Τηλεοπτική αποχαύνωση.

Μιλώντας στο διαδύκτιο με ανθρώπους που έχουν παρόμοιο τρόπο σκέψης , συνειδητοποίησα γιατί όλοι μιλάνε για απολύτως διεφθαρμένους ανθρώπους και συνειδήσεις , αλλά κανείς δε κάνει το αυτονόητο για να ξεκολλήσει η χώρα από τη λάσπη στην οποία έπεσε ( ή τη ρίξανε ... ).

Η τηλεόραση!



Το μέσο προπαγάνδας , αποπροσανατολισμού και πλύσης εγκεφάλου .

Το μέσο με το οποίο φλερτάρουν , όχι μόνο ο πολιτικός κόσμος , αλλά και κάθε ομάδα ή συνιστώσα εξουσίας , που θέλει να χειραγωγήσει την "μάζα" , τους πολλούς και κατά την άποψη τους άβουλους πολίτες , που αποκτούν άποψη, θέληση και συνείδηση , μόνο μέσω της τηλεόρασης.


Δε μπορεί να αλλάξει τίποτα , αφού κανείς δε σηκώνεται από το καναπέ. Κάθονται μπροστά στη τηλεόραση και βαυκαλίζονται βλέποντας Κισμέτ και Μυστικά της Εδέμ. Οργίζονται παρακολουθώντας ειδήσεις . Χαλαρώνουν βλέποντας τα μεμέ της Πετρούλας... και κάθε επονείδιστης , ανηθικης , εκπορνευμένης τηλεοπτικής ύπαρξης ( μεταφορικά και κυριολεκτικά ) , γελάνε και ασκούν τη κριτική τους σκέψη βλέποντας ράδιο αρβύλα και θυμούνται τα αγωνιστικά τους νιάτα ( μαζί και αυτά που δεν έχουν ζήσει ) , μέσω των φανερών και ξεπατικωμένων στερεοτύπων που προβάλει το Αλ τσαντίρι νιουζ.

Αυτή είναι η ρουτίνα , η κατάντια , η καταστροφή , τελικά , η φυσιολογική ζωή του Έλληνα . Τηλεοπτική και όχι πραγματική!!!!

Η ζωή είναι έξω . Όχι μέσα στο σπίτι , κοιτώντας μια οθόνη που μας υπνωτίζει , λέγοντας μας πως θα ήταν η ζωή μας , αν τη ζούσαμε.

Bonus: Γκρουπ στο facebook για τη τηλεόραση εδώ

Αναπληρωτές εκπαιδευτικοί αισθητικής αγωγής.

Το ακόλουθο κείμενο στάλθηκε σε διάφορες σελίδες σήμερα , με την ελπίδα πως ο κόσμος που δε γνωρίζει το καθεστώς εργασίας των αναπληρωτων εκπαιδευτικών αισθητικής αγωγής , να πληροφορηθεί για εμάς από τη σκοπιά ενός μη οργανωμένου κομματικά ή συνδικαλιστικά εκπαιδευτικού. Είναι ζήτημα αν θα το δημοσιεύσει έστω κι ένας , φαντάζομαι , οπότε , για να μη χαθούν αυτές οι σκέψεις τις αναπαράγω εδώ.

Επειδή βλέπω να γίνεται πολύ κουβέντα τελευταία για τους εκπαιδευτικούς , να ζητήσω κι εγώ να ακουστεί η δική μας πλευρά , όλων των αναπληρωτών αισθητικής αγωγής (Καλλιτεχνικών, Μουσικής, Θεατρικών Σπουδών και Δραματικής Τέχνης) , οι οποίοι προσλήφθηκαν φέτος στα Ολοήμερα Σχολεία με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Οι προσλήψεις μας πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο των Πράξεων «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Σχολείο 21^ου αιώνα) – Η Μετάβαση: Πολιτισμός και Ένταξη ΕΚΟ στα Δημοτικά Σχολεία – Άξονας Προτεραιότητας 1», «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Σχολείο 21^ου αιώνα) – Η Μετάβαση: Πολιτισμός και Ένταξη ΕΚΟ στα Δημοτικά Σχολεία – Άξονας Προτεραιότητας 2» και «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Σχολείο 21^ου αιώνα) – Η Μετάβαση: Πολιτισμός και Ένταξη ΕΚΟ στα Δημοτικά Σχολεία – Άξονας Προτεραιότητας 3» του Ε.Π. «Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση» του ΕΣΠΑ με συγχρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και το ελληνικό δημόσιο.

Έχουμε λοιπόν προσληφθεί από αρχές Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους και προς το παρόν δε γνωρίζουμε πόσο και πότε θα πληρωθούμε. Επίσης δεν έχουμε υπογράψει κάποια σύμβαση που να αφορά στην εργασία μας. Βρισκόμαστε σε μια ιδιότυπη ομηρία , καθώς από τη μία , οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε πλέον τα οικονομικά μέσα για να μπορούμε να ζήσουμε , από την άλλη δε μας επιτρέπεται να εργαστούμε και κάπου αλλού , γιατί πολύ απλά κινδυνεύουμε να καταγγελθούμε , καθώς ο νόμος ορίζει ότι δε μπορούμε να κάνουμε π.χ. ιδιαίτερα μαθήματα ή να εργαστούμε σε κάποιο φροντιστήριο , ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε!

Ακόμη , οι χιλιάδες των αναπληρωτών που έχουν προσληφθεί φέτος , όπως και κάθε χρόνο, έχουν αναγκαστεί να μετακινηθούν σε πόλεις εκτός της μόνιμης κατοικίας τους και εν πάση περιπτώση , έχουν να συντηρήσουν τον εαυτό και τις οικογένειες τους. Οι λογαριασμοί και τα έξοδα τρέχουν , μα η νόμιμη πληρωμή μας καθυστερεί , ενώ η μόνιμη επωδός στα χείλη των υπευθύνων είναι πως κάτι τέτοιο συμβαίνει κάθε χρόνο. Άρα θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η κατάσταση και τελικά , αποδεκτή;

Ο γραφών έχει ενοχλήσει πολλές φορές τα γραφεία της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης , τελευταία φορά σήμερα , 03/11/2010 , στα οποία υπηρετεί και λαμβάνει την απάντηση πως δεν υπάρχει ενημέρωση, από τους κατά τα άλλα ευγενέστατους υπαλλήλους , καθώς ο οδηγός για τον τρόπο που θα γίνουν οι πληρωμές δεν έχει φτάσει στα γραφεία τους ακόμη. Δε γνωρίζουν επίσης κάποιο τηλέφωνο στο οποίο μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το ΕΣΠΑ.

