Παράξενη γιορτή

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε έλεγε το τραγούδι και δεν είχε άδικο.

Καθιερωμένα, μου έγινε το τηλέφωνό για τα χρόνια πολλά. Καθιερωμένα, ανταπάντησα την επόμενη. Και όπως κάθε χρόνο, σε γιορτή ή γενέθλια, ξαναβρέθηκα με τα ίδια άτομα. Ίσως κάπως λιγότερα φέτος.

- Χρόνια πολλά! Κανω να αγκαλιάσω και να φιλήσω. Ο Νίκος τραβιέται. Κατάλαβα...

- Μην βγάζεις παπούτσια.

- Είναι λερωμένα.

- Θα πάω να πάρω μπύρες.

- Περίμενε, τα ξαναφοραω και έρχομαι μαζί σου.

Περπατάμε. Τον κοιτάζω. Με κοιτάζει. Κουτσαίνει.

- Πρέπει να έχω μηνίσκο. Με ξαναπιάσει.

- Πρέπει να πονάει πολύ!

- Κανονικά δεν κάνει να περπατάω.

- Άσε, θα πάω εγώ.

- Όχι ρε, το έχω.

Ειλικρινά, δεν το έχει. Παλιά δεν μπορούσε να τρέξει μετά τον τραυματισμό του. Τώρα δεν μπορεί ούτε να περπατήσει καλά. Αφέθηκε κι άλλο. Πολλά κιλά...

- Τι μαλακες, δεν σταματάει κανένας!

Κάποιος σταματάει...

- Α, επιτέλους κι ένας. Μαλλον δεν θα 'ναι Έλληνας.

Τον ξανακοιταζω. 

Μπαίνουμε στο μαγαζί.

- Καλησπέρα, θελετε βοήθεια;

- Είμαστε εντάξει, λέει ο Νίκος κι εγώ αναρωτιέμαι αν είναι όντως σίγουρος.

Αδειάζει τις μπύρες από το πάνω ράφι,  αγοράζει ένα μπουκάλι ρούμι και μπακαρντι.

- Εσυ τι θα πιεις;

- Νερό, ευχαριστώ.

Γυρίζουμε σπίτι και αναρωτιέμαι πού πήγαν τα γέλια μας, ο χαβαλες και η χαρά μας.

- Να δούμε κανένα βιντεάκι;

- Ναι, βάλε luben.

- Θα βάλω για ΟΠΕΚΕΠΕ.

Κι όντως βάζει και γελάμε. 42 χρόνια τα ίδια χάλια με άλλους πρωταγωνιστές. Από τη μία οι άριστοι, από την άλλη οι επαναστάτες. Σπουδαίες φάρες κι οι δυο. 

Σε λίγο φτάνει η παραγγελία. Μαζί κι ο κουμπάρος. Το τρίο Στουτζες ολοκληρώθηκε.

Κανονικά δεν πρέπει να ακουμπήσω τίποτα. Τρώω μια μακαρονάδα δίχως αλάτι, μεγάλη επιτυχία. Μετά τσιμπάω και λίγη πίτσα, τα έχω χάσει  εντελώς...

- Γιατί άργησες;

- Είχε δουλειά κέντρο. Έχουν κλείσει οι αγρότες, κάνουν απεργία και τα μέσα...

- Βγήκε το μεροκάματο.

- Ναι μωρέ!

Τα βιντεάκια δεν του αρέσουν και καταλήγουμε να παίζουμε  playstation. Στα 42 μας. Ένας χωρισμένος και πικραμένος, ένας  απογοητευμένος - χτυπημένος και ένας νέος πατέρας, αλλά όχι και τόσο. Η επιτομή της μιζέριας.

Μα είμαστε εμείς. Κάποτε ήμαστε αλλιώς. Κάποτε οι βραδιές τραβούσαν μέχρι αργά και περνούσαμε ωραία. Πίναμε, τραγουδούσαμε και αναλύαμε τις μεγάλες αλήθειες της ζωής, καθώς η νύχτα κυλούσε αργα, δίχως να φτάνει ποτέ στα αλήθεια το πρωί. Πως γίναμε έτσι;

- Παιδιά θα τη κάνω. Η μπουμπού με περιμένει.

- Έγινε ρε μορτη.

Κάνω να αγκαλιάσω το Νίκο. Ξανακάνει πίσω. 

