Καλά τα λέμε μαέστρο;

 Κάθομαι στο λεωφορείο και τραγουδάω με ένα μάτσο συνταξιουχους. Ένα μπουζούκι, μια κιθάρα και πολλές φωνές που θέλουν να τραγουδούν 

 Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή, ε;

Δίπλα μου ένας κύριος κάνει δεύτερες με ανέλπιστη επιτυχία και ικανότητα. Μπροστά μου ο μπουζουξής, δίπλα του κι απέναντι ο κιθαρίστας.

Τραγουδησαμε το Φερτε μια κούπα με κρασί, τον πράσινο τον μύλο και το Έχω έναν καφενέ. Κι άλλα πολλά.

Τελικά οι άνθρωποι δεν διαφέρουμε.

Έχουμε σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εποχές τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους καημούς. Τα ίδια  πάθη.

Δε πειράζει. 

Στο τέλος τέλος, όλοι αγάπη ψάχνουμε σε τούτη τη ζωή.

Τη μεγαλύτερη αγάπη από όλες.

Ευλογημένο να είναι.

Fuck you

No one is coming to save me.

There was never anyone out there coming to save me. It was all an illusion.

Life is hard.

I deserved better.

No one fucking cares, right?

I get it.

No one.

A slave to finances once, a slave to emotions forever. A toxic emasculating process happening in the shadows. Breaking the cycle, breaking the habit, is a potion, not a poison.

But where the fuck is my fucking freedom? Where are my rewards? 

Let me shout and everything will be alright. For sure...

But really, what the fuck are you doing? What the fuck are you doing to others? Stop fucking around and GET YOUR SHIT TOGETHER!

And fuck you.

Be a man.

Πόσο ακόμα;

 Η τύχη είναι τυφλή.

Η ατυχία όχι.

Σκέφτομαι καθισμένος μπροστά σε ένα πιάνο πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Πολύ.

Δεν μπορώ να ξεφύγω όμως από τις επίμονες σκέψεις.

Γιατί εγώ; Γιατί πάντα σε εμένα; Υπάρχει κάποιος διδακτισμος στην κακοτυχία;

Μήπως αγνοω κάτι;

Τι μου ξεφεύγει;

Αν περπατάς ίσια, το τελευταίο που περιμένεις είναι να σκοντάφτεις συνεχώς.

Κι όμως...

Γιατί τόση επιμονή, τόση προτίμηση οι λακούβες σε εμένα;

Δεν αντιλαμβάνομαι τι και πώς. Και κουράστηκα να δικαιολογώ τους άλλους και την θεά Τύχη.

Ίσως πρέπει να αλλάξω στάση.

Βρέχει

Έξω βρέχει. Και καθώς οι σταγόνες ακουμπούν κοφτά την οροφή του αυτοκινήτου, σκέφτομαι, μια στιγμή όπως αυτή, πόσες φορές θα την αναπολησω στο μέλλον; Πόσες φορές θα ευχηθώ να ήμουν σε αυτήν την θέση, σε αυτήν την στιγμή και να κοιτάζω τη βροχή;

Φτιάχνω μια χρόνοκάψουλα για να επιστρέψω εδώ από το μέλλον. Όταν όλες οι προοπτικές ήταν ακόμη ανοιχτές. Ποιος ξέρει ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Μα δεν χάνω το κουράγιο μου.

Να το θυμάσαι εαυτε μου.

Αυτές οι σταγόνες είναι τα δάκρυα του Θεού.

Κι ας μας βρέξουν.