Είμαστε κυριολεκτικά ένα σύνολο ανθρώπων που βαδίζει στα τυφλά , χωρίς εγγυήσεις και προοπτικές. Η φετινή μας προϋπηρεσία δεν πρόκειται να καταχωρηθεί στους πίνακες κατάταξης αναπληρωτών της Πρωτοβάθμιας , παρά μόνο στη περίπτωση που καταφέρουμε να πετύχουμε στον ΑΣΕΠ . Με δεδομένο ότι ακόμα και τώρα υπάρχουν διοριστέοι σε διάφορους κλάδους που δεν έχουν μονιμοποιηθεί , ενώ αυτό προβλεπόταν στη περίπτωση τους , είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσον θα μπορέσουμε μελλοντικά να έχουμε κάποιο ρόλο ή θέση στη δημόσια εκπαίδευση.

Το πρόβλημα είναι ότι θέλουμε να έχουμε λόγο και ρόλο στην δημόσια εκπαίδευση της χώρας μας , και φυσικά θέλουμε να προχωρήσει η Ελλάδα μπροστά στο τομέα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης , μα σε λίγο θα απομείνουμε χωρίς κίνητρα. Και αυτό γιατί οι εκπαιδευτικοί είναι άνθρωποι όπως όλοι οι υπόλοιποι , που θέλουν να μπορούν να έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να προγραμματίσουν τη ζωή τους , στο μέτρο του δυνατού , εντάσσοντας την στο πλαίσιο της εργασίας τους.

Δε νομίζω πως ζητάμε πολλά.

Με τιμή ,

Σάββας Παυλίδης , Μουσικός

Broken

Όλα γύρω μας αλλάζουν. Προς το χειρότερο στις περισσότερες περιπτώσεις πλέον. Δεν υπάρχει τίποτα το ενθαρρυντικό για τη κατάσταση μας σαν έθνος. Ας με συγχωρήσουν αυτοί που δε συμμερίζονται τον όρο έθνος . Δεν έχω όρεξη για κορώνες οποιουδήποτε είδους. Έχω κουραστεί κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω να χρειάζεται να εξηγώ τι ΔΕΝ είμαι και όχι τι τελικά είμαι. Δε θα μπω καν στο κόπο απόψε.

Λοιπόν ορίστε τι είμαι: Είμαι ένας μουσικός , γύρω στα 27 που θέλει να κάνει τη διαφορά, γιατί δε μπορεί πια να βλέπει να προσποιούνται πως προσπαθούν αντί για αυτόν να το κάνουν άλλοι. Είμαι ένας νέος εργαζόμενος που προσπαθεί να επιβιώσει επαγγελματικά και οικονομικά σε μια χώρα που δε του δίνει λύσεις και μέλλον. Είμαι ένας Πόντιος στη καταγωγή, με βαθιά αγάπη για αυτή τη χώρα που κάποτε γεννούσε ανθρώπους με φιλότιμο και για την ιστορία και το πολιτισμό της ιδιαίτερης πατρίδας του. Είμαι ένας άνθρωπος με όνειρα που κάποτε φάνταζαν εφικτά... Ένα μεταπτυχιακό στη μουσική , μια οικογένεια με τη κοπέλα μου και μια εργασία που να προσφέρει κίνητρα και προοπτικές. Μια ποιότητα στη ζωή μου. Μια ανάσα. Ένα σκοπό για τον οποίο να παλεύω , να κάνω αυτό το τόπο ένα καλύτερο μέρος.

Αντί για αυτό , είμαι αναγκασμένος να ζω στην αβεβαιότητα και τη τρομοκρατία. Για το μέλλον που θα ήθελα , για αυτό που πιθανόν να έχω και για αυτό που θα πρέπει όπως και δήποτε να αποφύγω. Είναι ένα βρώμικο παιχνίδι. Και το χειρότερο; Είμαι αναγκασμένος να το παίξω. Γιατί δεν είμαι μόνος μου. Έχω κι άλλους που εξαρτώνται από μένα.

Να ζω μια μέτρια ζωή , όπου μου παρέχονται ίσα-ίσα τα απαραίτητα για να είμαι ικανός να επιζήσω σωματικά και συναισθηματικά.

Όχι.

Αρνούμαι να γίνω ένας ανόητος.

Μεγάλωσα με άλλες φιλοδοξίες για τη ζωή που πάνε να μου στερήσουν. Δεν έφτασα ως εδώ για να αφήνομαι να κοιτάζω που με κομματιάζουν.

Δε ξέρω πως, αλλά θα τα αλλάξω όλα.

Οι ευθύνες μας.

Συχνά μιλάω μέσα από το blog μου για τις ευθύνες που έχουν άλλοι απέναντι μας , για τα λάθη , τις παραλείψεις , τις απατεωνιές τους , όλα αυτά που συνθέτουν τη δράση της σύγχρονης υψηλής κοινωνίας , της ελίτ που μας καταδυναστεύει και κατευθύνει τις ζωές μας. Κάπου κάπου είναι σοφό να κάνει κανείς μια παύση και να κάνει την αυτοκριτική του. Είναι σωστό να δεχόμαστε πως για τα κακώς κείμενα της ζωής μας έχουμε παίξει κι εμείς ενεργό ρόλο.

Χθες βρισκόμουν σε ένα ανοιχτό γήπεδο στη Μενεμένη Θεσσαλονίκης , επιδιδόμενος στο αγαπημένο μου άθλημα , το μπάσκετ. Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι μεταξύ των γνωστών θαμώνων του αθλητικού συναπαντήματος , παρατήρησα στο γήπεδο ένα νέο πρόσωπο. Ένα παλικάρι γύρω στα 25 , ο Παρασκευάς. Αρκετά κιλά παραπάνω από το μέσο όρο , φανέρωναν πως θα δυσκολευόταν να ακολουθήσει τους υπόλοιπους στο μανιώδη ρυθμό που αναπτύσοουμε συνήθως. Ο Παρασκευάς όμως επέμενε να παίξει. Τότε ένας από τους παρευρισκόμενους μου λέει με ιδιαιτέρως " Το παιδί έχει επιληψία , ζαλίζεται" . Δε καταλαβαίνω πάνω στη φούρια μου να παίξω πόσο σημαντικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο. Τον αφήνουμε έξω και παίζει κάποιος άλλος που βρέθηκε εύκαιρος εκείνη τη στιγμή.

Κάποια στιγμή , αφού ο επιπλέον παίχτης έπρεπε να φύγει , ο Παρασκευάς κοιτώντας μας στα μάτια , ζητά να μπει . Χωρίς να φανταστούμε τι μπορεί να επακολουθήσει , συνεχίζουμε.

Όλα κυλάνε ομαλά και όλα φαίνονται φυσιολογικά. Συνεπαρμένος από το ρυθμό τρέχω πάνω κάτω , πάνω κάτω , ώσπου...

ΣΤΟΠ!!!!!!

