I love this game.

Όσοι με γνωρίζουν καλά , ξέρουν πως πέρα από την αγάπη μου για τη μουσική και τα βιβλία, υπάρχει και το μπάσκετ. Αυτή η αγαπημένη συνήθεια , που κάποτε αποτελούσε τρόπο ζωής, βρίσκεται καλά φυλαγμένη μέσα στη καρδιά μου, σε ένα απο αυτά τα συρταράκια που έχουμε για να τα ανοίγουμε μόνο κάτι Κυριακές. Κάτι παράξενες γιορτές, κάτι άδειες μέρες, του χρόνου, τότε που επιστρέφουμε πίσω , στις απαρχές της ζωής μας. Τότε που απογοητευόμαστε από την καθημερινότητα και την σκληρή πραγματικότητα που μας περιβάλλει και προσπαθούμε να θυμηθούμε κάποιες από τις όμορφες στιγμές μας. Κάποιες από τις ευχάριστες αναμνήσεις μας, που ανήκουν σε μια άλλη εποχή διαφορεική, πιο όμορφη...


... Και μετά προσγειώνεσαι στην σκληρή πραγματικότητα. Πηγαίνουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι μπάσκετ και τι καταφέρνουμε; Να εκνευριστούμε , να ανταλλάξουμε κουβέντες με άλλους φίλους του αθλήματος , να παρατήσουμε τη πορτοκαλί μπάλα και να αρχίσουμε το... καράτε. Στιγμές απείρου κάλλους, με πρωταγωνιστές ανθρώπους που υποστηρίζουν την ιδεολογία του αθλητισμού ως στάσης ζωής και ευγενούς άμιλλας μεταξύ τους. Και όλα αυτά, γιατί σαν λαός δεν έχουμε μάθει ακόμα πως να χάνουμε και το χειρότερο , δεν έχουμε ιδέα του πως να νικάμε. Είμαστε λάθος, δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, είμαστε αμαθείς και άσχετοι, φαντασμένοι και ανόητοι , εξυπνάκηδες και πλανεμένοι.


Δε μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει με εμάς. Τι είναι αυτό που δηλητηρίασε το τρόπο σκέψης μας; Τι είναι αυτό που μας ωθεί σε αυτή την ηλίθια και αδιέξοδη βία; Τι μας αναγκάζει να μη χαιρόμαστε τη κάθε μας στιγμή και να χαλάμε με τον αναίτιο θυμό μας; Θέλω να πω , πόσες φορές δεν έχουμε βριστεί μέσα από το αυτοκίνητο με άλλους οδηγούς, γιατί "έχουμε δίκιο!" και ο άλλος δε ξέρει να οδηγεί; Που μπορεί να μας οδηγήσει η συμπεριφορά μας; Γιατί δε σκεφτόμαστε, ότι το να σεβόμαστε τον απέναντι μας, έχει να κάνει τελικά με το πόσο σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό;