Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο Εκατό χρόνια μοναξιάς του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ένα πολύ γνωστό βιβλίο στο ευρύ κοινό,το αριστούργημα του συγγραφέα.Είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας που έγραψε, με βάση τη μοναξιά του ανθρώπου.
Wiki thanks!
Τα άλλα 2 είναι το 'Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας'(2ο) και 'Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου'(τελευταίο).
Στο μυθιστόρημα αυτό ο συγγραφέας περιγράφει την άνοδο και την πτώση μιας μικρής κοινότητας, με πρωταγωνιστές τα μέλη της σημαντικότερης οικογένειας της.Απαγορευμένοι έρωτες,παράλογα πάθη και η κυκλική πορεία ενός λαού που είναι καταδικασμένος στα ίδια λάθη.
Αδιαμφισβήτητα, τα ''100 χρόνια μοναξιάς'' αποτελούν "τοιχογραφία" μιας εποχής, ενός λαού, της μοίρας όχι μόνο της Κολομβίας,της ιδιαίτερης πατρίδας του Μάρκες, αλλά ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής, που για δύο αιώνες τώρα παλεύει απεγνωσμένα να βρει μια διέξοδο,μια λύτρωση από τον ίδιο της τον εαυτό.
Παρακάτω, αναφέρονται κάποιες πολύ χαρακτηριστικές γραμμές από το πολύ ενδιαφέρον αυτό έργο.
Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους.
Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά.
Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή, και γι' αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε , όταν απήγγειλαν την καταδίκη ( σε θάνατο), δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία.
Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά.
Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά όταν μπορεί.
Ο κόσμος θα' χει γαμηθεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα.
Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά.
...
Τι μπορεί να σημαίνει ένα τέτοιο έργο για εμάς; Τα πάντα και τίποτα. Κάποιες τέτοιες φορές αναρωτιέμαι αν η ομορφιά της λογοτεχνίας συνίσταται στην απόλαυση που προσφέρει αυτή καθεαυτή, χωρίς την ανάγκη για κριτικές, αναλύσεις και βαθιές σκέψεις. Διαβάστε το ανεπιφύλακτα!