Όλα σταματάνε. Ο Παρασκευάς πιέζοντας ίσως παραπάνω τον εαυτό του από όσο μπορεί να αντέξει βρίσκεται πεσμένος με το πρόσωπο στο έδαφος. Τρέχουμε καταπάνω του. Έχει σπασμούς! Τον γυρνάμε με δυσκολία στο πλάι βλέπουμε μια λίμνη αίματος από κάτω του. Για 2-3 δευτερόλεπτα έχω παγώσει . Ο Παρασκευάς συνεχίζει να έχει σπασμούς! Ανοίγουμε το στόμα του και κάποιος του κρατά το σαγόνι. Του ρίχνουμε νερό. Άλλος παίρνει το 166. Σε λίγο ο Παρασκευάς ηρεμεί. Οι σπασμοί τους υποχωρούν. Μένει κάτω σαν λιπόθυμος . Τον ταρακουνάμε.Σιγά σιγά δείχνει κάποια σημάδια πως συνέρχεται και αρχίζουμε όλοι να ξεφυσάμε από ανακούφιση. Κάποια παιδιά που τον γνωρίζουν τηλεφωνούν στον αδερφό του.

Το ασθενοφόρο έρχεται πολύ γρήγορα και μπαίνει μέσα στο γήπεδο. Ο Παρασκευάς σηκώνεται πια , με όλες του τις αισθήσεις , αλλά είναι φανερά καταπονημένος. Το σαγόνι του έχει ματώσει όπως και το στόμα του και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις που έχει τραυματιστεί. Η πτώση όμως ήταν σίγουρα επώδυνη. Σε λιγάκι καταφθάνει η μητέρα του , συγκρατώντας τον εαυτό της να μη κλάψει. Θλιβερή εικόνα...

Το ασθενοφόρο τελικά πήρε τον Παρασκευά προληπτικά στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου, όμως μια πολύ πικρή γεύση μένει στο στόμα όλων. Για μπάσκετ πια ούτε λόγος , όλοι έχουν κατεβάσει το κεφάλι. Κάποιοι δεν ήξεραν τίποτα. Κάποιοι είχαν μια μικρή ιδέα και ένας ή δύο γνώριζαν τη κατάσταση ως έχει. Σημασία έχει πως θέλοντας να φανούμε καλοί , να μη φανούμε "κακοί" με το Παρασκευά αφήνοντας τον στην απ' έξω , τον βάλαμε στο παιχνίδι , με τη λογική του " θα παίξουμε χαλαρά , δε θα γίνει τίποτα ". Το αποτέλεσμα ήταν τόσο μα τόσο άσχημο και θα μπορούσε να είναι τραγικό. Δε τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να γίνει αν δε κάναμε τις απαραίτητες ενέργειες τη κρίσιμη στιγμή κι αυτό γιατί ήμασταν τυχεροί που κάποιοι τις γνώριζαν...

Άρα λοιπόν , υπάρχει μια βαθιά ανάγκη για κοινωνική αλληλεγγύη , μια επιτακτική ανάγκη να σκεφτόμαστε τον απέναντι μας , πραγματικά και όχι επιφανειακά. Να βλέπουμε και να προβλέπουμε αν μπορούμε για να αποφεύγουμε , όχι για τον εαυτό μας , μα και για τους γύρω μας , τέτοιες καταστάσεις. Να είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι στα προβλήματα των άλλων κι όχι να σφυρίζουμε αδιάφορα ή να κάνουμε πως ενδιαφερόμαστε και τη κρίσιμη στιγμή να κάνουμε πίσω. Η μόνη απόφαση που μας σώζει σαν κοινωνία ανθρώπων είναι να επιστρέψουμε σε σχέσεις λιγότερο απρόσωπες και περισσότερο ανθρώπινες. Περισσότερη ζεστασιά , περισσότερη αγάπη. Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε συναισθηματικά τουλάχιστον, στις μέρες που ζούμε.

Όταν Ταξιδεύω...

Είναι αυτές οι φορές που αισθάνομαι πως θέλω κάτι να αλλάξει στη ζωή μου. Πως κάτι θέλω να ζήσω διαφορετικό , να αισθανθώ , να νιώσω αλλιώς. Οι στιγμές που θέλω να ταξιδέψω...

Τα ταξίδια δε χρειάζονται καμιά σημαντική προετοιμασία. Μόνο να το πάρεις απόφαση... και να φύγεις. Καμιά φορά η απόφαση μπορεί να είναι δύσκολη , αλλά το ταξίδι πάντα υπόσχεται να σε αποζημιώσει. Είναι η απόφαση ότι είσαι ελεύθερος , γεννήθηκες ελεύθερος και κανείς δε μπορεί να σου στερήσει την ελευθερία σου , αν δεν του το επιτρέψεις. Κανείς δε μπορεί να σε φυλακίσει και να αναβάλλει ή να σταματήσει τα ταξίδια σου. Είσαι όμως πάντα έτοιμος και πάντα πρόθυμος; Το ταξίδι είναι το τεκμήριο ελευθερίας... Και δε περιμένει

Όταν λοιπόν σπάσεις τα δεσμά που σε σταματούν και πάψεις να ενδιαφέρεσαι μόνο για τα καθημερινά , όταν αφήσεις τη φαντασία σου να σε κάνει να πετάξεις μακριά , τότε αρχίζει το ταξίδι.

Περπατάω , μα ίπταμαι . Αρχίζω να τραγουδώ, να χορεύω! Κοιτάζω γύρω και βλέπω μόνο ομορφιά! Τα πάντα έχουν χρώμα , σε αντίθεση με το γκρίζο που με πλακώνει κάθε μέρα... Και τα πλάσματα γύρω φαντάζουν όμορφα κι αυτά . Χαρά! Ανείπωτη χαρά! Και η καρδιά μου μαλακώνει και γιατρεύεται...

Μεγάλο ταξίδι λοιπόν. Έχω την εντύπωση πως ήρθε η ώρα για ένα ταξίδι. Ένα που θα αλλάξει πολλά. Ονειροπολώντας... Κλείνοντας τα μάτια . Πετώντας μακριά.

Μια τραγωδία πάντα επίκαιρη.

Επειδή κάποτε οι άνθρωποι ήταν σκεπτόμενοι. Επειδή κάποτε αυτά ήταν τα θεάματα των πολιτών , που εξυψώνονταν πνευματικά μέσω της τραγωδίας. Πάντα επίκαιρη και πάντα αφυπνιστική , η Αντιγόνη , μια από τις κορυφαίες τραγωδίες όλων των εποχών. Το μήνυμα της σαφές: Πολιτική ανυπακοή στους φαύλους.

Διαδικτυακή τρομοκρατία.

