And then?

Είναι σχεδόν 6 το πρωί κι εγώ βρίσκομαι μπροστά στο laptop . Κοιτάζω το πληκτρολόγιο με απορία . Και τώρα; Τι ακριβώς συμβαίνει; Προσπαθώ να καταλάβω πως έχω φτάσει ως εδώ .

Νομίζω πως από ένα σημείο και μετά είχα χάσει τον εαυτό μου στη μουσική . Και ύστερα, πάλι , έχασα τη μουσική μου . Τι ακριβώς έχει συμβεί; Γιατί κάποια πράγματα δεν είναι όπως παλιά;

Δηλητήριο γλυκό όταν σκοτεινιάζει, η μνήμη . Η μνήμη , η μνήμη...

Είναι αλήθεια πως δε καταλαβαίνω τη πορεία που έχει πάρει η ζωή μου . Δε μπορώ να τη κατευθύνω πλέον . Είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ μια πορεία που θέλω και δε θέλω μαζί.

Τι έχει συμβεί; Δεν υπάρχει κανείς να μου πει και δε κάνω τις σωστές ερωτήσεις.

Η οθόνη θαμπώνει τα μάτια μου . Έτσι όπως θάμπωσε η εικόνα που είχα για τον εαυτό μου . Έγινα καλύτερος άνθρωπος , πετώντας τις φιλοδοξίες μου στα σκουπίδια . Ωρίμασα και συμβιβάστηκα .

Τρίχες! Ούτε ένα κύτταρο μου δε συμβιβάστηκε . Η μαγική λέξη είναι : αναβολή.

Έως πότε;