Χθες είχα πάλι μάθημα με τον μαθητή μου που έκανε παιδί στα 23 του. Και σπουδάζει μηχανολόγος στα ΤΕΙ. Και δουλεύει αποθηκαριος στα Leroy Merlin. Και παίζει πιάνο. Και κάνει μάθημα μαζί μου. Και μέσα σε όλα αυτά, με το παιδί να ξυπνάει τα βράδια, με την κουραστική δουλειά και τις υποχρεώσεις, βρίσκει τον χρόνο και μελετάει. Και έχει τρομερό ταλέντο. Και είναι εξαιρετικά ώριμος για την ηλικία του. Και εγώ βρίσκομαι να του λέω να κάνει την υπέρβαση για να πάει μπροστά
-Πως τα πάτε τώρα με το μωρό Άλεξ;
- Τέλεια! Είναι ευτυχία!
- Η γυναίκα σου δούλευε πριν; Σπούδασε κάτι;
- Σπουδάζει ακόμα δάσκαλε, οδοντίατρος.
- Μπράβο! Χαίρομαι πολύ για εσάς! Και μπράβο που το πήρατε απόφαση τόσο μικροί! Εύχομαι να είστε πάντα ευτυχισμένοι. Ξέρεις, είναι δύσκολα εκεί έξω...
- Ναι δάσκαλε, αλλά η αγάπη σε αλλάζει.
Ποιος δάσκαλος; Ποια γνώση; Ποια εμπειρία; Ποια ωριμότητα;
Σε μια στιγμή είπες οσα οι περισσότεροι κάνουμε μια ζωή να καταλάβουμε. Και είμαι ευγνώμων που άκουσα αυτήν την κουβέντα. Ειδικά από εσένα.
Αν μπορούσα κάποια στιγμή να δώσω μια ευλογία, σαν δάσκαλος ή σαν άνθρωπος, θα την έδινα σε εσένα.
Η αγάπη σε αλλάζει.
Υ.Γ. Νομίζω φάνηκε πια ποιος παίρνει τα μεγαλύτερα μαθήματα.
