Διαδικτυακή τρομοκρατία.

Το θέμα που απασχόλησε πολύ κόσμο τις τελευταίες μέρες είναι η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια , του ανθρώπου που ίδρυσε μεταξύ άλλων , όπως λέγεται , το γνωστό ιστολόγιο troktiko.blogspot.com. το οποίο κάποιες φορές μου έδινε την εντύπωση πως λαϊκίζει υπερβολικά και , ίσως επικίνδυνα , καθώς ένα blog με τέτοιο αντίκτυπο ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία και ο επηρεασμός του κοινού του αναμφίβολος. Έτσι λοιπόν πολύς κόσμος είχε αρχίσει να ενημερώνεται εναλλακτικά μέσω ίντερνετ και σε μεγάλο ποσοστό, από το πασίγνωστο τρωκτικό . Αυτό ήταν θετικό , γιατί ήταν μια ευκαιρία να κλείσει ο μέσος Έλληνας την τηλεόραση και να διαβάσει άρθρα γραμμένα είτε από τους ίδιους τους τρωκτικούς , είτε από τον απλό κόσμο που αποκτούσε βήμα. Η τελευταία αυτή δυνατότητα είναι εξόχως σημαντική , μιας και τα παραδοσιακά ΜΜΕ ( που σημαίνει μέσα μαζικής ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και όχι ενημέρωσης ) δεν προσφέρουν συνήθως αυτή τη δυνατότητα στο μέσο πολίτη, να εκφραστεί δηλαδή και να επικοινωνήσει με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ή χειρότερα , όταν την δίνουν , το κάνουν αποσπασματικά , επιλεκτικά και με τάσεις διαστρέβλωσης των λεχθέντων του . Δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιδημοκρατικό από τη πρακτική αυτή. Το φιλτράρισμα δηλαδή των ειδήσεων και των απόψεων στα μέσα.

Η αντίσταση αυτή των ΜΜΕ στο να αφήσουν τον καθένα , ολοκληρωμένα και εμπεριστατωμένα να εκφραστεί , να επικοινωνήσει , βρήκε τα τελευταία χρόνια διέξοδο στα διαδικτυακά ιστολόγια. Το τρωκτικό , ειδικότερα , ήταν μια καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα . Παρείχε σωρηδόν πολλές και αφιλτράριστες πληροφορίες μη ελεγχόμενες πολλές φορές για διάφορα θέματα , από τα πιο σοβαρά έως και τα πιο light ( τύπου , το τάδε μοντέλο βγήκε με τον τάδε ποδοσφαιριστή). Η τάση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να μαζικοποιηθεί η αναγνωσιμότητα του και να μετατραπεί σε μια διαδικτυακή απειλή για τα ΜΜΕ , κυρίως για τη τηλεόραση...

Έτσι άρχισε σποραδικά ένας πόλεμος μεταξύ κάποιων δημοσιογράφων και bloggers. Δεν είστε αντικειμενικοί και λαϊκίζετε οι μεν , είστε ελεγχόμενοι και δημοσιο-αλητείτε οι δε.

Η ουσία αυτής της κόντρας επρόκειτο να φανεί αργότερα.

Τα βασικά επιχειρήματα των έμμισθων δημοσιογράφων είναι πως δεν δικαιούται κανείς πέραν αυτών , των ειδημόνων να γράφουν ή να μιλούν συστηματικά στα μέσα ( όποια κι αν είναι αυτά ) κι αν τέλος πάντων κάποιος άλλος το κάνει , η άποψη του δε θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν , καθώς δεν είναι αρμόδιος να δημοσιογραφεί και συνήθως , αν όχι πάντα , το κάνει ανώνυμα . Όμως, κατά πόσον ισχύουν αυτές οι κατηγορίες;

Όπως καταδείχθηκε και πριν , τα ΜΜΕ προορίζονται για επικοινωνία , άρα έχουν εξ ορισμού το δικαίωμα να συμμετέχουν σε αυτά ισότιμα όλοι , καθώς τα μέσα απευθύνονται σε όλους.

Μια άμεση λοιπόν , εναλλακτική μορφή επικοινωνίας κυρίως κι όχι ενημέρωσης. Φυσικά δεν μπορεί να παραγνωριστεί το γεγονός πως ο δημοσιογράφος έχει λόγω της εξειδίκευσης του την μεθοδικότητα , τη γνώση του αντικειμένου του , την ευχέρεια λόγου και εξοικείωση με τα μέσα ώστε να μεταδίδει συνήθως πιο άρτια τις ειδήσεις και τα γεγονότα που καλύπτει . Παρ' όλα αυτά , τι εμποδίζει τον οποιονδήποτε να εκφέρει μια γνώμη η οποία είτε από φυσική ικανότητα , είτε από απλό ένστικτο μπορεί να έχει την ίδια βαρύτητα; Αυτό δε σημαίνει πως ο καθένας μπορεί να εκφραστεί αποτελεσματικά ή με επιτυχία , ταυτόχρονα όμως δε σημαίνει πως θα πρέπει να του στερείται αυτή η δυνατότητα.

