Ο νεαρός στην αυλή του σχολείου κρατά την μπάλα του μπάσκετ. Τριπλαρει πίσω από την πλάτη, χαμηλώνει το σώμα του και κάνει μια προσποίηση, μετά ξεκινά να παίρνει τα βήματα για μπασιμο. Καλάθι. Αρπάζει τη μπάλα και βγαίνει περίπου στο ύψος των βολών. Σουτάρει στο ψηλότερο σημείο του άλματος του. Μόνο διχτακι! Όμορφο καλάθι. Όμορφο σαν τέχνη, σαν πίνακας ζωγραφικής. Τσιμέντο και γύρω γύρω πεσμένα φύλλα από τα δέντρα. Τι όμορφη και ρομαντική εικόνα! Δεν είμαι εγώ!
Το μάθημα έχει ξεκινήσει. Ο μαθητής έχει χιούμορ. Δεν έχει διαβάσει. Ακούει τις υποδείξεις. Πότε κάνει τα δικά του, πότε ότι του λένε. Η ξανθιά καθηγήτρια προσπαθεί να τον πείσει να θέλει μουσική. Να την ζητά. Να την λατρεύει! Δεν είμαι εγώ!
Ο πιτσιρίκος ανεβαίνει τον Γολγοθά του. Είναι δύσκολα στο σπίτι και πονά. Δεν έχει εύκολη διέξοδο. Του αρέσει το χιούμορ και τα ψέματα. Κάνουν την πραγματικότητα λίγο πιο εύκολη. Δεν λειτουργούν πάντα γιατί η μύτη του μεγαλώνει. Και ποιος θέλει ένα ξύλινο παιδί; Τρώει για να ξεχνά και του αρέσει! Δεν είμαι εγώ!
Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, είναι οι άλλοι.
Αυτοί είναι το νόημα, αυτό ήταν ανέκαθεν.
Επιβάτες, σε τυχαία δρομολόγια της ζωής.
"Καμιά φορά σκέφτομαι οτι
μετά από εβδομήντα χρόνια
κάποιος μπορεί να σταθεί σε ένα άδειο αντίστοιχο τρόλεϋ
και να ακούσει την σιωπή του πλήθους
…Ναι…
Αλλά δεν θα είναι η ίδια σιωπή
Θα είναι η σιωπή ενός άλλου πλήθους
Δε θα είμαστε εμείς"
