Ατελειωτες ιστορίες

 Κι έφτασε κι αυτή η στιγμή. Εσύ που κυνηγάς αυτό που δε μπόρεσα να πετύχω, εσύ που ζεις και αναπνέεις μουσική...

Εσύ που ότι λέω το έχεις ανάγει σε κανόνα και ιερή εντολή, εσύ που μου έδειξες πόση χαρά κρύβεται σε αθώα χαμόγελα, να!

Έφτασε η στιγμή που λυγισες! 

Εσύ που ερχόσουν από άλλη πόλη μέσα στο καλοκαίρι για μάθημα, τώρα δεν ήρθες στο πρώτο μάθημα της χρονιάς!

Γιατί η ζωή είναι άδικη και θα σε πονέσει χωρίς λόγο. Έτσι σου είπα.

Χωρίς γαμημενο λόγο εννοούσα.

Σωστά Ζωή;

Ευτυχώς υπάρχουν Μπετόβεν, Ραχμάνινοφ και Μότσαρτ με Σοπέν να σου κάνουν παρέα και να δίνουν νόημα στη μέρα σου. Σου είπα, βγες από το κρεβάτι, το είπες κι εσύ στον εαυτό σου.

Με πειράζει πολύ όταν συμβαίνουν αδικίες. Ίσως περισσότερο στους άλλους από ότι σε εμένα. Πάλι ταυτίζομαι και συμπάσχω. Θα μάθω να είμαι πιο αναίσθητος. Θα προσπαθήσω να στο μάθω κι εσένα. Και θα αποτύχω. Δε πειράζει. Αιωνίως χαμένος από επιλογή να μην αδικήσω. 

Με έχεις σαν παράδειγμα. Τιμή μου. Κράτα στο μυαλό σου το πιάνο και τη μουσική.

Στην ζωή του καθενός, έρχεται τουλάχιστον μία φορά ένας κατακλυσμός.  Τα παίρνει όλα με έναν τρόπο που δεν σου φαινόταν ποτέ πιθανος. Σε καταπίνει ο ωκεανός του χάους. Μαζεύεις τότε την ψυχή και το μυαλό σου σε μια ξύλινη κιβωτό και περιμένεις τη μπόρα να περασει. Κι αν είσαι δυνατός επιβιώνεις. Ποτέ δεν θα είσαι αρκετά έτοιμος ή προετοιμασμένος. Κι όμως! Επιβιώνεις ή πεθαίνεις.

Ζήσε Ζωή μου, ζήσε!

Among stars

Η φορτικοτητα των στιγμών... Η μουσική των άστρων. Των νοητών, αυτών που εξυψώνουν απείρως ψηλότερα από τα ανθρώπινα μέτρα. Εκεί είναι η μόνη καταφυγή του νου. 

Το ανθρώπινο αποδεικνύεται ολέθριο, μικρό και ανεκπλήρωτο. Πρόσκαιρο και ευκαιριακό, ευμετάβλητο εκ φύσεως. Προορισμένο να περάσει γρήγορα, σαν όνειρο, σαν φευγαλέα σκιά στον χορό της ύπαρξης. Πόσο λίγο κρατά το καθετί ανθρώπινο! Πόσο όμορφο μπορεί να πλαστεί μόνο μέσα μας!

Και καθώς ακούω άλλη μια φορά τις νότες να παρουσιάζονται στον σκοτεινό ουρανό σαν νεογέννητα αστέρια, αναγνωρίζω την ματαιότητα του πράγματος. Δεν υπάρχει λύτρωση στον φυσικό κόσμο. Μόνο κομμάτια από πανιά διαφόρων χρωμάτων, ριγμένα χάμω γυρω-γυρω. Το κόκκινο για το πάθος και τον έρωτα. Το μπλε για την φαντασία. Το μαύρο για την απελπισία. Και το λευκό για την ελπίδα...

 Μαζί μου περπατά σε αυτόν τον ουρανό ένα καράβι ιπτάμενο, δίχως ναύτες που το οδηγεί η επιθυμία, σε ρηχά νερά, αλλά χωρίς υφάλους. Πλέει ήσυχα και γρήγορα, κάνοντας επίσκεψη στα πιο λαμπρά αστέρια, λούζεται στο φως τους και αναγεννάται. Κάθε φορά, αλλάζει κι ένα κομμάτι του, από την πρύμνη ως την πλώρη και από τα πανιά ως τα κουπιά. Βάφεται και ξεβαφεται φως. Και στο τέλος θα πρέπει να ρωτήσεις, αφού όλα τα κομμάτια του έχουν αλλάξει, αν παραμένει το ίδιο πλοίο ή είναι πια ολότελα καινούριο. Μόνο κατ' όνομα ή και κατ' ουσία;

Και καθώς οι σκέψεις αυτές φαντάζουν οι πιο σημαντικές, από το κατάρτι κι όλας, ο μούτσος βλέπει το επόμενο αστέρι. Οι μαύρες τρύπες πουθενά πια.