Όσον αφορά το θέμα της ανωνυμίας , το διαδίκτυο είναι ένας χώρος όπου προς το παρόν τουλάχιστον υπάρχει μια κάποια ελευθερία της έκφρασης και αυτή μπορεί να συνεπάγεται ότι για να αισθανθεί κάποιος αρκετά άνετα να μεταδώσει αυτά που θέλει , να θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του. Μη γελιόμαστε. Αυτό συμβαίνει και στις πιο έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά , όπου κατά καιρούς όλοι έχουμε διαβάσει εξαιρετικά ή όχι άρθρα τα οποία είναι

συνειδητά , συστηματικά ανυπόγραφα ή έχουμε δει άρθρα μιας ομάδας ατόμων ( Ιός Ελευθεροτυπίας ) , χωρίς να διασαφηνίζεται ποιος λέει τι. Εν πάση περιπτώσει αυτό δε μειώνει σε καμιά περίπτωση την ισχύ των επιχειρημάτων τους , διαβάζονται όμως πάντα με περισσότερη επιφύλαξη από τον αναγνώστη . Με την ίδια λογική θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και το ανώνυμο blogging. Ο εκάστοτε χρήστης του διαδικτύου είναι υπεύθυνος για το τι διαβάζει και ποιες σελίδες παρακολουθεί. Πέρα από την απλή εκφορά της γνώμης βέβαια , στην περίπτωση που κάποιος πιστεύει ότι θίγεται και με βάση το νόμο μπορεί να ζητήσει άρση της ανωνυμίας και να μηνύσει, σε περίπτωση κακουργηματικών πράξεων. Εκεί τα πράγματα παίρνουν το δρόμο της δικαιοσύνης. Όλες οι άλλες περιπτώσεις όμως , που συνιστούν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων bloggers , είναι απόλυτα νόμιμο και ταυτόχρονα ηθικά ορθό να γράφουν κάτω από τη προστασία μιας νομοθεσίας - ομπρέλας , που να διασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στο διαδίκτυο , χωρίς απειλές.

Διαβάζοντας σε... blog βρήκα μια σχετική είδηση

" Η Βουλή της Ισλανδίας ψήφισε ΟΜΟΦΩΝΑ νόμο που θεωρεί το Δικαίωμα του Blogging και των Bloggers Ιερό και Απαραβίαστο!

Με βάση το νόμο, δεν επιτρέπεται: - δίωξη σε bloggers για ότι γράφουν ή αναρτούν - μήνυση ή αγωγή, ακόμη κι αν δημοσιοποιήσουν απόρρητα στρατιωτικά έγγραφα Αν κάποιος καταθέσει μήνυση ή αγωγή.... .. εναντίον blog ή blogger, δίνεται αυτοδίκαια το δικαίωμα να καταγγελθεί και να μηνυθεί για προσπάθεια φίμωσης της ελεύθερης διακίνησης πληροφοριών Η απόφαση της Ισλανδικής Βουλής: IMMI - Icelandic Modern Media Initiative, επιφέρει την αλλαγή 13 προϋπαρχόντων νόμων, αρμοδιότητας 4 υπουργείων!

πηγή: http://anti-ntp.blogspot.com/2010/07/bloggers-blogs.html

Και μετά... ήρθε η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια...

Ο δημοσιογράφος δολοφονήθηκε μπροστά στο σπίτι του μετέδωσαν τα ΜΜΕ και αργότερα πως την ευθύνη για την δολοφονία ανέλαβε η Σέχτα...

Δεν είμαι σίγουρα κατάλληλος ούτε κι έχω γνώση των πραγμάτων για να κρίνω ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από τη δολοφονία , ούτε αν , όπως κάποιοι ξεδιάντροπα θέλουν να υπονοήσουν, ο Σωκράτης ήταν μπλεγμένος σε κάτι και για αυτό τον σκότωσαν.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως μέσα σε όλα τα όλα χτυπήματα που δεχόμαστε κάθε μέρα από το επίσημο ελληνικό κράτος σαν κοινωνία , ήρθε κι αυτό το χτύπημα από το οργανωμένο παρακράτος, το οποίο μετέτρεψε σε μάρτυρα το Σωκράτη και σε σελίδα- σημαία το troktiko και μας έστειλε το μήνυμα πως κανείς δε μπορεί να αστειεύεται με την εξουσία που εκπροσωπούν , αυτή της δύναμης και του χρήματος.

Αισθάνομαι βαθιά προσβεβλημένος από το γεγονός και αισθάνομαι περισσότερο από ποτέ τους δημοκρατικούς θεσμούς μας να καταρρέουν.

Γνωρίζω όμως και το εξής: για κάθε σελίδα - ανεξάρτητη φωνή που φιμώνεται , κλείνει ή αναγκάζεται να αλλάξει γραμμή " πλεύσης" , ξεφυτρώνουν 5 παρόμοιες. Κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο...