Ξημερώματα

Ένα άδειο δωμάτιο κλινικής, ένα παράθυρο κρυμμένο από παχιές κουρτίνες - κι όμως! βλέπω τα φώτα της πόλης από κάτω!

Νυσταγμενο πρωινό σε άλλη μια σουρεαλιστική σκηνή - τι δουλειά έχω εγώ εδώ;

Πώς έμπλεξα σε όλα αυτά; Μα γιατί; Ειλικρινά, γιατί;

Ξέρεις ότι έχεις φτάσει στα όρια όταν δεν υπάρχει απάντηση. Κατά μία έννοια σπας το matrix. Good for you asshole. You are still just a number.

Ψάχνω λέξεις για να αποτυπώσω όσα βιώνω, ίσως πιο δραματικά από ότι πράγματι είναι. Δεν τρέχει τίποτα, αφού  αυτός είναι ο φαντασιακός μου χώρος, ποιητικός, αφηρημένος, υπέροχος, τουλάχιστον για εμένα φυσικά.

Ημίφως, ορος που κρέμεται, σαν τις ελπίδες που κρεμάσαμε για γρήγορη ίαση σε κάποιο τάμα, Δεν αστράφτει, όχι όπως έχουμε συνηθίσει. Μόνο οι σταγόνες κινούνται ομοιόμορφα και σταθερά, όπως τα θαύματα που γίνονται αργά και αθόρυβα κι ας μην μοιάζουν καν με θαύμα πια.

Το κουμπί για τη νοσοκόμα, η τηλεόραση, το τηλεκοντρόλ, τα άδεια κρεβάτια, η μυρωδιά νοσοκομείου...

Όχι, δεν έχω καμία δουλειά εδώ.

Βγαίνω από αυτήν την κατάσταση.

Blindsided

Έχω ψάξει τη ζωή και τους ανθρώπους από χίλιες μεριές. Έχω προσπαθήσει να καταλάβω το τι και το πώς. Γιατί κυλά έτσι η ζωή; Γιατί σκέφτονται οι άνθρωποι με τον τρόπο που σκέφτονται; Πως λειτουργεί τέλος παντων το πράγμα;

Αποτυχία πλήρης. Δεν έχω ιδέα στην πραγματικότητα και αισθάνομαι το ίδιο εξωγήινος όταν ήμουν 15 χρονων. Δεν ταιριάζω πουθενά, δεν προσαρμόζομαι στις νόρμες, στη νοοτροπία, στην ηθική. Είμαι άλλος και το έχω αποδεχτεί. Και αυτό πληρώνω.

Κι έρχεται η ώρα που δεν έχει πια καμιά σημασία, γιατί το σύστημα σε στυβει δίχως δεύτερη σκέψη, μέχρι την τελευταία σου σταγόνα και μετά απλά σε αφήνει στην άκρη. Ή αν προλάβεις λίγο πριν το τέλος, κάνεις εσύ στην άκρη. 

Το σύστημα είμαστε όλοι μας. Μην γελιομαστε, δεν υπάρχει αληθινή ανθρωπιά εκεί έξω, ούτε "ενσυναίσθηση" για τον διπλανό. Μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιούμε στην εποχή μας για να κρύψουμε τη γύμνια μας, το γεγονός ότι δεν νοιαζομαστε, δεν αγαπάμε, δεν προσπαθούμε για τους άλλους, αλλά για την πάρτη μας και μόνο. Οι ψευδαισθήσεις δεν επιτρέπονται απλά, ενθαρρύνονται κι όλας.

Ο θυμός είναι λογικός, μα αν δεν τον διαχειριστείς εξίσου λογικά, κάνεις κακό στην ψυχή σου. Ίσως και στους άλλους. Πόση υπομονή πια να κάνεις; 

Τελικά, η ζωή είναι πιο μικρή από όσο φανταζόμαστε, πιο ευάλωτη από όσο θα θέλαμε και πιο ακριβή από όσο αντέχουμε. Θα ήθελα πολλά, αλλά και ποιος δε θέλει; Είναι μάταιο να ζητάς τον ουρανό όταν αρκεί ένα κομμάτι γης. Και δεν ξέρουμε αν σου αναλογεί πράγματι και αυτό στο τέλος της ημέρας.

Κάτι αξίζουμε όλοι. Παίρνουμε ότι πει ο Θεός. 

Ούτε υπάρχει δικαιοσύνη.

Η ζωή συνεχίζεται μέσα από εμάς. Στις επόμενες γενιές ελπίζω να φέρει γνώθι σαυτόν κι ένα καλύτερο σημείο εκκίνησης. Άλλες ευχές δε γνωρίζω που να είναι ρεαλιστικές, έστω και δύσκολες.

Έτσι, η κόρη μου θα γίνει το καλύτερο παιδί του κόσμου, το καμάρι και το φως μου. Ίσως αυτή βρει την άκρη. Εμείς δεν μπορέσαμε, αν και το παλεύουμε.

Κατά τα άλλα, άδραξε τη μέρα!