- Καλό βράδυ.

- Έγινε ρε.

Dos guitarristas

 Δύο κιθάριστες που  έπαιζαν μαζί ρομαντικές μελωδίες, δύο κιθάρες που κουρδιζαν παρέα και τις ακούμπησε η ίδια πένα και η κατάρα που έριξαν μια νύχτα στον εαυτό τους.

Ο ποιητής τους φαντάζονταν να παίζουν ισπανικούς σκοπούς, τραχείς, ωμους, απότομους. Περήφανους και καθαρούς! Σκοπούς ξεχασμένους στις καρδιές μας.

Μα οι κιθάριστες είχαν δική τους βούληση και δεν υπακουαν στη θέληση των άλλων. Βήμα - βήμα, νότα - νότα, έχτιζαν την ιστορία τους από την αρχή. Ταξίδεψαν στον χρόνο, με μόνη συντροφιά  κάποιες διστακτικές χορδές. Άσπρα, μαύρα πλήκτρα, δοξάρια και μικρόφωνα, όλα μαζί περνούσαν δίπλα τους, αλλά δεν έπρεπε να ξέρουν. Ποτέ δεν έπρεπε να μάθουν.

Γιατί οι κιθάρες τους ήταν παράνομες.

Μελωδίες του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι και του Κουγιουμτζή, δροσιζαν για λίγο τη ψυχή τους, μα η φωτιά δεν έσβηνε. Αυτή η φωτιά θα είναι και η καταστροφή τους.

Προς το παρόν τους αγαπούσαν όλοι, όπου κι αν πήγαιναν, όλοι σιωπούσαν για να ακούσουν τις κιθάρες τους. Μα όσα θα 'θέλαν πραγματικά, δεν μπόρεσαν ποτέ να τραγουδήσουν.

Κι ας πούμε τώρα πως τους έλεγαν Μιλένα και Χοσέ, ονόματα ολότελα ψεύτικα. 

Κι ας πούμε επίσης ότι ήμουν φίλος τους, πράγμα που αποκλείεται.

Κι ας υποθέσουμε ύστερα πως δεν είχα καταλάβει τίποτα -αυτο κι αν είναι ψέμα!

Είδες λοιπόν; 

Αυτή η αίθουσα συναυλιών, γέμισε με τα ψέματα ολωνων και έφτασε η θολούρα ως την οροφή, σαν βρώμικη θάλασσα που θα μας πνίξει.

Μα όταν τελείωσε η συναυλία, δάκρυσα και τους είπα ότι είμαι περήφανος για αυτούς.

Και δεν έλεγα ψέματα.

Σκλάβοι του πάθους και του ψεύδους, οι εραστές του ονείρου πια δεν ποθούν. Μόνο βαριανασαινουν.

Έλαμψε!

Επιτέλους, το αστέρι έλαμψε, ο ήλιος ανέτειλε, το φως εφάνη!

Χαίρεται η πλάση, ο αέρας φυσά δροσερά και η γη ανθίζει!

Ήρθε το κορίτσι μας και ποιος μας πιάνει!

Ήρθε η πιο γλυκιά φωνή, η πιο ζεστή αγκαλιά, τα πιο όμορφα μάτια!

Άλλαξε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου!!!

Κι όσα κι αν έρθουν πια, η μεγαλύτερη χαρά είναι παρούσα.

Δεν ζούμε, πάρα για τους άλλους ανθρώπους, τους ανθρώπους μας. Από εκεί πηγάζει κάθε αληθινή χαρά.

Δόξα τω Θεώ.

Ξημερώματα

Ένα άδειο δωμάτιο κλινικής, ένα παράθυρο κρυμμένο από παχιές κουρτίνες - κι όμως! βλέπω τα φώτα της πόλης από κάτω!

Νυσταγμενο πρωινό σε άλλη μια σουρεαλιστική σκηνή - τι δουλειά έχω εγώ εδώ;

Πώς έμπλεξα σε όλα αυτά; Μα γιατί; Ειλικρινά, γιατί;

Ξέρεις ότι έχεις φτάσει στα όρια όταν δεν υπάρχει απάντηση. Κατά μία έννοια σπας το matrix. Good for you asshole. You are still just a number.

Ψάχνω λέξεις για να αποτυπώσω όσα βιώνω, ίσως πιο δραματικά από ότι πράγματι είναι. Δεν τρέχει τίποτα, αφού  αυτός είναι ο φαντασιακός μου χώρος, ποιητικός, αφηρημένος, υπέροχος, τουλάχιστον για εμένα φυσικά.

Ημίφως, ορος που κρέμεται, σαν τις ελπίδες που κρεμάσαμε για γρήγορη ίαση σε κάποιο τάμα, Δεν αστράφτει, όχι όπως έχουμε συνηθίσει. Μόνο οι σταγόνες κινούνται ομοιόμορφα και σταθερά, όπως τα θαύματα που γίνονται αργά και αθόρυβα κι ας μην μοιάζουν καν με θαύμα πια.

Το κουμπί για τη νοσοκόμα, η τηλεόραση, το τηλεκοντρόλ, τα άδεια κρεβάτια, η μυρωδιά νοσοκομείου...

Όχι, δεν έχω καμία δουλειά εδώ.

Βγαίνω από αυτήν την κατάσταση.

Blindsided

Έχω ψάξει τη ζωή και τους ανθρώπους από χίλιες μεριές. Έχω προσπαθήσει να καταλάβω το τι και το πώς. Γιατί κυλά έτσι η ζωή; Γιατί σκέφτονται οι άνθρωποι με τον τρόπο που σκέφτονται; Πως λειτουργεί τέλος παντων το πράγμα;

Αποτυχία πλήρης. Δεν έχω ιδέα στην πραγματικότητα και αισθάνομαι το ίδιο εξωγήινος όταν ήμουν 15 χρονων. Δεν ταιριάζω πουθενά, δεν προσαρμόζομαι στις νόρμες, στη νοοτροπία, στην ηθική. Είμαι άλλος και το έχω αποδεχτεί. Και αυτό πληρώνω.

Κι έρχεται η ώρα που δεν έχει πια καμιά σημασία, γιατί το σύστημα σε στυβει δίχως δεύτερη σκέψη, μέχρι την τελευταία σου σταγόνα και μετά απλά σε αφήνει στην άκρη. Ή αν προλάβεις λίγο πριν το τέλος, κάνεις εσύ στην άκρη. 

Το σύστημα είμαστε όλοι μας. Μην γελιομαστε, δεν υπάρχει αληθινή ανθρωπιά εκεί έξω, ούτε "ενσυναίσθηση" για τον διπλανό. Μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιούμε στην εποχή μας για να κρύψουμε τη γύμνια μας, το γεγονός ότι δεν νοιαζομαστε, δεν αγαπάμε, δεν προσπαθούμε για τους άλλους, αλλά για την πάρτη μας και μόνο. Οι ψευδαισθήσεις δεν επιτρέπονται απλά, ενθαρρύνονται κι όλας.

Ο θυμός είναι λογικός, μα αν δεν τον διαχειριστείς εξίσου λογικά, κάνεις κακό στην ψυχή σου. Ίσως και στους άλλους. Πόση υπομονή πια να κάνεις; 

Τελικά, η ζωή είναι πιο μικρή από όσο φανταζόμαστε, πιο ευάλωτη από όσο θα θέλαμε και πιο ακριβή από όσο αντέχουμε. Θα ήθελα πολλά, αλλά και ποιος δε θέλει; Είναι μάταιο να ζητάς τον ουρανό όταν αρκεί ένα κομμάτι γης. Και δεν ξέρουμε αν σου αναλογεί πράγματι και αυτό στο τέλος της ημέρας.

Κάτι αξίζουμε όλοι. Παίρνουμε ότι πει ο Θεός. 

Ούτε υπάρχει δικαιοσύνη.

Η ζωή συνεχίζεται μέσα από εμάς. Στις επόμενες γενιές ελπίζω να φέρει γνώθι σαυτόν κι ένα καλύτερο σημείο εκκίνησης. Άλλες ευχές δε γνωρίζω που να είναι ρεαλιστικές, έστω και δύσκολες.

Έτσι, η κόρη μου θα γίνει το καλύτερο παιδί του κόσμου, το καμάρι και το φως μου. Ίσως αυτή βρει την άκρη. Εμείς δεν μπορέσαμε, αν και το παλεύουμε.

Κατά τα άλλα, άδραξε τη μέρα!

35 κάμψεις

Είναι σκληρό να σε ξεριζώνουν από τις αγαπημένες σου συνήθειες, τη ρουτίνα σου, την ηρεμία σου, τον ύπνο σου, την υγεία σου, τη ζωή σου.

Κάνεις καθημερινό αγώνα, σαν στρατιώτης που εκτελεί διαταγές, σαν μοναχός που κάνει υπακοή.

Κανείς δεν σε προετοιμάζει για αυτό, αλλά μη ρωτάς γιατί, φταίει η ζωή.

Χαμογέλα, ακόμη και τις ώρες που σου είναι αφόρητο. Κάνε τη δουλειά σου σαν να μην τρέχει τίποτα.

Ξύπνα τα ξημερώματα, κοιμήσου με τις κότες.

Όσο κι αν όλο αυτό μοιάζει ζόρικο, πιο ζόρικο είναι όταν νιώσεις έστω και για μια στιγμή ανήμπορος.

Όταν οδηγεί άλλος το αμάξι σου. Όταν ο πατέρας σου κουβαλάει αντί για εσένα. Όταν η έγκυος γυναίκα σου δεν μπορεί και δεν μπορείς κι εσύ.

Όταν δεν μπορείς να περπατήσεις από τους πόνους, γιατί σε έχει τσακίσει η κορτιζόνη.

Όταν ξαφνικά, μια ανηφόρα στην Άνω Πόλη, είναι αφόρητη.

Όταν σου κόβουν τα φτερά, χωρίς να φταις.

Όταν κλαις μόνο ετεροχρονίσμενα.

Όταν νιώθεις ανήμπορος. Έστω και για λίγο.

Δόξα τω Θεώ, δεν είμαι ανήμπορος.

Σήμερα μόνο και μόνο από το πείσμα μου, τα κατάφερα.

35 συνεχόμενες κάμψεις. Θα έλεγε κανείς τίποτα το σπουδαίο.

Κάποτε είχα κάνει και 60.

Αλλά...

Αυτό το αλλά, τα αλλάζει όλα

Δεν ξελαφρώνεις εύκολα, αλλά τουλάχιστον έχεις τη δύναμη να ονειρεύεσαι.

Και τα όνειρα είναι όμορφα.

Εις εαυτόν III

 - Σκάβε μέσα σου· μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θα αναβλύζει πάντα αν πάντα την αναζητάς.

- Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι.

- Τίποτε δεν μπορεί να σου συμβεί που δεν είναι στη φύση σου να το αντέξεις. 

- Η ευτυχία στη ζωή εξαρτάται από πολύ λίγα πράγματα.

- Η τέχνη της ζωής μοιάζει περισσότερο με πάλη παρά με χορό, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι έτοιμος και ακλόνητος σ’ αυτά που συμβαίνουν απροειδοποίητα.

- Όποιος είδε τα τωρινά, τα είδε όλα, και αυτά που γίνονταν ανέκαθεν και όσα θα γίνουν στο άπειρο μέλλον. Γιατί όλα είναι ίδια κι όμοια.

- Να πορεύεσαι σαν κάθε πράξη σου να είναι η τελευταία της ζωής σου.

- Αξίζει κανείς τόσο όσο αξίζουν τα πράγματα με τα οποία ασχολήθηκε συστηματικά.

- Έκανα κάτι για το κοινωνικό σύνολο; άρα είμαι ωφελημένος.

- Φοβάται κανένας την αλλαγή; Αλλά τι μπορεί να γίνει χωρίς αλλαγή!

- Ο καθένας ζει για λίγο. Και μικρή είναι η γωνιά της γης όπου ζει.

- Περιορίσου στο παρόν.

Όταν φτάνει η ώρα, είναι δύσκολο να εφαρμόζεις τα διδάγματα που θαυμάζεις. Μα το κάνω, όχι γιατί είμαι κατι παραπάνω από τους άλλους, αλλά γιατί με οδηγεί η ανάγκη. Η ζωή δεν είναι ασπρο-μαυρο, ούτε στρώθηκε σε κανέναν με ροδοπέταλα. Κι όταν όλα γύρω δυσκολεύουν, η ψυχή είναι το πιο ασφαλές καταφύγιο. 

Δε μένουν πολλά να ειπωθούν ακόμη. 

Μένουν μόνο οι γλυκές προσευχές.