Το θέμα που απασχόλησε πολύ κόσμο τις τελευταίες μέρες είναι η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια , του ανθρώπου που ίδρυσε μεταξύ άλλων , όπως λέγεται , το γνωστό ιστολόγιο troktiko.blogspot.com. το οποίο κάποιες φορές μου έδινε την εντύπωση πως λαϊκίζει υπερβολικά και , ίσως επικίνδυνα , καθώς ένα blog με τέτοιο αντίκτυπο ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία και ο επηρεασμός του κοινού του αναμφίβολος. Έτσι λοιπόν πολύς κόσμος είχε αρχίσει να ενημερώνεται εναλλακτικά μέσω ίντερνετ και σε μεγάλο ποσοστό, από το πασίγνωστο τρωκτικό . Αυτό ήταν θετικό , γιατί ήταν μια ευκαιρία να κλείσει ο μέσος Έλληνας την τηλεόραση και να διαβάσει άρθρα γραμμένα είτε από τους ίδιους τους τρωκτικούς , είτε από τον απλό κόσμο που αποκτούσε βήμα. Η τελευταία αυτή δυνατότητα είναι εξόχως σημαντική , μιας και τα παραδοσιακά ΜΜΕ ( που σημαίνει μέσα μαζικής ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και όχι ενημέρωσης ) δεν προσφέρουν συνήθως αυτή τη δυνατότητα στο μέσο πολίτη, να εκφραστεί δηλαδή και να επικοινωνήσει με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ή χειρότερα , όταν την δίνουν , το κάνουν αποσπασματικά , επιλεκτικά και με τάσεις διαστρέβλωσης των λεχθέντων του . Δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιδημοκρατικό από τη πρακτική αυτή. Το φιλτράρισμα δηλαδή των ειδήσεων και των απόψεων στα μέσα.

Η αντίσταση αυτή των ΜΜΕ στο να αφήσουν τον καθένα , ολοκληρωμένα και εμπεριστατωμένα να εκφραστεί , να επικοινωνήσει , βρήκε τα τελευταία χρόνια διέξοδο στα διαδικτυακά ιστολόγια. Το τρωκτικό , ειδικότερα , ήταν μια καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα . Παρείχε σωρηδόν πολλές και αφιλτράριστες πληροφορίες μη ελεγχόμενες πολλές φορές για διάφορα θέματα , από τα πιο σοβαρά έως και τα πιο light ( τύπου , το τάδε μοντέλο βγήκε με τον τάδε ποδοσφαιριστή). Η τάση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να μαζικοποιηθεί η αναγνωσιμότητα του και να μετατραπεί σε μια διαδικτυακή απειλή για τα ΜΜΕ , κυρίως για τη τηλεόραση...

Έτσι άρχισε σποραδικά ένας πόλεμος μεταξύ κάποιων δημοσιογράφων και bloggers. Δεν είστε αντικειμενικοί και λαϊκίζετε οι μεν , είστε ελεγχόμενοι και δημοσιο-αλητείτε οι δε.

Η ουσία αυτής της κόντρας επρόκειτο να φανεί αργότερα.

Τα βασικά επιχειρήματα των έμμισθων δημοσιογράφων είναι πως δεν δικαιούται κανείς πέραν αυτών , των ειδημόνων να γράφουν ή να μιλούν συστηματικά στα μέσα ( όποια κι αν είναι αυτά ) κι αν τέλος πάντων κάποιος άλλος το κάνει , η άποψη του δε θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν , καθώς δεν είναι αρμόδιος να δημοσιογραφεί και συνήθως , αν όχι πάντα , το κάνει ανώνυμα . Όμως, κατά πόσον ισχύουν αυτές οι κατηγορίες;

Όπως καταδείχθηκε και πριν , τα ΜΜΕ προορίζονται για επικοινωνία , άρα έχουν εξ ορισμού το δικαίωμα να συμμετέχουν σε αυτά ισότιμα όλοι , καθώς τα μέσα απευθύνονται σε όλους.

Μια άμεση λοιπόν , εναλλακτική μορφή επικοινωνίας κυρίως κι όχι ενημέρωσης. Φυσικά δεν μπορεί να παραγνωριστεί το γεγονός πως ο δημοσιογράφος έχει λόγω της εξειδίκευσης του την μεθοδικότητα , τη γνώση του αντικειμένου του , την ευχέρεια λόγου και εξοικείωση με τα μέσα ώστε να μεταδίδει συνήθως πιο άρτια τις ειδήσεις και τα γεγονότα που καλύπτει . Παρ' όλα αυτά , τι εμποδίζει τον οποιονδήποτε να εκφέρει μια γνώμη η οποία είτε από φυσική ικανότητα , είτε από απλό ένστικτο μπορεί να έχει την ίδια βαρύτητα; Αυτό δε σημαίνει πως ο καθένας μπορεί να εκφραστεί αποτελεσματικά ή με επιτυχία , ταυτόχρονα όμως δε σημαίνει πως θα πρέπει να του στερείται αυτή η δυνατότητα.

Όσον αφορά το θέμα της ανωνυμίας , το διαδίκτυο είναι ένας χώρος όπου προς το παρόν τουλάχιστον υπάρχει μια κάποια ελευθερία της έκφρασης και αυτή μπορεί να συνεπάγεται ότι για να αισθανθεί κάποιος αρκετά άνετα να μεταδώσει αυτά που θέλει , να θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του. Μη γελιόμαστε. Αυτό συμβαίνει και στις πιο έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά , όπου κατά καιρούς όλοι έχουμε διαβάσει εξαιρετικά ή όχι άρθρα τα οποία είναι

συνειδητά , συστηματικά ανυπόγραφα ή έχουμε δει άρθρα μιας ομάδας ατόμων ( Ιός Ελευθεροτυπίας ) , χωρίς να διασαφηνίζεται ποιος λέει τι. Εν πάση περιπτώσει αυτό δε μειώνει σε καμιά περίπτωση την ισχύ των επιχειρημάτων τους , διαβάζονται όμως πάντα με περισσότερη επιφύλαξη από τον αναγνώστη . Με την ίδια λογική θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και το ανώνυμο blogging. Ο εκάστοτε χρήστης του διαδικτύου είναι υπεύθυνος για το τι διαβάζει και ποιες σελίδες παρακολουθεί. Πέρα από την απλή εκφορά της γνώμης βέβαια , στην περίπτωση που κάποιος πιστεύει ότι θίγεται και με βάση το νόμο μπορεί να ζητήσει άρση της ανωνυμίας και να μηνύσει, σε περίπτωση κακουργηματικών πράξεων. Εκεί τα πράγματα παίρνουν το δρόμο της δικαιοσύνης. Όλες οι άλλες περιπτώσεις όμως , που συνιστούν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων bloggers , είναι απόλυτα νόμιμο και ταυτόχρονα ηθικά ορθό να γράφουν κάτω από τη προστασία μιας νομοθεσίας - ομπρέλας , που να διασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στο διαδίκτυο , χωρίς απειλές.

Διαβάζοντας σε... blog βρήκα μια σχετική είδηση

" Η Βουλή της Ισλανδίας ψήφισε ΟΜΟΦΩΝΑ νόμο που θεωρεί το Δικαίωμα του Blogging και των Bloggers Ιερό και Απαραβίαστο!

Με βάση το νόμο, δεν επιτρέπεται: - δίωξη σε bloggers για ότι γράφουν ή αναρτούν - μήνυση ή αγωγή, ακόμη κι αν δημοσιοποιήσουν απόρρητα στρατιωτικά έγγραφα Αν κάποιος καταθέσει μήνυση ή αγωγή.... .. εναντίον blog ή blogger, δίνεται αυτοδίκαια το δικαίωμα να καταγγελθεί και να μηνυθεί για προσπάθεια φίμωσης της ελεύθερης διακίνησης πληροφοριών Η απόφαση της Ισλανδικής Βουλής: IMMI - Icelandic Modern Media Initiative, επιφέρει την αλλαγή 13 προϋπαρχόντων νόμων, αρμοδιότητας 4 υπουργείων!

πηγή: http://anti-ntp.blogspot.com/2010/07/bloggers-blogs.html

Και μετά... ήρθε η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια...

Ο δημοσιογράφος δολοφονήθηκε μπροστά στο σπίτι του μετέδωσαν τα ΜΜΕ και αργότερα πως την ευθύνη για την δολοφονία ανέλαβε η Σέχτα...

Δεν είμαι σίγουρα κατάλληλος ούτε κι έχω γνώση των πραγμάτων για να κρίνω ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από τη δολοφονία , ούτε αν , όπως κάποιοι ξεδιάντροπα θέλουν να υπονοήσουν, ο Σωκράτης ήταν μπλεγμένος σε κάτι και για αυτό τον σκότωσαν.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως μέσα σε όλα τα όλα χτυπήματα που δεχόμαστε κάθε μέρα από το επίσημο ελληνικό κράτος σαν κοινωνία , ήρθε κι αυτό το χτύπημα από το οργανωμένο παρακράτος, το οποίο μετέτρεψε σε μάρτυρα το Σωκράτη και σε σελίδα- σημαία το troktiko και μας έστειλε το μήνυμα πως κανείς δε μπορεί να αστειεύεται με την εξουσία που εκπροσωπούν , αυτή της δύναμης και του χρήματος.

Αισθάνομαι βαθιά προσβεβλημένος από το γεγονός και αισθάνομαι περισσότερο από ποτέ τους δημοκρατικούς θεσμούς μας να καταρρέουν.

Γνωρίζω όμως και το εξής: για κάθε σελίδα - ανεξάρτητη φωνή που φιμώνεται , κλείνει ή αναγκάζεται να αλλάξει γραμμή " πλεύσης" , ξεφυτρώνουν 5 παρόμοιες. Κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο...

Ένα ακόμη πολιτικό οχυρό έπεσε...

Με κατάπληξη διάβασα σήμερα στο ίντερνετ για την ομολογία πρώην υπουργού , ο οποίος πήρε προεκλογική "χορηγία" από τη SIEMENS ύψους 200.000 γερμανικών μάρκων ! Ουάου , σκέφτηκα , έγινε κάποιο θαύμα; Αμέσως μετά διευκρινιζόταν πως δε μπορεί να διωχθεί , γιατί έχει παραγραφεί το όποιο αδίκημα.Α, τώρα μάλιστα ,σκέφτηκα!!

http://bit.ly/a9giEr

Η υπόθεση φυσικά και βρωμάει. Κάτω από το καθεστώς της πίεσης λόγω του εκνευρισμού της ελληνικής κοινωνίας , τα κόμματα ίσως αισθάνθηκαν πως πρέπει να υπάρξουν κάποιοι αποδιοπομπαίοι τράγοι , ώστε να εκτονωθεί το λαϊκό αίσθημα περί κατάφωρης αδικίας. Μόνο που η συγκεκριμένη ομολογία δεν είναι παρά μια φάρσα. Γίνεται από πολιτικό ο οποίος δε μετέχει πλέον στην άσκηση εξουσίας και δεν είναι γενικά στο προσκήνιο της πολιτικής ή δημόσιας ζωής της χώρας. Άρα , η όποια ομολογία του, πέρα από το ότι δεν έχει πρακτικά συνέπειες στον ίδιο ή σε κοντινούς του ανθρώπους , δεν θα τον ζημιώσει ιδιαίτερα πολιτικά, αφού θα είναι στο Αζερμπαϊτζάν , όπως άκουσα σε βίντεο από δελτίο ειδήσεων μεγάλου καναλιού διότι προφανώς η ενασχόληση του με τη πολιτική έφτασε σε ένα τέρμα.

Την ίδια ώρα που ένας ακόμη από τους "εκλεκτούς" θα βγει αλώβητος από έναν οικονομικό σκάνδαλο- κυκλώνα , κάποιος άλλος , λιγότερο τυχερός θα χάσει τη δουλειά , το σπίτι και το κυριότερο , την αξιοπρέπεια του , επειδή δεν είχε τη δυνατότητα να κοροϊδέψει κατάμουτρα, με την ίδια ευκολία, το σύστημα και την κοινωνία την ίδια ,

Απλές απορίες:

Μπορούμε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε πότε και πως μας κλέβουν αυτά που κλέβουν οι υπουργοί , βουλευτές, επιχειρηματίες κλπ. χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά , παρά μόνο όταν είναι ήδη πολύ αργά; Υπάρχει κάποιος τρόπος για περισσότερη έστω ενημέρωση , αν όχι διαφάνεια;

Πότε θα καταργηθεί η βουλευτική ασυλία;

Με ποια κριτήρια θα πρέπει να αποφασίζεται ένα δημοψήφισμα;

Οέο;

Υ.Γ. Πριν λίγο άκουσα πως του ασκήθηκε δίωξη για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Μα , ω του θαύματος , ο άξιος , ο άριστος είναι ήδη στο εξωτερικό! Δεν θα τον πιάσουν εύκολα! Τι έκπληξη!

Τα μυστήρια.

Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή έχουμε βιώσει ή αισθανθεί κάτι το διαφορετικό , κάτι το περίεργο κάτι το ανεξήγητο. Είναι σαν ένα παραμύθι , ένα όνειρο ή έναν εφιάλτη το γεγονός αυτό καθεαυτό. Η μυρωδιά του μυστηρίου λοιπόν ανακατεμένη με τη μυρωδιά του φόβου...

Πόσες φορές είχαμε ένα dejavu; Ένα όνειρο που το θεωρήσαμε σημαδιακό ή ακόμη και προφητικό; Πόσες φορές δεν είδαμε στο δρόμο κάποιον που μας φαίνεται τόσο γνωστός, κι ας μη τον γνωρίζουμε; Πόσες βραδιές δε μπορούσαμε να κοιμηθούμε λες και κάτι μας έτρωγε , κάτι μας συνέβαινε, σαν να περιμέναμε κάτι να συμβεί; Κι ακόμα , πόσες φορές δε πιστέψαμε πως κάτι περίεργο συνέβη , τώρα δα , σε εμάς , κάτι το μυστήριο;

Ο προβληματισμός μου ήταν πάντα όχι το πως θα προσεγγίσω το "μυστήριο" αυτό καθεαυτό , αλλά αν θα πρέπει να ενδώσω στη γοητεία του και σε ποιο επίπεδο θα πρέπει να το εκλάβω σαν μια αλήθεια που αγνοούσα. Σαν μια υποκειμενική αυτοέκφραση ή σαν μια υπερφυσική αποκάλυψη . Ξέρω , υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξηγήσουμε όλα αυτά , καθώς κι ένα κάρο ακόμα από παρόμοια φαινόμενα με επιστημονικό τρόπο. Μια κοπέλα κάποτε μου είχε πει πως διαβάζει το μυαλό μου. Προφανώς απογοητεύτηκε από αυτά που διάβασε για την ίδια...

