Σκέψεις τυλιγμένες σε χαρτί.

Στην εποχή που ζούμε, οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι σε γρήγορους ρυθμούς. Σε έντονους ρυθμούς. Τρέχουν συνεχώς. Για που , δε ξέρω. Πολλές φορές, από ότι κατάλαβα, ούτε κι οι ίδιοι.

Ένας συνεχής αγώνας με το άγχος , με το χρόνο , με τον εαυτό τους. Μια συνήθεια που δε κόβεται. Δε θα πω ψέματα, έχω γίνει κι εγώ μέρος της κατάστασης αυτής.Και δεν είμαι περήφανος για αυτό.

Οι προνομιούχοι από εμάς , νέοι ανθρώποι πριν τα 30 , έχουμε την τύχη να σπουδάσουμε και να κερδίσουμε κάποιες γνώσεις ή να κλωτσήσουμε τις ευκαιρίες μας στη πορεία των χρόνων από την εφηβεία ως τη μερική ωρίμανση των 23-25. Σπανιότερα, έχουμε και τη τύχη να εργαστούμε επάνω στο αντικείμενο των σπουδών μας.

Κάθε μέρα προσπαθούμε, αναλωνόμαστε σε περιττές σκέψεις ή πράξεις. Δε σταματάμε μια στιγμή, να πάρουμε μια ανάσα, να κάνουμε μια καθαρή σκέψη, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας λίγο.

Είμαστε μπερδεμένοι. Μας μπερδεύουν κι όλας, όλα γύρω μας. Δε μας αφήνουν να σκεφτούμε. Είμαστε δέσμιοι και υπηρέτες ενός ονείρου, ενός ειδώλου , όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας , σε μια σκοτεινή σπηλιά. Γνωρίζουμε μια πραγματικότητα όπως θέλουν αυτοί που βρίσκονται πίσω από το θέατρο σκιών της ζωής.

Επίσης όμως, φτιάχνουμε και μια πραγματικότητα αποκλειστικά δική μας, διαμορφώνουμε μια εντυπωση για την εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει και με βάση αυτή δρούμε , πράττουμε , ενεργούμε. Άρα ο κόσμος είναι για όλους μας υποκειμενικός ως προς τις διαστάσεις του που τείνουμε να του αποδώσουμε και επιδέχονται μιας ερμηνείας από εμάς. Οι άλλες διαστάσεις όμως ; ''Οι σταθερές''; Αυτές που έχουν το θράσος να διεκδικούν μια κανονικότητα στη ζωή μας ; Αυτές είναι που μας παρουσιάζονται σαν αντικειμενικές και ανεπηρέαστες από άλλους παράγοντες, ως προς την ουσία τους τουλάχιστον. Άρα, το ζήτημα τελικά , δεν είναι αν είναι πράγματι αντικειμενικές αλήθειες , αλλά αν μας παρουσιάστηκαν με την αληθινή τους μορφή , γιατί την ουσία τους , δε μπορούμε να τη συλλάβουμε ούτως ή άλλως.


Σκέφτομαι λοιπόν, ο κόσμος γύρω μου , είναι κόσμος σκιών και φευγαλέων εντυπώσεων. Στ' αλήθεια δε γνωρίζω τίποτα πραγματικά για αυτόν , παρά μόνο νομίζω , έχω δηλαδή μια εντύπωση. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν τον κόσμο , διαφορετικά από τον διπλανό μου , έστω κι αν δε διαφέρουμε πολύ.

Έτσι , κάπου εδώ, βρισκόμαστε σε κομβικό σημειο για την φιλοσοφία. Ή αποδεχόμαστε πως δεν υπάρχει τρόπος για να βρούμε την αλήθεια ή καταφεύγουμε στην πνευματική ενατένιση της αλήθειας μέσω του λογικού Νου. Και , αν και αυτή, είναι μια δική μας επιλογή= υποκειμενική δηλαδή, δεν αλλάζει το γεγονός πως ισχύει μόνο ένα από τα δύο. Τουλάχιστον , μας μένει μια μικρή απόδειξη ύπαρξης της αντικειμενικότητας...


Αυτή η πραγματικότητα μας , κινδυνεύει κάθε μέρα. Κάθε στιγμή κάτι αλλάζει. Άρα σίγουρα ο κόσμος δεν είναι αμετάβλητος , αντίθετα αλλάζει δυναμικά συνεχώς.

Αυτή η σύγχυση είναι που δε με αφήνει να χαρώ , να νιώσω , να ζήσω κάθε στιγμή, αν και δε κάνω πλέον τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Ή τουλάχιστον προσπαθώ. Αυτή η βαθύτατη σύγχυση είναι που μας μπερδεύει , μας παραπλανά και κάνει όλες τις σχέσεις μας με το κόσμο μας δυσκολότερες. Και είναι μια πορεία προς την αλήθεια και την αγάπη όταν ξεφεύγουμε και νιώθουμε λίγο πιο σίγουροι για το κάθετι. Όταν εμπιστευόμαστε το κόσμο μας εμπιστευόμαστε και τον εαυτό μας. Και όταν το κάνουμε αυτό συμφιλιωνόμαστε και με τα δύο , τα οποία εν κατακλείδι δεν απέχουν πολύ από το να νοηθούν σαν ένα.

P.S. Κάποιοι ξέρω πως δε θα κατάλαβαν Χριστό και θα με διαλοστέλνουν τώρα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι συγγνώμη αν τους κούρασα τζάμπα.