει και μας παρουσιάζεται όταν υπάρχει ανάγκη. Μας δίνει πνοή και νόημα να ζούμε. Μας επιτρέπει να επιτύχουμε τα ακατόρθωτα, να ελπίζουμε εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα. Και να νικάμε. Να τα καταφέρνουμε. Να επιτυγχάνουμε. Όπου δεν υπάρχει διαφυγή, διέξοδος, προοπτική, υπάρχει ο Θεός.

Ξεκινώ με μια θέση που ίσως φαίνεται απόλυτη. Ίσως να είναι δύσκολη για όσους δε πιστεύουν σε κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπουν μπροστά τους. Μα δεν έχω διάθεση να κάνω βήμα πίσω.

Στη γη της μουσικής επαγγελίας. Μη το ξεχνάμε, η γη της επαγγελίας πάντοτε ήθελε πολύ ιδρώτα, αγώνα, πόνο, αίμα και δάκρυα για να μετατραπεί σε  αυτό που φαντάζονταν όσοι την έψαχναν για σαράντα χρόνια. Γιατί κι όταν την βρήκαν μπροστά τους, χρειάστηκε να πολεμήσουν για να την κατακτήσουν. Κανένας αγώνας δεν τελειώνει με μια απλή αναγγελία άφιξης. Θέλει σπόρο καλό και συστηματική καλλιέργεια και υπομονή και φροντίδα για να προκόψει ο κήπος της ψυχής και της αρετής που κρύβει μέσα της.

Στη γη της μουσικής επαγγελίας. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς προετοιμασία, χωρίς προηγούμενο.
Για αυτόν που είχε μέχρι το τέλος μια τυφλή ελπίδα, αποτελεί την απόλυτη απόδειξη ότι ο Θεός υπάρχει κάπου εκεί έξω και κοντά μας, μας ακούει και μας βοηθά, μας στηρίζει κι αν πιστεύουμε, ότι ζητάμε μας το δίνει. Απλά και χωρίς μεγάλες κουβέντες. Σιγανά και ταπεινά.

Η μουσική, μου έλεγε η καθηγήτρια του πιάνου μου, έχει σαν τελικό σκοπό να φέρει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση ηρεμίας. Τώρα μόλις κατάλαβα εκείνα της τα λόγια. Αυτή την κατάσταση ηρεμίας που μας φέρνει κοντά στο Θεό. Μια προσευχή...

Το μπάσκετ, οι Ολυμπιακοί και το στοίχημα.

Με εκνευρίζει  η εμμονή που έχουν οι αθλητικογράφοι με την εθνική της Ισπανίας. Στους Ολυμπιακούς αυτούς η ιστορία επαναλήφθηκε, σαν φάρσα αυτή τη φορά.

Τι εννοώ με αυτό;

Όχι, αυτή η Ισπανία δεν έπαιξε μπάσκετ. Όχι, δεν ήταν καλύτερη από τις άλλες ομάδες. Και όχι, δε ξέρει να κερδίζει. Όποιος μπορεί να παρακολουθήσει το παιχνίδι χωρίς παραμορφωτικά γυαλιά (ότι χρώμα και να είναι αυτά), μπορεί να καταλάβει ότι στα ματς με Γαλλία και Ρωσία οι διαιτητές σημαδεύανε  τους ψηλούς τους, δίνανε φάουλ με εξαιρετική δυσαναλογία στις δυο ομάδες και φυσικά δημιουργούσαν προβλήματα στην άμυνα των αντιπάλων της Ισπανίας. Ναι, φυσικά ο Πάου είναι μεγάλος παίκτης, αλλά δε καμιά περίπτωση δεν είχαν την ευκαιρία να τον αντιμετωπίσουν όπως θα έπρεπε οι αντίπαλοι αμυνόμενοι. Και επειδή η καραμέλα με τη διαιτησία είναι πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα, να έχουμε στα υπ' όψιν μας την πραγματική σημασία του επαγγελματικού αθλητισμού, η οποία δεν είναι άλλη από... τα στοιχήματα!

Ο  οργανωμένος παγκόσμιος επαγγελματικός στοιχηματισμός είναι αυτός που κατευθύνει το τρόπο με τον οποίο σφυρίζουν οι διαιτητές (π.χ. αλλιώς στο πρώτο ημίχρονο, αλλιώς στο δεύτερο) και όχι... οι συμπάθειες που τρέφουν για τους Ισπανούς.

Οι δημοσιογράφοι παίζουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης γενικά. Έτσι και σε αυτή τη περίπτωση είχαμε τον Έλληνα σχολιαστή “να τα δίνει όλα για την Ισπανία’’, να βλέπει αυτά που θέλει και να μας τα μεταδίδει με απόλυτη πειστικότητα, να υποστηρίζει Ισπανία μέχρι εκεί που δε πάει και ακόμα παραπέρα. Πραγματικά πιο περίεργο κι από τη παρουσία της Ισπανίας στο τελικό… Μετά από τόσα χρόνια αποτυχιών της δικής μας Εθνικής απέναντι τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ο γράφων δε μπορεί να ξεχάσει τον ημιτελικό στο Ευρωμπάσκετ του 2007)  θα περίμενε κανείς πως θα ήταν κάπως πιο αυστηρός απέναντι τους, αν μη τι άλλο γιατί είναι γνωστός ο συναισθηματικός τρόπος με τον οποίο έχουν μεταδοθεί άλλοι αγώνες στο παρελθόν (emotional, very emotional). Φυσικά, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να υποστηρίζει όποιον θέλει στη παρέα του, όταν όμως κάνει μετάδοση είναι δεδομένο ότι πρέπει να είναι αντικειμενικός.


Εξάλλου, είναι δεδομένο ότι μια ομάδα σαν την Ισπανία, με τους τίτλους, τις διακρίσεις και το υψηλού επιπέδου μπάσκετ που έπαιξε τα τελευταία χρόνια, έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του αθλητικού κόσμου σαν μια σταθερή δύναμη και όχι σαν μια ομάδα της σειράς. Έτσι, είναι πολύ πιο εύκολο για δημοσιογράφους και ανθρώπους του χώρου γενικότερα να υποστηρίξουν την άποψη πως η Ισπανία είχε απλά ένα κακό τουρνουά, αλλά τη κρίσιμη στιγμή έκανε το καθήκον της, ανέβασε απόδοση όπου χρειάστηκε και έδειξε χαρακτήρα, δείχνοντας ότι μπορεί να κερδίσει
με την εμπειρία της.

Σε μεγάλο ποσοστό αυτό έγινε στον ημιτελικό και προημιτελικό, όπου είδαμε πως στο δεύτερο ημίχρονο και κυρίως στο τελευταίο δεκάλεπτο, οι άμυνες των αντιπάλων της Ισπανίας κατέρρευσαν (δεν μπορούσαν να αντέξουν να κάνουν άλλα φάουλ). Η ανατροπή της ψυχολογίας και ο εκνευρισμός της Γαλλίας ήταν χαρακτηριστικότατος στο τέλος του μεταξύ τους παιχνιδιού κι αν στον ανυποψίαστο θεατή φάνηκε αναίτιος, για τους παίκτες που είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διαιτησία (που έκανε αθόρυβα το έργο της, βεβαίως βεβαίως!) σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενος.

Δε δικαιολογούνται επίσης σε καμιά περίπτωση τα πολλά λάθη που κάνανε και οι δυο ομάδες στο τέλος, ούτε οι χαμένες βολές του Κυριλένκο (!) σε κρίσιμο σημείο, στοιχεία που μπορούσαν σίγουρα να αλλάξουν την έκβαση του παιχνιδιού. Οπότε προκύπτει μια πολύ πονηρή ερώτηση. Δε θα τη κάνω παρ' όλα αυτά.

Και για να ολοκληρώσω, φτάνουμε στο παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Μπορούμε να δούμε καμιά δεκαριά φάουλ που δε σφυρίχτηκαν κατά της Ισπανίας και αφορούσαν φάουλ πάνω σε σουτ, τις περισσότερες φορές τριών πόντων. Φάουλ ξεκάθαρα, φάουλ τα οποία απλά δε δόθηκαν. Στον αντίποδα είδαμε αρκετά πονηρά σφυρίγματα υπέρ των Ισπανών, τόσο πονηρά που δε τα κατάλαβε κανείς. Ή σχεδόν κανείς.
 Υπήρχε περίπτωση να κερδίσει ΑΥΤΗ η  Ισπανία τη συγκεκριμένη Team USA; Μιλάμε για κοινή λογική...

Η απάντηση; Στο συγκεκριμένο ματς κρατήθηκε κοντά στο σκορ η Ισπανία από τη μία για να σωθεί το γόητρο της Ισπανίας (η Αργεντινή και κυρίως η Λιθουανία έπαιξαν καλύτερα απέναντι στις ΗΠΑ, δυσκολεύοντας τες όσο μπορούσαν η καθεμιά, άρα δε μπορεί μια Ισπανία να έχει κατώτερη απόδοση)  και από την άλλη επειδή όπως είναι γνωστό στα στοιχήματα υπάρχουν τα spreads, οι διαφορές πόντων μεταξύ των δυο ομάδων στο τελικό σκορ (κι όχι μόνο)  που πρέπει να καλυφθούν ή όχι, ούτως ώστε να κερδίσει κάποιος.


Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το νόημα τους έχει χαθεί προ πολλού και οι φετινοί Αγώνες δε θα μπορούσαν να είναι παρά η αποθέωση της υπερβολής και της θυσίας του πνεύματος του αληθινού αθλητισμού, στο βωμό της εμπορικής επιτυχίας, πιο απλά, του χρήματος!  Αλλά εδώ μιλάμε για πρωταθλητισμό κι έτσι όλα επιτρέπονται. Τελικά, είναι πολλά τα λεφτά Άρη…

Grounded

Πόσες φορές πρέπει να σπάσω τα μούτρα μου για να βάλω μυαλό; Πόσες φορές να φτάσω τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά; Πόσες φορές να προσπαθήσω μέχρι τέλους και να εισπράξω απογοήτευση; Πόσες φορές…

Το παραμύθι δε τελειώνει εδώ. Μα πλέον δεν είναι παραμύθι. Αλλάζει η ιστορία μου.
Πολλές και διαφορετικές παραμέτρους θα πρέπει να λάβω σοβαρά υπ’όψιν μου και να καταλήξω σε νέες αποφάσεις, να πράξω διαφορετικά.

Δεν μου δόθηκε καμιά επιλογή. Καμιά βοήθεια. Καμιά ευκαιρία. Όμως προσπάθησα να τη δημιουργήσω. Έλπιζα πως θα βρω μια ανοιχτή πόρτα να κλείνει αργά, ώστε τελικά να τη προλάβω. Μα η πόρτα ήταν σφραγισμένη και δεν άνοιξε ποτέ. Πρέπει αναγκαστικά ή να σπάσω τη πόρτα (και ξανά τα μούτρα μου) ή να ψάξω για κάποια άλλη.

Ενώ ποτέ δε με απασχόλησαν σοβαρά οι οικονομικές δυσχέρειες που αντιμετώπισα, αυτή τη φορά το πήρα πολύ άσχημα. Δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχαν χρήματα. Sucks so bad! Όχι, αυτό δεν είναι κάποιο άρθρο και δε βγαίνει μετά από προσεκτική σκέψη ή σαν ώριμη απόφαση για έκφραση. Είναι απλά η οδυνηρή συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, η διάλυση των ψευδαισθήσεων. Δε μπορώ να αποδεχτώ την αλήθεια… ακόμη…πιστεύω…

Οι QUEEN και η ιστορία του Οιδίποδα

Το αίνιγμα της Σφίγγας.

«Τί  εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;»

  Αυτό ήταν το αίνιγμα που έβαζε η Σφίγγα σε όποιον περνούσε από το δρόμο της. Είναι σαφές από το μύθο. Όποιος δεν απαντά, καταδικάζεται σε θάνατο. Γκρεμίζεται στα τάρταρα της ανυπαρξίας.

