Το έδαφος έχει στρωθεί ξανά από την αρχή.
Στη θέση των παιδιών που έπαιζαν παλιά μαζί μου, είναι τα παιδιά τους. Αλλά δεν παίζουν μαζί μου. Προτιμούν να ακούνε άλλες μουσικές από αυτές που ακούγαμε. Ντύνονται διαφορετικά και μιλάνε αλλιωτικα.
Σουτάρω. Τις πιο πολλές φορές ευστοχώ. Μα κι αν αστοχησω, η μπάλα θα αναπηδήσει μερικές φορές στο έδαφος και θα έχω άλλη μια ευκαιρία. Αρκεί να τρέξω προς το μέρος της. Αρκεί να πάρω άλλη μια προσπάθεια.
Δεν υπάρχει νίκη ή ήττα. Όχι όταν παίζεις μόνος σου. Υπάρχει μόνο ροή. Μα κι αυτή συναντά εμπόδια.
Είναι τόσο μαγικό το τι μπορεί να φτιάξει ο άνθρωπος με το μυαλό του. Πάρε για παράδειγμα αυτό το κείμενο. Αύριο μπορεί να μην βρισκόμαστε εδώ. Θα έχει μείνει μόνο ένα κείμενο, να θυμίζει πως κάποιος, κάποτε κρατούσε μια πορτοκαλί μπάλα κι ονειρευόταν.
"Θα σε βλέπω όταν φτάσεις στην ηλικία μου. Θα αντέχεις να παίζεις και τότε. Είναι τέτοιο το σκαρί σου που αν προσέξεις θα στέκεσαι καλά ως τότε. Κι εγώ θα σε βλέπω από εκεί ψηλά."
Αν δακρύζω, είναι για να βρέξω το χαρτί στο οποίο γράφω. Για να πάρει σχήμα η σκέψη μου. Και μου αξίζει να γράφω.
