No problem...

 

Just in case...

 

Be a man!

 

Say pizza to drugs.

 

Nothing is impossible!

 

Joke's on you!

 

Being broke...

 

Maybe!!

 

An apple a day...

 

Shut up and drive!

 

Having fun!

 

Καλό χειμώνα!

 

Οι καμπάνες

 Ντιν, Ντιν, νταν!

Ντιν, Ντιν, νταν!

Καθισμένος σε μια αίθουσα αναμονής, αδυνατώ να κατανοήσω βασικά πράγματα που κινούν τη ζωή γύρω μου. Ίσως η λήθη να βοηθήσει στην απαγκίστρωση από τον αέναο κύκλο λαθους-σωστου.

- Θέλετε ένα παγωτακι; Να σας γλυκανουμε λίγο;;

Την απάντηση την ξέρουμε όλοι.

Είναι ακόμη ένα δείγμα πως όταν όλα πάνε στραβά, η ζωή προσπαθεί να σου δώσει θάρρος κι ας σε πλήγωσε πιο πριν. Έτσι γίνεσαι πιο δυνατός λένε. Κοντεύω να γίνω Σούπερμαν θα τους απαντούσα...

Η καμπάνα της ζωής χτυπά κι αλίμονο σε όποιον δεν σηκωθεί όρθιος, σε στάση προσοχής να ακούσει το κάλεσμα της. Να την, πάλι χτύπησε! 

Αλήθεια, πόσους χτύπους αντέχει κάνεις να ακούσει;

Οσους χρειαστεί, ακούγεται να λέει μια φωνή από το βάθος. Μα ξέρεις τι; Δεν έχω διάθεση να ακούσω τώρα. Έτσι κι αλλιώς, η καμπάνα καλύπτει τη φωνή που έρχεται από μακριά κι αν και επιτακτική, δεν μπορεί να νικήσει τον αέρα που τη σκορπίζει, καθώς ο μεταλλικός ήχος συνεχίζει να τραγουδά τον ίδιο σκοπό, μια ατάραχη μελωδία δίχως κομπιασμα.

Η δεύτερη καμπάνα ήχησε. Λυγμοι με πιάνουν, μα δεν μπορώ να κλάψω, μόνο να τρέξω μακριά από τον ήχο της για λίγο. Τι κι αν κρύβομαι; Αυτός ο ήχος τρυπώνει παντού και περνά τις νότες του μέσα στο κορμί μου ήρεμα κι ανατριχιαστικά. Θα 'ναι η δεύτερη καμπάνα αναφωνω και πάλι.  Πότε σταματά;

Ορθωνομαι στα πόδια μου και ψάχνω να δω το χρώμα της κι αν κάποιος τραβάει το σχοινί και τη χτυπάει. Δεν βλέπω τίποτα, μόνο ομίχλη που όλο και πυκνώνει. Και χάνεται ο κόσμος γύρω της, μαζί και ο ήχος από τις καμπάνες.

Ξάφνου, μέσα από την ομίχλη,  βλέπω να ξεπροβάλλει ένα μικρό χωριό κάπου στο βουνό και καθώς περπατώ, αντικρίζω τους θάμνους και τα δέντρα, τις πέτρες και τα μικρά σπίτια. Μαζί και τον πελώριο ουρανό, έναν γαλάζιο ουρανό, που σιγα-σιγα αρχίζει να φαίνεται καθαρά. Και που πριν τον χορτάσω, καθώς οι δείκτες ενός αόρατου ρολογιού κινούνται, γίνεται νυχτερινός για να μου δείξει τα αστέρια του να φωτίζουν τα σκοτάδια. Όπως τα κοιτάζω, βλέπω χιλιάδες αστραφτερές καμπανούλες. Και χτυπάνε όλες μαζί για να μου δώσουν κουράγιο.