  Ο καιρός περνά, μα απάντηση δε μπορεί να δώσει κανείς. Πλήθος οι νεκροί που δεν γνώρισαν την αλήθεια. Κάποτε όμως περνά από εκεί κι ο Οιδίποδας, ο αληθινά σοφός. Ο αληθινά έλλογος. Η Σφίγγα ακούγεται σαν εσωτερική φωνή του ανθρώπινου είδους. Αναγκάζει τον άνδρα να αναρωτηθεί για το ρόλο και τη πορεία του στο κόσμο. Τον κοιτάζει στα μάτια. Απόλυτα και τρομερά. Του επιβάλλει να γνωρίσει για πρώτη φορά τον εαυτό του. Η απάντηση, για πρώτη φορά δίνεται σωστή. Είναι φυσικά ο ίδιος ο άνθρωπος.

    Μέσα από τον Οιδίποδα η ανθρωπότητα για πρώτη φορά  συνειδητοποιεί τον ακριβή ρόλο της μέσα σε απέραντους αιώνες ανυπαρξίας. Ενδοσκοπείται. Κοιτάζει από μακριά, μα κι από κοντά τον εαυτό της, δίχως την αποπροσανατολιστική φθοροποιό  επίδραση του χρόνου. Καταλαβαίνει ο άνθρωπος επιτέλους. Είναι προδιαγεγραμμένος ο κύκλος της ζωής του. Τρεις φάσεις υπάρχουν σε αυτό το κύκλο. Γέννηση, ακμή και πτώση. Φάσεις αναπόδραστες, από πριν ορισμένες. Για πρώτη φορά αποτινάσσει από επάνω του το φόβο του θανάτου, εφόσον για πρώτη φορά αποδέχεται το αναπόφευκτο, χωρίς κραυγές και δάκρυα. Έτσι, μόνος, βλέπει καθαρά, δίχως τους παραμορφωτικούς φακούς του σήμερα του χθες και του αύριο. Έτσι παίρνει απόφαση να ζήσει για πάντα. Να νικήσει στο μεγάλο αγώνα της ύπαρξης. Και ένας είναι ο τρόπος για να μη πεθάνει ποτέ ο άνθρωπος. Να ζήσει γενναία και με πάθος κάθε στιγμή της ζωής, απολαμβάνοντας τους δροσερούς χυμούς του έρωτα και περπατώντας το δρόμο της αρετής, αφήνοντας πίσω του μνημεία και ίχνη ορατά και ψηλαφητά.

    «Άνθρωπον λέγεις!» απαντά ενθουσιασμένος ο Οιδίποδας. Η διαπίστωση του αυτή, όπως κάθε μεγάλη ανακάλυψη, φέρει πόνο και γνώση. Και χαρά όμως. Ο άνθρωπος γνωρίζει πια τα όρια του. Τα έχει «ορίσει». Είναι εκεί, μπροστά τους. Τα σέβεται, μα δε τα φοβάται πια. Είναι εκεί για να τα ξεπεράσει! Και η Σφίγγα, σαν άλλος εσωτερικός δαίμονας της ανθρώπινης ψυχής, που δε μπορεί άλλο να πνίγει τους ανθρώπους με το αγωνιώδες του ερωτήματος της, γκρεμίζεται στα βάραθρα του ασυνείδητου μας. Δε χάνεται ποτέ.

   Οι αιώνες πέρασαν. Ο γρίφος της Σφίγγας όμως δεν άλλαξε διόλου. Γκρεμισμένη στην άβυσσο, ακόμη εξετάζει τον άνθρωπο, τις στιγμές που αυτός αποφασίζει να την ακούσει. Μοιάζει σαν να μη θυμάται πλέον την απάντηση του Οιδίποδα και τη σημασία της. Είναι γιατί από τη στιγμή που απαντήθηκε  ο γρίφος, έπαψε να αποτελεί απορίας άξιον. Έπαψε να τον προβληματίζει. Έπαψε να τον εμπνέει προς το ευ διάγειν.



