Θυμάμαι σαν τώρα να πρώτοακούω αυτό το κομμάτι ανάμεσα σε άλλα στο YouTube μετά από ώρες αναζητήσεων για νέα, ενδιαφέρουσα μουσική που να μιλά στην ψυχή.
Θα ήταν 2015. Ή μήπως 2016; Αν το καλοσκεφτείς πέρασε πολύς καιρός.
Final Fantasy, Nobuo Uematsu. Κρυστάλλινες μελωδίες που ηχουν σε μέρη μακρινά.
Βγαίνοντας από μια σχέση που δυστυχώς δεν κράτησε, με μια καρδιά γεμάτη πόνο, πίκρα, και λαχτάρα, γιατί δεν ήμουν έτοιμος να προχωρήσω στην ζωή μου. Να βρω τον δρόμο μου.
Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω για κάτι καλό όλα τα συναισθήματα που είχα μέσα μου και με έκαιγαν. Η αγάπη, ο έρωτας, η μαγεία και ο ανοιχτός, γαλάζιος ουρανός που υποσχόταν καλύτερες μέρες.
Θα έβαζα όλα μου τα βιώματα σε μια παράσταση με μουσική από τους αγαπημένους μου συνθέτες. Θα έλεγα την ιστορία μου όπως ήθελα εγώ.
Όχι αντικειμενικά, σίγουρα μαγικά, ίσως ωραιοποιημένα. Μα όπου υπάρχει αληθινή αγάπη, μπορεί να χωρέσει και αυτή η ωραιοποίηση. Κι αυτό γιατί ένα παραμύθι δεν μπορεί να τελειώνει με άσχημο τέλος. Κάποιος καλός άνεμος θα το αλλάξει σε κάτι πιο ποιητικό, κάτι πιο ανεκτό από την ψυχοσύνθεση μας. Κάτι πιο ανθρώπινο.
Και αν εκείνη η παράσταση επισκιάστηκε από τις τραγωδίες της ζωής, τον παππού και το αναπηρικό καροτσάκι του που εφεγγε σαν νεκροκεφαλή στο μισοσκόταδο με το σπίτι άδειο, η πίστη στο ότι μπορώ να φτιάξω κάτι νέο, όμορφο καλλιτεχνικά, ήταν εκεί, παρούσα.
Μετά ήρθε η αγάπη. Κι όλα τα άλλα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Και πέρασε καιρός, χωρίς εξωτερίκευση και αυτοεκφραση. Κυρίως γιατί η ζωή έχει πρακτικές ανάγκες στις οποίες υπακούμε δίχως επιλογή. Πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά;
Κάνοντας την αυτοκριτική μου, δεν μπορώ να με κατηγορήσω για λάθη. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Κι αυτό είναι αρκετό. Δεν πούλησα τον εαυτό μου ή το όνειρο μου. Έκανα το ανθρωπίνως δυνατόν. Καμιά φορά και πιο πέρα. Κυρίως πιο πέρα, ως προς τον εαυτό μου τουλάχιστον.
Έτσι, όταν επέστρεφα κουρασμένος από τα μαθήματα, τα ιδιαίτερα, τα ωδεία, ήξερα ότι ανταλλάσσω την ελευθερία μου με ένα πενιχρό χρηματικό αντίτιμο για να επιβιώσω.
Χρόνια προσπάθειας που ουσιαστικά δεν με προχώρησαν σαν καλλιτέχνη. Ευτυχώς, με προχώρησαν σαν δάσκαλο και κυρίως σαν άνθρωπο.
Υπήρχε μια μακρινη εποχή που δεν θυμόμουν τα ονόματα των μαθητών μου. Τώρα γνωρίζω και τα ονόματα των γονιών τους.
Αυτό εγώ το ονομάζω εξέλιξη και πρόοδο. Και τελικά, σημασία δεν έχει τι λες εσύ για τον εαυτό σου, αλλά τι λένε οι άλλοι για εσένα.
Και τώρα, που η αληθινή ευτυχία ήρθε για πάντα, έφτασε η ώρα να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου.
A Journey to Japan: Romantic Memories II
