Κοιμόμουν. Ήταν ενας από αυτούς του γλυκούς υπνους μετά την αυγή, αυτούς που διαρκούν λίγο και λυτρωνουν.
Ξαφνικά είδα μια αλήθεια. Μέσα στο όνειρο συνειδητοποίησα ότι μετά από 20 χρόνια μπορεί να μην είμαι πια εδώ. Με γέμισε στεναχώρια. Γιατί, τι νόημα έχει όλο αυτό, αφού μετά από 20, 30 χρόνια θα είμαστε σκόνη;;
Οταν σκέφτομαι τον θάνατο, βλέπω μόνο το σύμπαν. Απέραντο Μαύρο με αμέτρητα αστέρια γύρω. Είναι αιωνιότητα. Είναι λύτρωση. Είναι το τέλος.
Κι όμως, ποσος χρόνος μας απομένει να στοχαστουμε μέσα στα χρόνια μας; Δεν υπάρχει χώρος για χρόνο...
Ξύπνησα και σκέφτηκα πόση ζωή κρύβεται μέσα στα αστέρια. Πόση αγάπη δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί. Ποσο φως μπορουν να χωρέσουν τα μάτια μας.
Τα γράφω αυτά καθώς ακόμη σκέφτομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι.
Και σε λίγο, θα πρεπει να αρχίσω την μέρα μου.