Το αίνιγμα της μνήμης

   Κάποιοι τώρα, μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν, θυμούνται τη Σφίγγα και το φρικτό της αίνιγμα. Ανάμεσα στους μεγάλους, μεγάλοι ως άγγελοι τέτοιων μηνυμάτων στέκουν οι  QUEEN. We will rock you, ένα κομμάτι που προτρέπει σε ενεργητική, θετική στάση ζωής, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της.

Αρχίζουμε λοιπόν τη ζωή μας με ενθουσιασμό, χαρά και αφέλεια, αναστατώνοντας τους γύρω μας με τις φωνές μας, χωρίς να νοιαζόμαστε, κι ας έχουμε λάσπη στο πρόσωπο μας, μόλις τώρα πλασμένοι, όχι τέλειοι, μα σίγουρα αγαπητοί.

Αργότερα, νέοι, δυνατοί και ανεξάρτητοι, να διεκδικούμε όσα μας ανήκουν, ατάραχοι με έξαψη και αίμα στο πρόσωπο μας, έτοιμοι για αγώνες, με σημαία τις ιδέες μας.

Καταλήγουμε γέροι, αδύναμοι, πένητες, ταπεινωμένοι, με λάσπη στο πρόσωπο, αυτή τη φορά της απαξίωσης και της λήθης, καταδυναστευμένοι και εντελώς παραγκωνισμένοι από τον νέο άνθρωπο που μας διαδέχεται. Και είναι ντροπή.

   Όλα τα παραπάνω, συνιστούν μια αυθεντική φωνή της Σφίγγας. Το μυστήριο αυτή την φορά, είναι να αναγνωρίσει κανείς το αίνιγμα. Η απάντηση του δίνεται αυτούσια, ως παράδειγμα αποφυγής. Για όποιον είναι αρκετά γενναίος και δυνατός να την ανακαλύψει, το αίνιγμα είναι που δίνει κίνητρο, λόγο και στόχο. Δίνει έναν δρόμο για μελέτη θανάτου. Την ανακάλυψη της ζωής μπροστά στα μάτια του, γύρω του και μέσα του.

Επίλογος

   Αν υπάρχει μια ελπίδα για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, είναι αυτή: Να γνωρίσει επειγόντως ξανά τον εαυτό του, να αντιληφθεί ποιο είναι πεδίο της ζωής του και να το επαν-ορίσει όπως θέλει αυτός, μέσα στα πλαίσια που του δίνονται. Έτσι, αν και θα πεθάνει, δε θα φοβηθεί ποτέ και ο βίος του θα αποκτήσει αληθινό νόημα. Έτσι θα ζήσει πραγματικά.

"We Will Rock You"

Buddy you're a boy make a big noise

Playin' in the street gonna be a big man some day

You got mud on yo' face

You big disgrace

Kickin' your can all over the place

Singin'

We will we will rock you

We will we will rock you

Buddy you're a young man hard man

Shoutin' in the street gonna take on the world some day

You got blood on yo' face

You big disgrace

Wavin' your banner all over the place

Singin'

We will we will rock you

We will we will rock you

Buddy you're an old man poor man

Pleadin' with your eyes gonna make you some peace some day

You got mud on your face

You big disgrace

Somebody better put you back in your place

We will we will rock you

We will we will rock you

Μια ελπίδα. Μια επιστροφή.

Κάθε επιστροφή είναι δύσκολη. Γιατί όταν επιστρέφεις δε ξέρεις τι να περιμένεις. Σαν τον Οδυσσέα, καμιά φορά, άλλα περιμένεις να βρεις κι άλλα τελικά συναντάς μπροστά σου. 

Είναι τρανή απόφαση κι ευθύνη να επιστρέφεις, ιδίως με δική σου πρωτοβουλία. Μπορεί να απογοητεύσεις πολλούς, πιο πολύ όμως τον εαυτό σου. 

Μια ιδέα δε σε αφήνει σε ησυχία. Είναι αυτή η πιθανότητα που σε παρακινεί. Που σε οδηγεί. Που σε κατευθύνει. Σε κινητοποιεί προς επιστροφή.

Το ταξίδι είναι πάντως όμορφο. Γεμάτο τρομακτικές περιπέτειες, μα γλυκό. Και μοναδικό.