Οι πηγές αυτών των φαινομένων είναι επίσης που θα πρέπει να κατανοήσουμε ώστε να βρούμε μια άκρη στο όλο θέμα. Ποιά είναι η άποψη σας καταρχήν;

Συνεχίζεται...

19 Μαΐου και θέμα πανελληνίων.

Αλήθεια γνωρίζετε τι επέτειο έχουμε στις 19 Μαΐου κάθε χρόνο; Την επέτειο Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από το τουρκικό κεμαλικό καθεστώς. Με πανομοιότυπες μεθόδους όπως και στη περίπτωση της γενοκτονίας των Αρμενίων , συστηματικά και μεθοδευμένα αφανίστηκε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνισμού. 353.000 νεκροί , άντρες , γυναίκες , παιδιά , χωρίς καμία διάκριση έπεσαν σαν στάχυα από το δρεπάνι των ορδών του Τοπάλ Οσμάν. Φυλακισμένοι Τούρκοι απελευθερώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από το στρατό της Τουρκίας σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Συντονισμένα και άριστα σχεδιασμένα , με την αρωγή ή έστω τη σιωπηρή συγκατάθεση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής , δολοφονήθηκαν , βιάστηκαν , κάηκαν , βασανίστηκαν και εν τέλει εξολοθρεύτηκαν 353.00 αθώοι άνθρωποι , άνθρωποι οι οποίοι ως τότε ζούσαν απόλυτα ειρηνικά με τους Τούρκους γείτονες τους σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον , γαλήνης , ησυχίας και ευδαιμονίας. Το έγκλημα αυτό , η γενοκτονία αυτή δεν έχει μέχρι σήμερα αναγνωριστεί από το επίσημο τουρκικό κράτος, το οποίο πράττει το ίδιο και για τη περίπτωση των Αρμενίων.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον άστοχο και άκομψο , να επιλέγεται την ημέρα μνήμης αυτή , κατά την οποία οι απανταχού Έλληνες θυμόμαστε τα γεγονότα που σημάδεψαν τρεις και πλέον γενιές Ποντίων , κείμενο ως θέμα γραπτών πανελληνίων εξετάσεων με την ονομασία "Το σπίτι του Κεμάλ (το όνομα Κεμάλ αναφέρεται στον ηγέτη της Τουρκίας εκείνης της περιόδου , χάρις στον οποίο συνετελέσθη ένας τόσο ανελέητος αγώνας εξόντωσης κατά των Ελλήνων του Πόντου) και το οποίο με πολύ ανθρώπινο και αληθινό τρόπο μιλούσε για το πόνο μια Τουρκοπούλας, η οποία είχε αναγκαστεί κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, να εγκαταλείψει το σπίτι της. Σεβαστό και θεμιτό να προβάλλεται μια ιστορία για την αντίπερα μας όχθη . Δε παραγνωρίζω την υπέροχη προσπάθεια εξάλειψης της μισαλλοδοξίας από τα μυαλά των μαθητών μας. Μόνο που κάποιες επέτειοι και δη κάποιες θλιβερές επέτειοι , κάποια σύμβολα της πατρίδας μας, θα πρέπει να θεωρούνται ιερά και να τιμούνται με ανάλογο τρόπο , χωρίς αναφορές σε ονόματα Τούρκων σφαγέων του ελληνικού λαού και προσπάθειες αποπροσανατολισμού από τη σημασία της ημέρας...

Θέμα έκθεσης στις πανελλήνιες.

Τη Παρασκευή που μας πέρασε, τη πρώτη μέρα δηλαδή των εξετάσεων, ήμουν επιτηρητής σε εξεταστικό κέντρο , όπου τα παιδιά εξετάζονταν στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας Γενικής Παιδείας.

Θυμάμαι πως αφού μοιράσαμε τα θέματα ένας πιτσιρικάς που καθόταν συμπτωματικά στο τελευταίο θρανίο , με ρωτάει χωρίς να συνειδητοποιεί σε ποιον απευθύνεται " Τι σημαίνει αυτομόρφωση;" . "Τώρα σώθηκες" απάντησα , ώστε να μη κάψω τον μαθητή για τη στιγμιαία αβλεψία του.

Φυσικά , στη συνέχεια αναρωτήθηκα για τη σημασία της λέξης και φαντάστηκα πως λογικά θα σημαίνει την διά βίου εκπαίδευση , όπως την αποκαλούσαν πριν λίγα χρόνια, όταν ήμουν ακόμη μαθητής ο ίδιος και που προσπαθούσαν να μας πείσουν πως αποτελούσε τη λογική συνέχεια του παλιού γνωμικού " γηράσκω αεί διδασκόμενος " των αρχαίων Ελλήνων. Διαβάζοντας , μετά το τέλος της επιτήρησης το συνοδευτικό κείμενο στο οποίο θα έπρεπε να κάνουν περίληψη οι μαθητές , κατάλαβα... Το θέμα του κομματιού που ονομάζαμε έκθεση ιδεών είχε να κάνει με ένα άρθρο για την αυτομόρφωση.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=543078

Όπως θα δείτε και στο άρθρο που βρήκα σε ηλεκτρονική μορφή, η προπαγάνδα αναπτύσσεται δια μέσω δεκαετιών , με τέτοιο τρόπο ώστε οι λέξεις και οι έννοιες να χάνουν το νόημα τους ή να αλλοιώνονται οι έννοιες τους. Οι λέξεις έχουν δύναμη , όπως ίσως να θυμάστε ακόμα. Η προπαγάνδα λοιπόν γίνεται πιο αποτελεσματική με τη συστηματική τους διαστρέβλωση.

