Χτύπησα το κουδούνι. Ένας 18χρονος με νυσταγμενα μάτια βρισκόταν στην πόρτα.
- Γεια σου Σάββα.
-Γεια σου Αντώνη. Τι κάνεις;
-Καλα, εσύ;
Το σαλόνι όμορφο και τακτοποιημένο. Λίγα πιάτα στο νεροχύτη και απέραντη σιωπή, λες από τα βάθη της ύπαρξης.
Προχωρώ στο δωμάτιο του με αργά βήματα, με μια τσάντα στον ώμο μου.
- Δεν διάβασα πολύ. Δεν ήμουν καλά. Μόνο αυτά τα δύο κομμάτια είδα.
-Δεν πειράζει, θα ξεκινήσουμε με αυτά.
Στο γραφείο έχει ακουμπισμένα ακουστικά που ακόμα παίζουν μουσική. Η οθόνη έχει ένα βίντεο στο pause, ένας πατέρας που δοκιμάζει για πρώτη φορά την εικονική πραγματικότητα.
Το καλάθι δίπλα στο γραφείο ξεχειλίζει. Μπουκάλια, συσκευασίες, καφές... Ένα χαρτί είναι πεταμένο δίπλα από το καλάθι. Το κρεβάτι είναι ανω-κατω.
- Έχω ραντεβού την επόμενη εβδομάδα.
- Να πας Αντώνη.
Ο Αντώνης αποδέχεται την κατάσταση. Χρειάζεται βοήθεια και την ζητά. Θα διορθώσει τα πράγματα μέσα του ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει.
Η Ελένη κάθεται στο πιάνο. Είναι δεδομένο πως δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Μου ζητά συνεχώς να επαναλάβω. Σε κάθε πρόταση, σε κάθε λέξη. Θέλει να αρπάξει όλη τη γνώση, όλη τη μουσική. Όμως κάποιος της έβαλε κόφτες.
-Παίξε ντο με τέταρτο δάχτυλο.
- Ε;
-Βάλε πεντάλ.
- Ε;
- Με ακούς;
- Ε;
Ε;
Δεν φταις εσύ. Κι αυτό είναι αρκετό. Κάποιες νότες θα χαθούν, δεν μπορείς να τις σώσεις όλες Ελένη...
Δε πειράζει!
Μικρή μου ηλιαχτίδα τι κάνεις;
Σε ένα σπίτι που αστράφτει μοναδικότητα και βουλιάζει στην εντροπία, υπάρχει ένας λόγος για ελπίδα, για μέλλον χωρίς φόβο.
Ο φόβος είμαστε εμείς όμως.
- Μπράβο Αναστασία! Πολύ ωραία!
- Ευχαριστώ κύριε! Να σου χαρίσω μια σοκολατιτσα-καρδουλα;
-Ωωω, μα τι ωραίο δώρο! Να σου χαρίσω ένα μολύβι με νότες;
- Ναι!!!
Κι άλλες νότες, κι άλλες ζωγραφιές, κι άλλες καρδούλες. Αληθινά όμορφα όνειρα που περπατούν στο μονοπάτι των αγγέλων.
Σε μια έρημο γεμάτη άμμο και σκόρπιες νότες, ο άνεμος δεν συναντά πλάσματα στο πέρασμα του, παρά μόνο ψιλή σκόνη.
Think outside the box.
