Καλημέρα. Το σημερινό ποστ έχει να κάνει με τις ευκαιρίες που χάσαμε. Τις περιπτώσεις όπου το τρένο σφύριξε , αλλά εμείς δεν ανεβήκαμε και αφεθήκαμε να κοιτάμε να φεύγει μακριά.
Πρώτα και πάνω από όλα σημασία έχουν στη ζωή μας οι χαμένες αγάπες. Ότι άλλο και να πούμε αυτές είναι οι χαμένες ευκαιρίες που πονάνε περισσότερο. Αγάπες που θα μπορούσαν να είναι εφήμερες ή και παντοτινές , αλλά δε σταθήκαμε άξιοι των περιστάσεων να τις κυνηγήσουμε , να τις αρπάξουμε από τα μαλλιά και να τις γευτούμε , να τις νιώσουμε. Ισως επειδή είμασταν πολύ δειλοί , ίσως γιατί βλέπαμε παντού εμπόδια , ίσως, ίσως, ίσως... Προφάσεις εν αμαρτίαις.
Το ποτήρι κάθε φορά είναι πικρό . Κάθε φορά. Όποτε ανοίγει το μπαούλο με τις αναμνήσεις μας , εμείς , οι αμετανόητα ρομαντικοί, θα έχουμε ένα δάκρυ να μας βρέχει το πρόσωπο καθώς θα κυλάει μέχρι κάτω, για τη ζωή που δε ζήσαμε. Για τη ζωή που αφήσαμε να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. Καλά να πάθουμε λοιπόν. Οι ανόητοι!
Η παλιά αλήθεια , καλά φυλαγμένη στο βάθος οδηγεί:
Καλύτερα να μετανιώνει κανείς για όσα έκανε , παρά για όσα δεν έκανε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.