Τα παιδιά λοιπόν για να γράψουν "καλά" στις εξετάσεις , για να πετύχουν , να βγουν κερδισμένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα, καλούνται να ενστερνιστούν και να υποστηρίξουν ιδέες τις οποίες δε πιστεύουν ή δεν αποδέχονται , στη καλύτερη περίπτωση. Τα παιδιά επίσης , τα οποία έχουν μοναδική αντίληψη των πραγμάτων , μολονότι εμείς, εντελώς ηλίθια τείνουμε να μη τους την αναγνωρίζουμε , πριν την εξέταση μιλούσαν για ένα υποθετικό βιβλίο με τα ... 101 πιο αντιsos θέματα για έκθεση και ανέφεραν ανάλογα παραδείγματα θεμάτων τα οποία είναι αναγκασμένα να μελετούν , αποστηθίζοντας ένα βουνό από ιδέες σχετικές με το εκάστοτε θέμα , τις οποίες πρέπει να χρησιμοποιήσουν σε περίπτωση που "πέσει" το τελευταίο στις εξετάσεις , αναγνωρίζοντας παράλληλα πως οι ιδέες αυτές δεν αντικατόπτριζαν την άποψη τους. Είναι όμως αναγκασμένοι να γράψουν ακριβώς αυτά, τα οποία δεν πιστεύουν , ώστε να είναι πολιτικά ορθοί! Χα,χα! Τραγικό! Έτσι έχουμε μια μίνι πλύση εγκεφάλου από αυτή τη τόσο τρυφερή ηλικία για κάθε σοβαρό ή όχι θέμα που μπορεί να προκύψει ή να εμφανιστεί στις ζωές μας. Έτσι , σκέφτηκα το κράτος κατασκευάζει τους πολίτες του, όπως αυτό τους θέλει! Κι αυτό δε μπορεί παρά ανησυχητικό να είναι...

Πολιτική δυσωδία.

Είμαστε ένα έθνος ανάδελφον όπως είχε πει κι ο Χάρρυ Κλυνν κάποτε. Ένα γένος που δεν αντέχει κανέναν και τίποτα γύρω του ανώτερο , καλύτερο ή διαφορετικό. Είμαστε αυτοί οι μονόχνωτοι ρινόκεροι από το θεατρικό του Ιονέσκου , αποβλακωμένοι από τη μία από τα ΜΜΕ και από την άλλη από την ίδια μας την προσωπική ματαιοδοξία. Αναίσθητοι στα ερεθίσματα του γύρω περιβάλλοντος μας. Ανίδεοι , άρα και άχρηστοι να αντιδράσουμε στα όσα συμβαίνουν, αποχαυνωμένοι για όσα μας αφορούν.

Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί δεν έχουμε κατεβεί όλοι να κατασκηνώσουμε έξω από τη βουλή , γιατί δε ταραζόμαστε δραστικά και συνεχώς με όσα μας πλασάρουν συνεχώς από τηλεοράσεως!!

Τι έγινε , το χάσαμε τελείως;

Έρχεται μια ακόμα κυβέρνηση με υποσχέσεις και καλές ελπίδες να βάλει στο σωστό δρόμο αυτή τη χώρα και ω του θαύματος , μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα μετατρέπεται στο νεκροθάφτη της χώρας , στον δουλέμπορο που θα μας πουλήσει σε σπίτια πληβείων για πενταροδεκάρες , ώστε για το υπόλοιπο της μικρής μίζερης ζωής μας να υποφέρουμε αυτή την ιδιότυπη οικονομική σκλαβιά! ΔΝΤ! Μπράβο λοιπόν στους πολιτικούς μας που από τη μεταπολίτευση και μετά κατάφεραν να γιγαντώσουν το δημόσιο χρέος που ως τότε πολύ θεωρούν πως ήταν μηδενικό! Κι αν δεν ήταν μηδενικό ( γιατί πρέπει κανείς να βλέπει όλες τις μεριές της προπαγάνδας ) σίγουρα δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα! Ανάπτυξη υποτυπώδης , ένα βήμα εμπρός , δύο πίσω . Από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα πράγματα. Δεν υπάρχει άκρη, μέση και τέλος.

Και μας λέει η κυβέρνηση και αυτή που είναι από πίσω της από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης : Φταίμε όλοι για τη κρίση που περνάμε , όλοι για το χρέος της Ελλάδος , όλοι για τα δύσκολα μέτρα που μας περιμένουν. Όλοι!!

Όλοι; Για μισό λεπτό , μήπως κάνετε λάθος. Για να σκεφτώ...

Μα ναι! Δε φταίμε όλοι! Αντίθετα φταίμε κάποιοι λίγοι! Αυτοί που κλέβουν χρόνια και χρόνια τώρα το δημόσιο! Και για να αντιστρέψω τα πράγματα , αφού " Δε μπορείς να εκτοξεύεις κατηγορίες εναντίον άμεμπτων ανθρώπων" , να ρωτήσω τα εξής αγαπητοί μου άρχοντες. Με ΦΠΑ 17 , 19 ,21 % , με φόρους σε ακίνητα , τέλη κυκλοφορίας φωτιά , φόρο στα κινητά , χαρτόσημα και ειδικοί φόροι ( ουσιαστικά ) στα πάντα , πόσα λεφτά πρέπει να κατασπαράξανε τα αχόρταγα σας στόματα , πόσες φορές τα μεγαλοπρεπή σας σαγόνια κυνήγησαν τους μικρούς για να τους καταπιούν μονομιάς αν ήταν δυνατόν , ώστε να ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕΤΕ ΤΗ ΧΩΡΑ; Και μήπως χορτάσατε ποτέ ή σταματήσατε για να πάρετε μια ανάσα;

Με λίγα λόγια αγαπητέ πολιτικέ θίασε της Ελλάδος , δεν είσαι τίποτα άλλο από μια κάστα περιττωμάτων , όπως είχε κάποτε αποκληθεί κι ο πολιτικός κόσμος της Αργεντινής , σε μια ανάλογη περίσταση . Και η δυσωδία σας είναι ανυπόφορη...

Οι δικές μας χαμένες ευκαιρίες. Part 1

Καλημέρα. Το σημερινό ποστ έχει να κάνει με τις ευκαιρίες που χάσαμε. Τις περιπτώσεις όπου το τρένο σφύριξε , αλλά εμείς δεν ανεβήκαμε και αφεθήκαμε να κοιτάμε να φεύγει μακριά.

Πρώτα και πάνω από όλα σημασία έχουν στη ζωή μας οι χαμένες αγάπες. Ότι άλλο και να πούμε αυτές είναι οι χαμένες ευκαιρίες που πονάνε περισσότερο. Αγάπες που θα μπορούσαν να είναι εφήμερες ή και παντοτινές , αλλά δε σταθήκαμε άξιοι των περιστάσεων να τις κυνηγήσουμε , να τις αρπάξουμε από τα μαλλιά και να τις γευτούμε , να τις νιώσουμε. Ισως επειδή είμασταν πολύ δειλοί , ίσως γιατί βλέπαμε παντού εμπόδια , ίσως, ίσως, ίσως... Προφάσεις εν αμαρτίαις.

Το ποτήρι κάθε φορά είναι πικρό . Κάθε φορά. Όποτε ανοίγει το μπαούλο με τις αναμνήσεις μας , εμείς , οι αμετανόητα ρομαντικοί, θα έχουμε ένα δάκρυ να μας βρέχει το πρόσωπο καθώς θα κυλάει μέχρι κάτω, για τη ζωή που δε ζήσαμε. Για τη ζωή που αφήσαμε να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. Καλά να πάθουμε λοιπόν. Οι ανόητοι!

