Όταν μια διαφήμιση προκαλεί αντιδράσεις.

Ένα από τα blog που παρακολουθώ αρκετά συχνά , είναι το troktiko. Αρκετές φορές μπορεί εκεί κανείς να βρει διάφορες αναρτήσεις με ενδιαφέροντα θέματα ή breaking news. Αποτελεί μια καλή εναλλακτική μορφή ενημέρωσης. Επειδή βέβαια πολλές αναρτήσεις αποτελούν πνευματικούς καρπούς αναγνωστών του, μπορεί κανείς να δει ποικιλία απόψεων και οπτικών σε αυτές.

Τυγχάνει αυτές τις μέρες να έχει βγει ένα νέο διαφημιστικό μιας εταιρίας κινητής τηλεφωνίας, στο οποίο πρωταγωνιστές είναι κληρωτοί στρατιώτες, "φαντάροι" δηλαδή, όπως λέμε για ευκολία (και εντελώς λανθασμένα ταυτόχρονα ) . Παρακολουθήστε το.



Κάποιος λοιπόν, με το πρόσχημα του λανθάνοντος υπερπατριωτισμού έκανε το εξής σχόλιο στις 21/11/2009 http://troktiko.blogspot.com/2009/11/cosmote_20.html , στο οποίο επιγραμματικά αναφέρει πως παρουσιάζεται μια εικόνα μπάχαλο του ελληνικού στρατού και πως η λογοκρισία είναι καλή ιδέα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Επειδή διαφωνώ με τη λογοκρισία, έστειλα το ακόλουθο μήνυμα στο τρωκτικο .

Καλησπέρα αγαπητό τρωκτικό. Θα ήθελα να αναφερθώ στην ανάρτηση http://troktiko.blogspot.com/2009/11/cosmote_20.html , που μιλά για τη διαφήμιση της cosmote. Συγκεκριμένα λοιπόν θα ήθελα να ρωτήσω τον κύριο που έστειλε το συγκεκριμένο κείμενο αν έχει υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό. Είμαι σίγουρος πως η απάντηση δε θα είναι καταφατική. Όποιος έχει υπηρετήσει , όπως κι εγώ , σχετικά πρόσφατα, γνωρίζει πως αν υπάρχει κάπου μπάχαλο και ανοργανωσιά , στο μεγαλύτερο κομμάτι του τουλάχιστον , είναι στον Ε.Σ. Με ειλικρινή έκπληξη λοιπόν, καθώς απολύθηκα το 2008, διαβάζω να εκφράζει την απορία του για τη κατασταση που παρουσιάζεται στο διαφημιστικό. Να του γνωστοποιήσω λοιπόν πως τα τεκταινόμενα στη διαφήμιση, αν εξαιρέσουμε το τραγουδιστικό μέρος, είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Επιπρόσθετα, θα έλεγε κανείς πως η εικόνα είναι ελλιπής , καθώς συμβαίνουν καταστάσεις που δεν έχει φανταστεί και ξεπερνούν σε κάποιες περιπτώσεις κάθε φαντασία... Αλλά από την άλλη καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να πιστέψει κάτι που δεν έχει ζήσει.

Το πρόβλημα δεν είναι αγαπητέ η διαφήμιση, που λαμβάνει αφορμή απο αντίστοιχα πραγματικά γεγονότα στον πραγματικό Ε.Σ. Το πρόβλημα είναι για ποιον λόγο να υπάρχει άφθονο υλικό για δεκάδες τέτοιες διαφημίσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να παίξουν στη τηλεόραση.

Μήπως επειδή στα περισσότερα στρατόπεδα η συνθήκες διαβίωσης είναι ΑΘΛΙΕΣ; Θέλετε μήπως να μιλήσουμε για τα φυλάκια , όπως αυτό της διαφήμισης; Για τη μοναξιά , το κρύο , τη κούραση , τη κακή διατροφή και τις οικονομικές επιβαρύνσεις; Ή μήπως θέλετε να μάθετε για τον υπέρογκο μισθό που έχει λαμβάνειν ένας κληρωτός στρατιώτης σε αναλογία με τις εργασίες που επιτελεί καθημερινά;

Όσο για το κομμάτι του κειμένου που αναφέρεται στην "δικαιολογημένη" λογοκρισία, δε χρειάζεται να πω τίποτε, καθώς ο συντάκτης του κειμένου εκτίθεται έως αηδίας...