Σκόνη ταξιδεύει μαζί με το φως στα πέρατα του σύμπαντος.Κι είναι ευτύχημα μεγάλο, γιατί εν μέρει το καθορίζει, του δίνει σχήμα και όψη πιο κοντά στα ανθρώπινα. 

When we'll be gone

Πάτησα ξανά στο ίδιο γήπεδο. Το ίδιο τσιμέντο. Μύρισα τον ίδιο αέρα. Αντίκρισα τον ίδιο ουρανό. Η στεφάνη με ένα όμορφο λευκό διχτακι. Καθαρό.

Το έδαφος έχει στρωθεί ξανά από την αρχή.

Στη θέση των παιδιών που έπαιζαν παλιά μαζί μου, είναι τα παιδιά τους. Αλλά δεν παίζουν μαζί μου. Προτιμούν να ακούνε άλλες μουσικές από αυτές που ακούγαμε. Ντύνονται διαφορετικά και μιλάνε αλλιωτικα. 

Σουτάρω. Τις πιο πολλές φορές ευστοχώ. Μα κι αν αστοχησω, η μπάλα θα αναπηδήσει μερικές φορές στο έδαφος και θα έχω άλλη μια ευκαιρία. Αρκεί να τρέξω προς το μέρος της. Αρκεί να πάρω άλλη μια προσπάθεια.

Δεν υπάρχει νίκη ή ήττα. Όχι όταν παίζεις μόνος σου. Υπάρχει μόνο ροή. Μα κι αυτή συναντά εμπόδια.

Είναι τόσο μαγικό το τι μπορεί να φτιάξει ο άνθρωπος με το μυαλό του. Πάρε για παράδειγμα αυτό το κείμενο. Αύριο μπορεί να μην βρισκόμαστε εδώ. Θα έχει μείνει μόνο ένα κείμενο, να θυμίζει πως κάποιος, κάποτε κρατούσε μια πορτοκαλί μπάλα κι ονειρευόταν.

"Θα σε βλέπω όταν φτάσεις στην ηλικία μου. Θα αντέχεις να παίζεις και τότε. Είναι τέτοιο το σκαρί σου που αν προσέξεις θα στέκεσαι καλά ως τότε. Κι εγώ θα σε βλέπω από εκεί ψηλά."

Αν δακρύζω, είναι για να βρέξω το χαρτί στο οποίο γράφω. Για να πάρει σχήμα η σκέψη μου. Και μου αξίζει να γράφω.

Κι εσύ;

 Είσαι ο πιο κουλ τύπος τριγύρω. Μου είπες την πιο γαμάτη ατάκα στην Αθήνα. Παίζεις τα καλύτερα ντραμς στο σχολείο. Αν ήμασταν ίδια ηλικία μπορεί να ήμασταν κολλητοί. 

Οπότε, τι σκατα;

Έμεινες σπίτι για μέρες. Μια κρίση είπαν οι γονείς, αλλά στην επόμενη συναυλία θα παίξει κανονικά. Κρίση πανικού ή άλλη άραγε;

Και ξέρεις τι ρε φίλε; Δεν είσαι ο μόνος! Άλλες  (τουλάχιστον) τέσσερις μαθήτριες μου έχουν σοβαρά θέματα και παθαίνουν κρίσεις τελευταία. Πέφτουν σαν τα κοτόπουλα τα παιδιά.

Οπότε, τι σκατα;

Η Έμμα έχει δει πάνω από δέκα ψυχολόγους φέτος. Έχει μάθει να τους λέει και αυτό που θέλουν να ακούσουν. Έχει κουραστεί πια, δεν αντέχει άλλο. Τόσο άγχος... 

Πόσες ευθύνες προσθέτουμε στους ώμους σας σαν περιττό βάρος; Είστε παιδιά και πρέπει να παίζετε, όχι να δουλεύετε!

Οπότε, τι σκατα;

Η Κατερίνα αγχώνεται και μόνο που αναπνέω δίπλα της, η Αλεξάνδρα τρέμει στην ιδέα της έκθεσης σε κοσμο, η Χριστίνα φοβάται και την σκιά της και η Ζωή σφίγγει όλο το σώμα της μόλις παίξει ένα δύσκολο πέρασμα.

Και έβλεπα εσένα, almost too cool for school και σκεφτόμουν, πόσο ατάραχος και σούπερ σε όλα.

Και μετά παθαίνεις σοβαρή κρίση και αράζεις σπίτι για να ηρεμήσεις.

Οπότε, τι σκατα;

Τι σκατα Άγγελε;