Το δωματιακι δίπλα στη σκηνή στέκει βουβό. Σχεδόν άδειο. Λίγες καρεκλες μόνο βρίσκονται στο χώρο, ανακατες, άτακτα τοποθετημένες στο χώρο όπως αυτές ήθελαν. Σαν σκόρπιες σκέψεις, που πνίγονται κάτω από το βυθό, δίχως οξυγόνο.
Ο φόβος της σκηνής. Το άγχος της εμφάνισης. Αυτό το άγχος που δεν ξεκινά καν από τον φόβο της έκθεσης πια. Το παράλογο άγχος, ο παραλογος φόβος. Αυτός ο φόβος. Ο ίδιος και ο διαφορετικός μαζί.
Όλα τα άγχη, οι αδυναμίες και οι φοβίες που εκδηλώνονται σταδιακά, αλλά και σε μια στιγμή μόνο. Το βάρος της πίεσης που νομίζεις πως θα σε συνθλίψει. Η προσταγή αυτή η σκληρή, πως πρέπει να τα πας καλά, on demand. Μέρα, νύχτα, όταν είσαι καλά, όταν δεν είσαι καλά, ξύπνιος, κοιμισμένος, λιποθυμος... Όχι σαν άνθρωπος. Κυρίως όχι σαν άνθρωπος.
Και μετά ο αργος βασανισμός μέχρι να ανέβεις στη σκηνή. Τα χέρια ιδρώνουν, οι σφυγμοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν άτακτα, ενώ ταυτόχρονα από το μυαλό περνάνε σε κινούμενη εικόνα όλες οι νότες, σαν κουρδισμενο μηχανάκι για επιβεβαίωση. Τσιτωνεις, χαλαρώνεις, πέφτεις, νυστάζεις, φοβάσαι και πάλι από την αρχή.
Δεν είναι ο τωρινός πόνος που σε κάνει να υποφέρεις. Δεν είναι μόνο αυτος. Είναι όλοι μαζί οι προηγούμενοι, συσσωρευμένοι. Σηκώνομαι να παίξω συνοδεία σε μια τραγουδίστρια, αλλά είναι σαν να παίζω ξανά 4η Μπαλάντα Σοπέν, ενώ δεν έχω μελετήσει.
Έχεις ξανάρθει εδώ. Θυμάσαι; 10 χρόνια σχεδόν πίσω. Περιμένεις τη σειρά σου για να παίξεις στο διαγωνισμό. Είσαι σίγουρος. Είσαι διαβασμενος. Είσαι έτοιμος. Πέρσι έφτασες μέχρι τον τελικό σε όλη την Αγγλία. Φέτος μπορείς να νικήσεις! Και τότε βγαίνει να παίξει η Rachel. Δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Αλλά η Rachel είναι πιτσιρικα και νομίζεις ότι κάνει μορφασμούς. Αρχίζει να παίζει. Αλλά δε κάνει μορφασμούς. Παίζει πολύ ωραία. Και είναι τυφλή. Θυμάσαι πόσο συγκινήθηκες; Θυμάσαι πόσο έσπασες; Θυμάσαι πόσο ήθελες να κλάψεις; Θυμάσαι ότι έπαιξες decent; Θυμάσαι ότι πέρασε άλλος στον τελικό εκείνη τη χρονιά; Τα θυμάσαι; Θέλεις να τα θυμάσαι άραγε;
Πάντως η Rachel σε έκανε φίλο στο Facebook και βλέπεις από τότε τη πρόοδο της. Θα πάει πολύ μπροστά αυτό το κορίτσι! Πόσο χαίρομαι!
Snap back to reality!
Τι παίζει ρόλο λοιπόν; Ο χρόνος, η διάρκεια; Ναι, σίγουρα. Και η ευθύνη. Όταν όλοι στηρίζονται σε εσένα και αν δεν αποδόσεις, δε βγαίνει η συναυλία, νιώθεις, χωρίς να το θες ή να χρειάζετςι βάρος.
Κάθεσαι, πατάς τα πλήκτρα, είσαι εκεί, τους ακούς όλους, σε ακούνε, είναι όμορφα μαζί. Μα εσένα σε πιάνει τρεμουλα, φόβος, άγχος, πόνος, παράπονο. Άσχετες σκέψεις και συναισθήματα. Δεν σε αγαπάνε, σε κοροϊδεύουνε, σε προδίδουν, σε αφήνουν, πεθαίνεις... Αυτός είναι ο αρχικός φόβος κι από αυτόν κανείς δεν ξεφεύγει. Μα τι σχέση έχουν αυτα; Τώρα παίζουμε Clair de lune!
Θες να φύγεις, να εξαφανιστείς, να κλάψεις σε μια γωνιά, γιατί όλα είναι τόσο άδικα. Το πιάνο έχει πολύ βαριά πλήκτρα και τα δάχτυλα σου δεν αντέχουν να τα σπρώχνουν προς τα μέσα. Και η φωνή του πιάνου, πολύ φοβάσαι πως δεν θα βγει. Πρόβα, πάμε πάλι, πρόβα.
Αισθάνεσαι αδύναμος, μικρός. Καταφεύγεις σε άδεια χρώματα. Θα φας, θα πιεις, θα κάνεις καταχρήσεις, θα μπλέξεις σε εξαρτήσεις.
Ή θα σε πάρει ένας φίλος από το χέρι να περπατήσεις, να πάρεις λίγο αέρα. Θα φας μια σακούλα πατατάκια μόνο με αλάτι μονομιάς. Θα γεμίσεις έστω λίγο. Μπορεί και να συνέλθεις. Λίγες θερμίδες μόνο παραπάνω. Δε πειράζει ρε Σάββα...
Θα έχεις γκρεμίσει τον εαυτό σου όλο αυτό το καιρό. Και ξαφνικά. Ξαφνικά. Ω, πόσο μη ξαφνικά...
Βγαίνεις στη σκηνή, πατάς ρωμαλέα, με αυτοπεποίθηση, τα παίζεις όλα και τελειώνεις τη συναυλία πανηγυρικά. Στα αρχιδια σου όλα. Αυτός είσαι και για αυτό γεννήθηκες. Και κανείς δεν μπορεί να σου το κλέψει αυτό.
Άντε γαμησου άγχος. Άντε γαμησου φοβε. Άντε γαμησου θάνατε, που κοιτάς από τη γωνία. Παλιομαλακα.
Άντε γαμησου.
Κι ύστερα μένουν τα κατάλοιπα. Πόσα πολλά κατάλοιπα; Δεν διαλύονται εύκολα και έτσι μπορεί να πηγαίνεις στη δουλειά, να ξαπλώνεις σπίτι, να τρως ασταμάτητα, να παίζεις παιχνίδια, να ακούς μουσική ή ακόμη και να κάνεις μια ηχογράφηση. Κι όμως τα κατάλοιπα δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Και όταν όλες οι άλλες διέξοδοι μοιάζουν να έχουν σφραγίσει, γράφεις.
Το να νικας τον εαυτό σου δεν είναι και μικρό πράγμα. Κάθε νίκη είναι παρόν. Κάθε νίκη ειναι για πάντα.