Το αναρτώ και στο blog μου, γιατί δε θέλω αυτές οι σκέψεις εναντίωσης στον ανορθολογισμό και σε ακραίες πρακτικές να χαθεί. Μετά από e-mail που αντάλλαξα με κάποιον από το troktiko ( δε μου συστήθηκε :) ) , με ενημέρωσε ότι το σχόλιο μου θα δημοσιευτεί σήμερα το πρωί. Μιας και κάτι τέτοιο δεν έγινε λοιπόν, αποφάσισα να το δημοσιεύσω εδώ, όχι για τόσο γιατί έχω διάθεση να τους πάω κόντρα , όσο για να δείξω τα εξής:

Πρώτον , ΔΕΝ λαμβάνουμε υπόψιν μας τους άλλους. Όταν λέμε ότι ακούμε τι έχει να μας πει ο απέναντι , σπάνια το εννοούμε, υπό την έννοια ότι δεν μπαίνουμε στο κόπο να αξιολογήσουμε τα επιχειρήματα του και ενδεχομένως να αλλάξουμε άποψη. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ευθυγραμμιζόμαστε με την άλλη άποψη , απλά ότι πρέπει να τη σεβόμαστε.

Δεύτερον, αν μια ιστοσελίδα όπως το troktiko , η οποία ομολογούμενως κάνει καλή δουλειά στην ενημέρωση, "ξεχνάει" να αφήσει να ακουστεί κι η άλλη άποψη ( πραγματικά δεν έχω καμιά διάθεση να φανώ κακοπροαίρετος απέναντι τους), ένω σαν ιστοσελίδα και ενστερνιζόμενη την ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσω του διαδικτύου υποστηρίζει γενικά εντελώς αντίθετα πράγματα, σκεφτείτε με ποιον τρόπο λειτουργούν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ( ή ενημέρωσης, τώρα πια ) , τα οποία στηρίζουν και στηρίζονται από κατεστημένα κομματικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα!!

Αυτά και ελπίζω να μη σας κούρασα πολύ σήμερα.

Δημιουργήστε τα δικά σας (μικρά) flash video!

Απόψε φέρνω στο φως (μπου!) μια ιστοσέλιδα με αστεία flash cartoon την οποία είχα βρει παλιότερα και η οποία λειτουργεί ως εξής: Γράφεις το κείμενο που επιθυμείς και το ακούς από τα όμορφα μικρά καρτουνάκια! Έχει πολύ γέλιο και σε ένα από αυτά υπάρχει και επιλογή για κείμενο στα ελληνικά! Το link της σελίδας είναι http://www.acapela.tv/ και ακολουθούν κάποιες από τις e-ξαιρετικές δημιουργίες μου :)

Το λαγουδάκι στα κρύα.


Περί κυριαρχίας...

Και αυτό είναι για τη φίλη μου την Έφη.Έφη darling, σου το χρωστούσα...

I love this game.

Όσοι με γνωρίζουν καλά , ξέρουν πως πέρα από την αγάπη μου για τη μουσική και τα βιβλία, υπάρχει και το μπάσκετ. Αυτή η αγαπημένη συνήθεια , που κάποτε αποτελούσε τρόπο ζωής, βρίσκεται καλά φυλαγμένη μέσα στη καρδιά μου, σε ένα απο αυτά τα συρταράκια που έχουμε για να τα ανοίγουμε μόνο κάτι Κυριακές. Κάτι παράξενες γιορτές, κάτι άδειες μέρες, του χρόνου, τότε που επιστρέφουμε πίσω , στις απαρχές της ζωής μας. Τότε που απογοητευόμαστε από την καθημερινότητα και την σκληρή πραγματικότητα που μας περιβάλλει και προσπαθούμε να θυμηθούμε κάποιες από τις όμορφες στιγμές μας. Κάποιες από τις ευχάριστες αναμνήσεις μας, που ανήκουν σε μια άλλη εποχή διαφορεική, πιο όμορφη...


