Σταγόνες

Η βροχή σταμάτησε. Πίσω από το παράθυρο βλέπω τις σταγόνες.  Αφήνουν ένα προσωρινό αποτύπωμα στον γκρίζο και λευκό ουρανό πίσω από το τζάμι. Σαν ελπίδα κάποιο ξημέρωμα.

Μία βρύση που έκλεισε. Στο νιπτήρα, στους σωλήνες, στις στάλες που ακούγονται από μακριά, μια μικρή μουσική που σπάει τη μονοτονία της ησυχίας. Μία επαναπαυση δίχως βιασύνη.

Σταγόνες, σταγόνες, σταγόνες που στάζουν. Σταγόνες σαν διάφανο ελιξίριο. Σταγόνες για το μέλλον.

Μία σκέψη σαν αεράκι

Περνώντας κάτω από τη γέφυρα, για πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου να αναρωτηθεί: "γιατί Θεέ μου σε εμένα;"

Την ίδια στιγμή με πλησίασε μια ηλικιωμένη γυναίκα βρώμικη, αποστεωμενη και ταλαιπωρημένη.

Φορούσα τα ακουστικά, αλλά έβγαλα να της δώσω μερικά ψίχουλα. Με χτύπησε στον ώμο.

 - Δουλεύεις αγόρι μου;

- Δουλεύω είπα βγάζοντας τα ακουστικά

- Να 'σαι καλά.

- Να είστε καλά.

Τι, θες κι επίλογο;

Το δώρο της αθανασίας

Κάπου, στην άκρη της ανατολής, στην άκρη του ήλιου που αρχίζει να διασχίζει τον ουρανό, στην άκρη αυτής της πόλης, στα πιο τσιμεντένια σοκάκια, εκεί, σε ένα μικρό ζωγραφιστο γήπεδο, εκεί, εκεί, εκεί...

Ονειρεύομαι την μέρα που θα ξημερώσει και θα βρεθώ εκεί. Να αφεθω ελεύθερος στην αγριάδα της επιπλαστης ερημιάς, εκεί που έμαθα από μικρός να ζω, να αναπνέω. Εκεί που δεν έχει σημασία τίποτα. Μόνο η στιγμή που περνά κι η πνοή που μπαίνει στα στήθη μου.

Κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό μου και τον ήλιο, το δικό μου έτος διαρκεί περίπου όσο και οι ανάσες μου.

Ύστερα, γροθιές στον αέρα, να φοβεριζω το άπειρο, σαν άφοβος έφηβος που τρέμει. 

Σαν ξεροκέφαλος γλάρος που βουτάει πάλι στο νερό.

Σαν άσπρο σύννεφο που δεν διαλύεται στη λιακάδα.

Η άκρη της γροθιάς πάντα προς το άγνωστο.

Κι αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό στον άνθρωπο από τη γροθιά του.

Για αυτό ο Θεός μου πρόσφερε το δώρο της πυγμαχίας κι εγώ, για να Τον υμνήσω, έφτιαξα μια νέα προσευχή.

"Το σταυρό σου και τη γροθιά σου". 

Κι αν κάπως κατανοείς την αναζήτηση της ευτυχίας, θα έχεις καταλάβει πια ποιο είναι το δώρο.