Σε βλέπω καιρό να κάθεσαι ήσυχη, σιωπηλή. Σοβαρή. Τα άλλα παιδιά δεν σου δίνουν και πολλή σημασία. Κι έτσι, έχεις ένα βλέμμα μονίμως μελαγχολικό - Μα πού γύριζες;
Στο μάθημα είσαι πάντα προσεκτική και τραγουδάς σωστά. Απλά ώρες -ωρες η ματιά σου είναι άδεια, κουρασμένη από τους ήχους, δίχως αντίδραση. Ποιος ξέρει τι μελωδίες σφυρίζουν στα αυτιά σου;
Μετά από χρόνια, σε είδα την προηγούμενη εβδομάδα να χαμογελάς για πρώτη φορά. Θα φταίει που βάλαμε ο καθένας να ακουστεί το τραγούδι του. Θα φταίει που βγήκαμε εκτός προγράμματος. Θα φταίει που η ζωή αστράφτει σε μπλε φόντο.
Στο ταξίδι ήσουν συνέχεια πίσω από δύο κοριτσάκια. Ήσυχα κι αυτά, αλλά χωρίς χαμόγελο για εσένα. Σε υποφέρουν σιωπηλά. Γελάνε και σε ακούω να γελάς κι εσύ το ίδιο χαρούμενα. Αλλά τρέχουν να φύγουν κι εσύ, σαν να προσπαθείς να μείνεις κοντά τους για να μην σπάσει ο αόρατος σπαγγος. Για να μην σε αφήσουν και περάσεις όλη την εκδρομή μόνη σου.
Ξέρεις πόσες φορές κρατούσα τον σπαγγο να μην σπάσει;
Θυμάμαι να περπατάω μέσα σε ένα δάσος. Όλοι έχουν μια παρέα. Όχι εγώ. Εγώ περπατάω μόνος μου, περιπλανιεμαι σαν άδικη κατάρα, η κατάρα της μοναξιάς. Και τα παιδιά είναι σκληρά, το ξέρεις, σε αποφεύγουν και σε περιφρονούν. Έτσι, αν είσαι μόνος, σε κάνουν να νιώθεις ακόμη πιο μόνος. Σου δείχνουν τη πορεία της ζωής σου, εκτός κι αν θες να την αλλάξεις. Εγώ σε αυτό το δάσος, πάλι μόνος μου ήμουν. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά. Και μόνος έμεινα.
Να κοιτάς γύρω γύρω, με το άγχος και την δυσφορία να ανεβαίνουν με κάθε επιπλέον πρόσωπο που συναντούσες στο διάβα σου. Τι τραγωδια
100 χρόνια μοναξιάς.
Πόσο συχνά, αλήθεια, ξέρεις πως να βγεις από μια κατάσταση που σε πονά χωρίς να φταις;
Εσύ πάντως σίγουρα το προσπαθείς. Προετοιμάζεσαι, ψυχολογικά σκληρά γυμνάζεσαι. Ναι, δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη.
Απόψε χορέψαμε όλοι μαζί. Απόψε μπήκες στον χορό και τα έδωσες όλα. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους.
Και ξαφνικά... Σηκώθηκες να χορέψεις ζεϊμπέκικο. Και μας άφησες άναυδους!!!
Μα πως είναι δυνατόν να χορεύεις τόσο καλά; Μα πως είναι δυνατόν να έχεις τόση αυτοπεποίθηση; Δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Εγώ δεν μπορούσα να χορέψω Άννα... Ακόμη και για αυτό ένιωθα άσχημα.
Όμως εσυ το έκανες επανειλημμένα.
Έχεις μεγάλη καρδιά κορίτσι μου. Αυτός ο κόσμος σε απορρίπτει γιατί είσαι ιδιαίτερη. Έχεις τα προβλήματα σου. Μα εσύ είσαι αυτή που είσαι. Το κατάλαβες και αποφάσισες να αλλάξεις. Και τα διορθώνεις όλα.Μη χάνεσαι σε λέξεις. Σκεψου μόνο τον σκοπό.
Έχεις πολύ μεγάλη καρδιά κορίτσι μου. Σε θαυμάζω.