... Και μετά προσγειώνεσαι στην σκληρή πραγματικότητα. Πηγαίνουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι μπάσκετ και τι καταφέρνουμε; Να εκνευριστούμε , να ανταλλάξουμε κουβέντες με άλλους φίλους του αθλήματος , να παρατήσουμε τη πορτοκαλί μπάλα και να αρχίσουμε το... καράτε. Στιγμές απείρου κάλλους, με πρωταγωνιστές ανθρώπους που υποστηρίζουν την ιδεολογία του αθλητισμού ως στάσης ζωής και ευγενούς άμιλλας μεταξύ τους. Και όλα αυτά, γιατί σαν λαός δεν έχουμε μάθει ακόμα πως να χάνουμε και το χειρότερο , δεν έχουμε ιδέα του πως να νικάμε. Είμαστε λάθος, δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, είμαστε αμαθείς και άσχετοι, φαντασμένοι και ανόητοι , εξυπνάκηδες και πλανεμένοι.


Δε μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει με εμάς. Τι είναι αυτό που δηλητηρίασε το τρόπο σκέψης μας; Τι είναι αυτό που μας ωθεί σε αυτή την ηλίθια και αδιέξοδη βία; Τι μας αναγκάζει να μη χαιρόμαστε τη κάθε μας στιγμή και να χαλάμε με τον αναίτιο θυμό μας; Θέλω να πω , πόσες φορές δεν έχουμε βριστεί μέσα από το αυτοκίνητο με άλλους οδηγούς, γιατί "έχουμε δίκιο!" και ο άλλος δε ξέρει να οδηγεί; Που μπορεί να μας οδηγήσει η συμπεριφορά μας; Γιατί δε σκεφτόμαστε, ότι το να σεβόμαστε τον απέναντι μας, έχει να κάνει τελικά με το πόσο σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό;

Ποίημα-κουίζ.

Διαβάζοντας ποίηση, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, βρήκα και ένα εξόχως ειρωνικό, ασύγκριτα όμως αληθινό.Βρείτε ποιου είναι και θα εκπλαγείτε!

ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ

Πετώ και χύνω πράγματα πολλά γι ' αυτό και λέτε πως είμαι γεμάτος περιφρόνια. Όταν ρουφάς από ένα ξέχειλο ποτήρι χύνεις και πετάς πολύ δίχως ωστόσο να περιφρονείς αυτό που πίνεις.

Τα βαλς μιας άλλης εποχής.

Εμείς οι μουσικοί έχουμε κάποιες περίεργες, για τον πολύ κόσμο εμμονές. Κάποιες φορές , κάποια μουσικά κομμάτια , μένουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας και αποκτούν μια ξεχωριστή θέση στη καρδία μας. Με πολύ αγάπη λοιπόν, σε διάφορες περιόδους της ζωής μου , επιστρέφω με νοσταλγία στα Βαλς τους Chopin. Αυτά τα μουσικά κομψοτεχνήματα μιας εποχής πέρα για πέρα Ρομαντικής , ακόμα και με τη συμβατική σημασία που της αποδίδουμε σήμερα , είναι πάντοτε εδώ , για να μας συντροφεύουν…

Για να πω την αλήθεια, αυτή τη φορά, ο "ένοχος" για την ευχάριστη αυτή αναπόληση , είναι ένας από τους μαθητές μου, ο οποίος μου ζήτησε να μάθει ένα από αυτά τα υπέροχα βαλς. Έτσι λοιπόν θεώρησα καλό να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και όχι μόνο!



Και αυτό είναι το βαλς για το οποίο μιλάμε. Απολαύστε το!

Η σημασία του να χάνεις.