Η παλιά αλήθεια , καλά φυλαγμένη στο βάθος οδηγεί:

Καλύτερα να μετανιώνει κανείς για όσα έκανε , παρά για όσα δεν έκανε...

Έκει που μας χρωστούσανε...

«Απατεώνες στην οικογένεια του ευρώ» είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου που εμφανίζεται και στο εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους της γερμανικής επιθεώρησης «Focus».

Σοκ! Δύο άξονες προβληματισμού υπάρχουν για το προκλητικό αυτό δημοσίευμα. Ο ένας έχει να κάνει με την ύβρη σε βάρος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού με τη παραποίηση στη φωτογραφία τους της Αφροδίτης της Μήλου σε αυτή την εντελώς άστοχη προσπάθεια διακωμώδησης μας. Ο άλλος είναι το κατά πόσον μπορεί να χαρακτηρίζεται ένα ολόκληρο έθνος... Προφανώς και τα δύο αποτελούν σκέψεις πολλών ανθρώπων από άλλες χώρες

Ουσιαστικά το παρελθόν μας δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που είμαστε εμείς σήμερα από πολιτισμική άποψη.

Αλλά, όπως αν σου βρίσουν το πατέρα που έχει φύγει από τη ζωή , θα αντιδράσεις, έτσι εφόσον και από τους προγόνους μας έχει μείνει ο απόηχος ενός πολιτισμού , ο οποίος παρ' όλο που είναι κτήμα όλης της οικουμένης , συνιστά εμάς σαν Έλληνες άμεσους ενδιαφερόμενους και κατ' επέκταση κληρονόμους αυτού του πολιτισμού και φορείς του, είναι απόλυτα λογικό και επακόλουθο, κάποιους πολίτες αυτής της χώρας να μας προσβάλλει.

Συμφωνώ ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές ζωής μας.Λαμόγια,ρουσφέτια και πολιτική αναδίδουν τη χείριστη δυσωδία.

Όμως μη μπερδεύεστε. Ο Έλληνας δεν είναι μόνο η λαμογιά. Απλά ο Έλληνας που είναι τίμιος , που δε κλέβει, που είναι υπεύθυνος , είναι άσημος. Δε προβάλλεται, δεν αναδεικνύεται , δεν "ακούγεται" , δε "φαίνεται". Και τείνει να εκλείψει ως είδος :)

Σε κάθε περίπτωση, όπως στην ιδιωτική μας ζωή προασπίζουμε τα ατομικά μας συμφέροντα , δε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε προσβολές του χείριστου είδους , ειδικά από χθεσινούς καταστροφείς πολιτισμών με καταστροφικές ιδεολογίες που δηλητηρίασαν και συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τα μυαλά τόσων ανθρώπων. Ω , ναι! Αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη . :) Δε συγκρίνεται όμως με το δικό τους ανήθικο χτύπημα στη παρούσα φάση.

Εν κατακλείδι, ΔΕΝ βρίζεις τον άλλο σε επίπεδο κρατών. ΔΕΝ χαρακτηρίζεις εντελώς ανεύθυνα ένα ολόκληρο έθνος ( προσοχή , όχι κράτος ! ) με άστοχα κοσμητικά επίθετα. ΔΕΝ ξεχνάς να είσαι κύριος , για να σε σέβονται σαν κύριο.

Φυσικά και δεν εκφράζει το επίσημο γερμανικό κράτος το δημοσίευμα αυτό, ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να πιστεύω. Το κακό είναι είναι πως το πιστεύουν όλοι οι υπόλοιποι...

Κίτρινα τριαντάφυλλα.

Το θέμα του αποψινού post είναι πολύ θλιβερό. Θέλω να μιλήσω για όσους στέκονται απέναντι μας.

Απέναντι μας λοιπόν . Ποιοι είναι αυτοί όμως; Ποιοι είναι δηλαδή αυτοί που σε κάθε μας λέξη είναι έτοιμοι να φέρουν αντίλογο , σε κάθε μας βήμα μια τρικλοποδιά , σε κάθε μας πισωγύρισμα ένα αυτάρεσκο σάπιο χαμόγελο. Είναι αυτοί που δε μπορούν να δεχθούν ότι κάποιος άλλος είναι διαφορετικός από αυτούς , είναι αυτοί που ζηλεύουν τον καθένα και το κάθετι που στη σκέψη τους αποτελεί μια απειλή για τη δική τους ανωτερότητα , είναι αυτοί που δε χαίρονται με την επιτυχία των άλλων και τρέφονται, ζουν και αναπνέουν για να συγκρίνουν τη δική τους μίζερη ζωή με τις τυχόν αποτυχίες στη ζωή των άλλων. Είναι αυτοί που δε θέλουν να δουν κανένα να γίνεται καλύτερος τους και αρέσκονται να κατασκευάζουν εμπόδια αληθινά ή όχι , να τα βάζουν στο δρόμο των άλλων και να βλέπουν τη πτώση τους.

Πραγματικοί παλιάνθρωποι , πολλές φορές έχουν καταντήσει έτσι χωρίς να το θέλουν. Το κυνήγι της επιτυχίας τους έκανε σε κάποιο σημείο της πορείας τους να λησμονήσουν τι σημαίνει αξιοπρέπεια , αξιοκρατία ,αξιολόγηση και εν τέλει τι έχει αξία για τους ίδιους.
Πιθανόν αποτυχημένοι οι ίδιοι , πνίγονται σα τα ποντίκια που τα έχουν ρίξει στη θάλασσα , στην ιδέα της επιτυχίας των άλλων , μα ακόμα περισσότερο δυστυχώς , στην ιδέα της ευτυχίας των άλλων.

Ανικανοποίητοι από τη φύση τους , αδυνατούν να βρουν να πουν κάτι καλό για τους άλλους και η κριτική τους είναι πικρόχολη του χείριστου είδους και λαμβάνει τη μορφή του στυλ
''Καλό ήταν , αλλά...'' και ακολουθεί μια αμαξοστοιχεία απαξιωσης. Δε μπορούν αληθινά να αντιληφθούν και να να εκτιμήσουν κάτι το ωραιό ή καλό και ο μόνος λόγος κάποιου ίχνους θετικής αξιολόγησης, είναι για να ακολουθήσει μια σειρά από αρνητικά στοιχεία, για το θέμα ή το πρόσωπο το οποίο σχολιάζεται.

Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν στη ζωή μας και τους αντιμετωπίζουμε καθημερινά , αλλά μαντέψτε τι: Είναι πιο σκληρό όταν γίνεται από ανθρώπους που εκτιμάμε , έχουμε σε υπόληψη ή ακόμη αγαπάμε. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν τη ζήλια. Το συναισθηματικό φορτίο γίνεται βαρύ για τον θιγόμενο και η μόνη φυσική επιλογή είναι η απαξίωση του ''απέναντι''στη συνείδηση του.

Αντίο για απόψε κριτές των πάντων...