Χθες βρισκόμουν σε ένα ανοιχτό γήπεδο στη Μενεμένη Θεσσαλονίκης , επιδιδόμενος στο αγαπημένο μου άθλημα , το μπάσκετ. Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι μεταξύ των γνωστών θαμώνων του αθλητικού συναπαντήματος , παρατήρησα στο γήπεδο ένα νέο πρόσωπο. Ένα παλικάρι γύρω στα 25 , ο Παρασκευάς. Αρκετά κιλά παραπάνω από το μέσο όρο , φανέρωναν πως θα δυσκολευόταν να ακολουθήσει τους υπόλοιπους στο μανιώδη ρυθμό που αναπτύσοουμε συνήθως. Ο Παρασκευάς όμως επέμενε να παίξει. Τότε ένας από τους παρευρισκόμενους μου λέει με ιδιαιτέρως " Το παιδί έχει επιληψία , ζαλίζεται" . Δε καταλαβαίνω πάνω στη φούρια μου να παίξω πόσο σημαντικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο. Τον αφήνουμε έξω και παίζει κάποιος άλλος που βρέθηκε εύκαιρος εκείνη τη στιγμή.
Κάποια στιγμή , αφού ο επιπλέον παίχτης έπρεπε να φύγει , ο Παρασκευάς κοιτώντας μας στα μάτια , ζητά να μπει . Χωρίς να φανταστούμε τι μπορεί να επακολουθήσει , συνεχίζουμε.
Όλα κυλάνε ομαλά και όλα φαίνονται φυσιολογικά. Συνεπαρμένος από το ρυθμό τρέχω πάνω κάτω , πάνω κάτω , ώσπου...
ΣΤΟΠ!!!!!!
Όλα σταματάνε. Ο Παρασκευάς πιέζοντας ίσως παραπάνω τον εαυτό του από όσο μπορεί να αντέξει βρίσκεται πεσμένος με το πρόσωπο στο έδαφος. Τρέχουμε καταπάνω του. Έχει σπασμούς! Τον γυρνάμε με δυσκολία στο πλάι βλέπουμε μια λίμνη αίματος από κάτω του. Για 2-3 δευτερόλεπτα έχω παγώσει . Ο Παρασκευάς συνεχίζει να έχει σπασμούς! Ανοίγουμε το στόμα του και κάποιος του κρατά το σαγόνι. Του ρίχνουμε νερό. Άλλος παίρνει το 166. Σε λίγο ο Παρασκευάς ηρεμεί. Οι σπασμοί τους υποχωρούν. Μένει κάτω σαν λιπόθυμος . Τον ταρακουνάμε.Σιγά σιγά δείχνει κάποια σημάδια πως συνέρχεται και αρχίζουμε όλοι να ξεφυσάμε από ανακούφιση. Κάποια παιδιά που τον γνωρίζουν τηλεφωνούν στον αδερφό του.
Το ασθενοφόρο έρχεται πολύ γρήγορα και μπαίνει μέσα στο γήπεδο. Ο Παρασκευάς σηκώνεται πια , με όλες του τις αισθήσεις , αλλά είναι φανερά καταπονημένος. Το σαγόνι του έχει ματώσει όπως και το στόμα του και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις που έχει τραυματιστεί. Η πτώση όμως ήταν σίγουρα επώδυνη. Σε λιγάκι καταφθάνει η μητέρα του , συγκρατώντας τον εαυτό της να μη κλάψει. Θλιβερή εικόνα...
Το ασθενοφόρο τελικά πήρε τον Παρασκευά προληπτικά στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου, όμως μια πολύ πικρή γεύση μένει στο στόμα όλων. Για μπάσκετ πια ούτε λόγος , όλοι έχουν κατεβάσει το κεφάλι. Κάποιοι δεν ήξεραν τίποτα. Κάποιοι είχαν μια μικρή ιδέα και ένας ή δύο γνώριζαν τη κατάσταση ως έχει. Σημασία έχει πως θέλοντας να φανούμε καλοί , να μη φανούμε "κακοί" με το Παρασκευά αφήνοντας τον στην απ' έξω , τον βάλαμε στο παιχνίδι , με τη λογική του " θα παίξουμε χαλαρά , δε θα γίνει τίποτα ". Το αποτέλεσμα ήταν τόσο μα τόσο άσχημο και θα μπορούσε να είναι τραγικό. Δε τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να γίνει αν δε κάναμε τις απαραίτητες ενέργειες τη κρίσιμη στιγμή κι αυτό γιατί ήμασταν τυχεροί που κάποιοι τις γνώριζαν...
Άρα λοιπόν , υπάρχει μια βαθιά ανάγκη για κοινωνική αλληλεγγύη , μια επιτακτική ανάγκη να σκεφτόμαστε τον απέναντι μας , πραγματικά και όχι επιφανειακά. Να βλέπουμε και να προβλέπουμε αν μπορούμε για να αποφεύγουμε , όχι για τον εαυτό μας , μα και για τους γύρω μας , τέτοιες καταστάσεις. Να είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι στα προβλήματα των άλλων κι όχι να σφυρίζουμε αδιάφορα ή να κάνουμε πως ενδιαφερόμαστε και τη κρίσιμη στιγμή να κάνουμε πίσω. Η μόνη απόφαση που μας σώζει σαν κοινωνία ανθρώπων είναι να επιστρέψουμε σε σχέσεις λιγότερο απρόσωπες και περισσότερο ανθρώπινες. Περισσότερη ζεστασιά , περισσότερη αγάπη. Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε συναισθηματικά τουλάχιστον, στις μέρες που ζούμε.