Καλήσπερα.Όλοι σε αυτή τη ζωή έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας. Τις στιγμές που αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και τις φορές που αισθανόμαστε λυπημένοι. Τις φορές που τα πράγματα μας πηγαίνουν καλά και άλλες που όλα μας πάνε στραβά κι ανάποδα.

Κάποιες φορές λοιπόν κερδίζουμε. Πετυχαίνουμε . Νικάμε. Αυτές είναι στιγμές που νιώθουμε δυνατοί , σίγουροι για τον εαυτό μας ή απολαμβάνουμε ενδεχομένως τους καρπούς των κόπων μας.

Τι γίνεται όμως με τις φορές που αποτυγχάνουμε;

Το πιο μισητό συναίσθημα , η πιο άσχημη κατάσταση για μας, είναι εκεί, τότε! Όταν έχουμε προσπαθήσει , έχουμε βάλει τα δυνατά μας , έχουμε δώσει όλες μας τις δυνάμεις κι όμως... Το αποτέλεσμα αποτυχία!

Και ενώ μισούμε την αποτυχία , δεν έχουμε τις περισσότερες φορές τη δύναμη να σταθούμε απέναντι της , να την κοιτάξουμε κατάματα και να την αντιμετωπίσουμε. Δεν θέλουμε με εκκίνηση την αναγγελία και την άφιξη της να επενδύσουμε σε αυτήν, να τη ακουμπήσουμε , να τη νιώσουμε , να τη γευτούμε σε όλο της το μεγαλείο. Μη ξεχνάμε, όλες οι γεύσεις δεν είναι ίδιες στη ζωή και πολλές φορές, αυτές οι γεύσεις είναι πικρές. Πρέπει όμως αργά ή γρήγορα να φτάσουμε στην ουσία της αποτυχίας: στην γνώση της . Για αυτό το λόγο πρέπει να σηκώνοντας το κύπελο της ζωής ψηλά να πιούμε το πικρό πιοτό της αποτυχίας μονομιάς. Και αφού το πιούμε να κατεβάσουμε με δύναμη το κύπελο στο τραπέζι της ύπαρξης μας.

Αποφεύγουμε λοιπόν να γνωρίσουμε την ουσία της αποτυχίας μας , ενώ θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε από αυτήν. Απωθούμε κάθε φορά τη δυσάρεστη ανάμνηση που μας αφήνει. Ποιος είναι όμως μεγαλύτερος δάσκαλος από αυτήν; Τακτικές και στρατηγικές για την επιτυχία πάντα θα έρχονται από την ήττα. Όχι από τη νίκη. Και αν ισχύει , για να κάνω και μια αναφορά σε προηγούμενο post , πως ζωές μας είναι ένα πεδίο μάχης ή όπως θα έλεγε κι ο Ηράκλειτος , πόλεμος πατήρ πάντων , πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε συναισθηματικά από τις μάχες της ζωής.

Το μεγάλο πρόβλημα , ο μεγάλος κινδύνος , είναι να εγκλωβιστούμε σε μια τέτοια κατάσταση , όπου δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ήττα μας , και να την ξεφορτωθούμε αφού την αξιοποιήσουμε όσο πιο εποικοδομητικά γίνεται.

Η Λύση και σωτηρία μας είναι μία και μόνο στάση ζωής. Αυτή του στοχαστή. Ο στοχαστής βλέπει τις πράξεις του σαν έρευνες και ζητήματα που πρόκειται να του δώσουν λύσεις στο ένα ή στο άλλο ζήτημα. Η επιτυχία ή αποτυχία είναι για τον στοχαστή, πρώτα από όλα, απαντήσεις.


Τελικά μια από τις μεγαλύτερες αρετές είναι το να ξέρει κανείς να χάνει.

Όταν αποφασίσουμε να τραβήξουμε την κουρτίνα και να ρίξουμε μια ματιά από το παράθυρο θα καταλάβουμε πως όταν μιλάμε για επιτυχία ή αποτυχία , μιλάμε για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.